Ίσως πρέπει να αποσυρθούμε ευπρεπώς σε μια νηφάλια μέθη,

να ορίσουμε με τρυφερότητα ειρμούς και λύπες, 

τα κεκτημένα στα ψίχουλα κάτω απ’ το γιορτινό τραπέζι,

του φωτός τα στίγματα, όταν οι νυσταγμένοι λεπτοδείκτες

τραμπαλίζουν ανερυθρίαστα στου χρόνου την καμπούρα.

 

Ίσως οφείλουμε στης σάρκας μας τις σάρκες λίγες στιγμές ανάπαυσης πικρής,

να σκάψουμε σωρούς στάχτης με τους όνυχες απόντες,

μήπως και της αθωότητας η παιδική έξη ξεπροβάλει

σαν σκιά κτέρισματος απ’ της λήθης το κιβούρι.

Κι όταν τέφρα, κάματος κι αίμα γίνουν ένα,

στα σπλάχνα μας θα καρπίσουν αβίαστα της ειλικρίνειας τα δώρα.

 

 Ίσως ξενυχτάμε τρεμάμενοι στων θορύβων την υπόκωφη σιωπή,

να μουρμουρίσουμε των αστεριών το θρόισμα σε κάθε παραχρήμα συκοφάντη,

τους σκώληκες που για πρόσωπο έχει πλέξει,

ως ζώσα όστια να επιστρέψουμε στης γαίας το δέρμα.

Και σαν ηχήσουν των λυγμών οι καθαρμοί,

με τρίμματα από γυαλί και χάλυβα τους οφθαλμούς τους θα ξεπλένουν

του άστεως οι έμμονοι οδοιπόροι.

 

Ίσως είμαστε μια νεροποντή συμπόνιας στης μοχθηρίας τους αδένες,

ινώδη περάσματα για κόσμους αβίωτους και σιωπηλούς,

καθώς τα σώματα γίνονται χώμα και το χώμα σώματα ακαταπαύστως

στο μαγγανοπήγαδο της ζωής.

Κι ούτε χρόνος μήτε σιγή

Μόνο παίγνια ατυχή και ψήγματα στοργής να πυργώνονται περιπαικτικά

στην εντός των τειχών αρχέτυπη πανώλη,

ως απελεύθεροι μίσχοι παραδομένοι σ’ οξειδωμένα μελτέμια. 

 

 

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

 

 

 Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/