Μέσα κι έξω απ’ το πολιτισμικό παιγνίδι

Μέσα κι έξω απ’ το πολιτισμικό παιγνίδι

The Fifth Plague of Egypt exhibited 1800 Joseph Mallord William Turner 1775-1851 Indianapolis Museum of Art, Gift in memory of Evan F. Lilly http://www.tate.org.uk/art/work/TW1071

Όταν τρεφόμαστε με σκουπίδια, τότε ο οργανισμός μας καταστρέφεται αφύσικα γρήγορα, καθώς μολύνεται απ’ τις ίδιες του τις τροφές. Αυτό-δηλητηριαζόμαστε, με άλλα λόγια. Λέμε, μάλιστα, συχνά ότι είναι προσωπική ευθύνη του καθενός να διαφυλάξει την υγεία του και να τραφεί σωστά. Ωστόσο, δεν εναπόκειται πλέον σε ατομικές επιλογές το ζήτημα της διατροφής. Εδώ και χρόνια δεν ταΐζουμε μόνο εμάς, αλλά και τον πλανήτη με σκουπίδια. Δεν καταστρέφουμε μόνο το σώμα μας, αλλά και το σώμα της γης κι οποιουδήποτε πλάσματος φιλοξενεί. Απ’ το 1970 ως το 2010, οπότε και καταγράφηκε ενδελεχώς η ζωή πληθυσμών ζώων, παρατηρήθηκε εξαφάνιση του 52% των ζωικών ειδών. Πιο έντονα πληγείσες, μάλιστα, είναι η λεγόμενη Λατινική Αμερική (όπου η μείωση φτάνει το 83%) και η Ασία-περιοχή του Ειρηνικού (76%). Η φύση δεν προλαβαίνει να αποκαταστήσει τους τόσο ταχείς ρυθμούς της απώλειας και μάλιστα με τόσο καταστροφικές μορφές. Τα ζωικά είδη καταστρέφονται 1.000 φορές ταχύτερα από ό,τι πριν την εμφάνιση του ανθρώπου.

Όταν τόσο γρήγορα αποψιλώνονται δασικές εκτάσεις, όταν μολύνονται ανεπανόρθωτα εδάφη και ύδατα, όταν ο αέρας γίνεται δηλητηριώδης σε πολλά μέρη του πλανήτη, τότε θα ήταν ύβρις να περιμέναμε απ’ τη φύση να αποκαταστήσει ό,τι καταστρέφουμε ανεπανόρθωτα. Η ανθρώπινη εξουσιομανία αποδείχτηκε αχόρταγη, άπληστη και ασταμάτητη. Η αφθονία που υποσχέθηκε ο πολιτισμός στον άνθρωπο-κατακτητή της φύσης έγινε η αιτία να φτάσει στην φτώχεια.

Όσο οι άνθρωποι ζούσαν ως κομμάτι του φυσικού κόσμου, δεν χρειαζόταν να αποδείξουν τίποτε. Παίζοντας, όμως, ένα παιγνίδι επικράτησης με τον ίδιο τον εαυτό τους και τους άλλους, μπλέχτηκαν σε πολυδαίδαλες πολιτισμικές σχέσεις, που κι οι ίδιοι αδυνατούν πλέον να ελέγξουν. Όταν εισέρχεσαι λοιπόν στο πολιτισμικό παίγνιον, καλείσαι να παίξεις το ρόλο του φτωχού και του πλούσιου, του εξουσιαζόμενου και του εξουσιαστή. Και μαθαίνεις τον ρόλο, πριν ακόμη μάθεις τον εαυτό σου, τόσο καλά, ώστε γίνεται δεύτερη φύση σου. Η πραγματική φύση μας όμως είναι έξω απ’ την πολιτισμική αυταπάτη, δεν είναι δυνατό να εκφραστεί σε οποιαδήποτε κρατική κατάσταση.  

Η αφθονία είναι εκείνη στην οποία έχουμε όσα χρειαζόμαστε. Τότε γίνεται πληρότητα. Διαφορετικά, είναι μία ακόρεστη επιθυμία, που αυτό-αναπαράγεται και κατατρώει ό,τι βρει. Παγιώνεται σα να ήταν ο μόνος τρόπος ζωής, καλλιεργεί την αμνησία με αστραπιαίους ρυθμούς και βιορυθμοί αιώνων αφανίζονται μέσα σε λίγες γενιές. Ο φυσικός τρόπος διαβίωσης ξεχνιέται και γίνεται μεγάλη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Σε έναν κόσμο που καταστρέφεται ανεπανόρθωτα από λεπτό σε λεπτό κάποιοι κρίνουν ότι είναι ευκολότερο να ξεχάσουμε τη φύση μας και να εκμηχανίσουμε τη ζωή και την ίδια μας την ύπαρξη.

Η ακόρεστη  επιθυμία, που μας θέλει άτρωτους κι ανεπηρέαστους, αδιαφορεί για κάθε ζωή που αφανίζεται στο πέρασμά της, τρέφοντας υπέρ-εγωισμούς. Λιώνει κάθε ίχνος ανθρωπιάς κάτω από τόνους αποξενωμένης αποχαύνωσης. Παραδομένοι, προκειμένου οι εγωισμοί να σώσουν το χιλιομπαλωμένο τους τομάρι, μετατρέπονται σε αυτούς που αδιαφορούν για τα πάντα. Όλα μπορούν να γίνουν μονάχα μια συνήθεια.

Είναι η πιο μεγάλη πολυτέλεια να πεθαίνει κανείς αναλλοτρίωτα ανθρώπινος. Και υπάρχει ένας τρόπος, όσο δύσκολος κι αν φαίνεται∙ να συνεχίζει ο καθένας τον πόλεμό του απέναντι στις αυταπάτες, να μην υποκύπτει στις εύκολες υπέρ-προσφορές που του κλέβουν την ψυχή. Η διαδρομή δεν έχει βραβεία κι αναγνώριση, δεν έχει χρηματικές απολαβές και υψηλά κοινωνικά πόστα. Ο πλούτος που προσφέρει είναι ανυπολόγιστος. Δεν χωράει σε τράπεζες, δεν αγοράζει ούτε πουλάει ζωές. Είναι, όμως, η διαδρομή που βγάζει έξω απ’ το παιγνίδι του πολιτισμού, που δεν έχει πλούσιους και φτωχούς, εξουσιαστές και υπηκόους. Μόνο ελεύθεροι μπορούμε να την κάνουμε, γι’ αυτό είναι συνειδητή επιλογή. Δεν περιλαμβάνει συμβούλια και δικαστήρια, γιατί το δίκαιο το ορίζει η ίδια η ζωή. Δεν έχει ιδρύματα κι εργοστάσια, γιατί η τροφή και οι φυσικές ανάγκες δεν άπτονται της παραγωγής και της επιστήμης, αλλά ζουν μέσα στην ίδια τη φύση εδώ κι αιώνες. Η διαδρομή είναι η Αναρχία.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/

Comments are closed.