Η «Καρότσα ή «Μαύρη ήταν καρότσα» όπως το ονομάζουν στην Αλιστράτη Σερρών από όπου κατάγεται, είναι ένα σκοτεινό μοιρολόι. Ο θρύλος λέει πως αναφέρεται στα κορίτσια που στο παρελθόν απήγαγαν με τη βία από τα σπίτια και τις οικογένειες τους, για να τα εκμεταλλευτούν με οποιοδήποτε τρόπο.… Περισσότερα...
Η ξωθιά (ξωτικιά > ξωτκιά > ξωθκιά > ξωθιά) αφήνει τον κόσμο του αιθέρα, του μαγικού δάσους, να κοινωνήσει απ’ τον πόνο των θνητών· την βαρβαρότητα του πολέμου, την οδύνη της προσφυγιάς, την αφόρητη ασχήμια των μητροπολιτικών κέντρων. Με «όπλο» την κιθάρα, με γητείες και ξόρκια, αναμετριέται με τον χρόνο, το θάνατο και την σιωπή.… Περισσότερα...
Όταν ο άνθρωπος στα ελληνιστικά βασίλεια ένιωσε χαμένος, αποσυρμένος από την κοινότητα, απομονωμένος, όταν η φωνή του έπαψε να έχει σημασία, αναζήτησε μια άλλου είδους φιλοσοφία. Μαθήτευσε σε σχολές όπως η Επικούρια και η Στωική, που αφομοίωσαν διαφορετικά το παρελθόν και στράφηκαν στις προσωπικές αναζητήσεις.… Περισσότερα...
Ο λαβύρινθος λειτουργεί μέσα μας, καθημερινά, πέρα από το φυσικό, στο αμιγώς συμβολικό. Είτε γίνεται αντιληπτό είτε όχι, τον συναντούμε στο κατώφλι της απόφασης, στην αμφιβολία της επιλογής, στην σιωπή του εσωτερικού τρίστρατου. Ασφαλώς, έχουν ήδη γίνει αρκετές προσεγγίσεις για το ζήτημα, είτε φιλοσοφικές, είτε ψυχολογικές, είτε εν γένει θεολογικές.… Περισσότερα...
Στον Ράμι, για τις μύριες στιγμές του στην απομόνωση. Και για τις νύχτες του Δεκέμβρη που μοιραστήκαμε.
Σε όλους τους αξιοπρεπείς φυλακισμένους.
Για τον φυλακισμένο η λέξη απομόνωση δεν είναι μια αφηρημένη έννοια.
Δεν είναι η επιλογή ενός συγγραφέα να μείνει μόνος και να γράψει στο ησυχαστήριό του.… Περισσότερα...
Κάποιες σκέψεις με αφορμή τους στίχους των Βαβούρα, από το τραγούδι τους Χαμένη Ατλαντίδα
Στον Αργύρη και τον Μάνο.
Πολλές φορές και σε πολλούς καιρούς, οι συντροφιές θεραπεύουν την μνημοσύνη. Στοχάζονται μ’ απλότητα, στις σιωπές και την βοή, καθώς οι λέξεις και το συναίσθημα ζωντανεύουν γύρω και μέσα τους κόσμους, που ο χρόνος διστάζει ν’ αγγίξει.… Περισσότερα...
Ενστικτωδώς κοίταξε προς τη μεριά του ανθρώπου που τον προλόγισε για να τύχει κάποιας συμπαράστασης. Αυτός ανασήκωσε τους ώμους του και κοίταξε από την άλλη πλευρά… Οι πιο θερμόαιμοι τον είχαν περικυκλώσει και καθώς ήταν άοπλος, η κατάσταση έδειχνε επικίνδυνη για τον διανοούμενο μαφιόζο.… Περισσότερα...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από τον ιστότοπο του Κώστα Γαβριήλ, που είναι διαθέσιμος εδώ. Η αλληγορία που αφηγείται μπορεί με πολύ εύστοχο τρόπο να πει περισσότερα από εκτενείς αναλύσεις. Δημοσιεύεται σε δύο μέρη και έτσι την αναδημοσιεύουμε, προκειμένου να είναι πιο ευανάγνωστη.… Περισσότερα...
Ο φόβος ξορκίζεται με την αφήγηση. Την αφήγηση που διασκεδάζει το σκοτάδι και καλεί τις σκιές ν’ ανταμώσουν τα σώματα˙ αυτήν που εκριζώνει τον θάνατο, τον ένθρονο φόβο, από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι εκεί η αφήγηση, από στόμα σε αυτί, γλιστρά στον νου, διασκεδάζοντας το πεπερασμένο του βίου, με το χρώμα, την γενναιότητα, το φως, το αστείο.… Περισσότερα...
Το κράτος είναι το πιο θλιβερό, το πιο κουραστικό και κυρίως το πιο βαρετό από όλα τα τέρατα. Ξεδοντιάρικο και παραπονιάρικο, σιχαμένο κι αξιοθρήνητο. Λογικό είναι να κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πλάσματα του είδους του: φοράει στολές και μασκαρεύεται, αλλά κυρίως τραβάει την προσοχή μακριά απ’ αυτό το άθλιο σαρκίο του.… Περισσότερα...
Η λογοτεχνική αλληγορία που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή την δολοφονία 301 ανθρώπων, σε ανθρακωρυχείο της Τουρκίας, τον Μάη του 2014. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, τουλάχιστον 41 ανθρακωρύχοι είναι νεκροί, έπειτα από «ατύχημα», στις στοές της Αμάσρα, στις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας.… Περισσότερα...
Το ζήτημα του χρόνου, ως μιας ουσιώδους μεταβλητής της ίδιας της ύπαρξης, μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές και στο παρελθόν. Ωστόσο, όσα κι αν ειπωθούν ή, ακόμη καλύτερα, όσα κι αν καταγραφούν μέσω της αρθρογραφίας, είναι λογικό πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα στέκει πάντοτε λίγο μακρύτερα, λίγο ψηλότερα από τις λέξεις, καλοκαμωμένες ή άγευστες.… Περισσότερα...
Είναι γνωστό πως οι Ινδιάνικες φυλές δεν διέθεταν γραφή. Κάθε σημαντική γνώση λοιπόν περνούσε από στόμα σε αυτί, μέσα από τον αέναο κύκλο της αφήγησης. Και η αφήγηση δεν απαιτεί μόνο επιδέξιους ομιλητές, αλλά κι ακόμη ικανότερους ακροατές. Έτσι και αλλιώς, δεν υπήρχαν θεσμοί για να ορίζουν ομιλούντες και ακούοντες∙ ο καθένας έπλαθε ελεύθερα την δική του ιστορία, στίχο, φραστικό μονοπάτι.… Περισσότερα...
Μέσα από την αλληγορία είναι ευκολότερο να μιλήσουμε για όσα ο νους δυσκολεύεται να χωρέσει. Όταν η λογική δεν επαρκεί, όταν οι συνθήκες οι ίδιες ξεπερνούν κάθε φαντασία, όταν οι απλές περιγραφές δεν φτάνουν καν να αγγίξουν την πραγματικότητα που ζούμε, τότε ο μύθος φαντάζει η ιδανική λύση.… Περισσότερα...
Το να είμαστε δειλοί, μας εμποδίζει να εξετάζουμε και να εκμεταλλευόμαστε τη μοίρα μας ως ανθρώπων.
Carlos Castaneda, «Ταξίδι στο Ιξτλάν»
Στην αρχή οι θεοί τους έπεισαν ότι η Βαρύτητα είναι καλή. Είναι ευκολότερο να πέφτεις. Για να σταθείς όρθιος, χρειάζεται ενέργεια.… Περισσότερα...