Ως ελάχιστο δείγμα τιμής και μνήμης όσων πριν από 200 χρόνια ξεκίνησαν τον αιματηρό δρόμο της ελευθερώσεως τους από τον ζυγό των τούρκων, παρουσιάζουμε την έκτη ωδή «Αι Ευχαί» από την συλλογή «Λυρικά» του Ανδρέα Κάλβου, η οποία τυπώθηκε στο Παρίσι το 1826.
Τώρα μας έμεινε το πιο δύσκολο· πώς να πάρουμε τις λέξεις που έμειναν και να φτιάξουμε ζωή.
Τώρα που οι λέξεις ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη, μαζί έχουν χάσει τη σημασία τους, χρειάζεται να βρούμε άλλες καινούριες που να σημαίνουν ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη και μαζί.… Περισσότερα... “Το πιο δύσκολο”
Να μένεις στην Αλεξάνδρας και να μην ακούς αμάξια το βράδυ
αυτό το βουητό της πόλης να ξεκινά μετά τις πέντε
κυριακή με ήλιο και μασκοφόρους
μυρίζει οινόπνευμα
ο κόσμος στο δρόμο κοιτάζει δεξιά- αριστερά
μην πετύχει κάνα μπάτσο
δυστοπικές συζητήσεις για το καλύτερο αντισηπτικό
ένας επαίτης που απλώνει το χέρι φορώντας μάσκα
μουσικοί του δρόμου με πανιά στα τρομπόνια
μια fenistil πάνω στο τραπέζι
“τι είναι αυτό; τα κουνούπια θα φοβηθούμε πια;”
μια μαυρίλα να ρέει
πηχτή, γυαλιστερή και δύσοσμη
πλημμυρίζει την πόλη
πλημμυρίζει τους ανθρώπους
πλημμυρίζει τα έντομα
ο κόσμος πατάει στη μαυρίλα
τα παιδιά πλατσουρίζουν
τα έντομα πνίγονται
καπότες παντού
σε λίγο θα κυκλοφορούμε μέσα σε γιγάντιες καπότες
χθες το βράδυ μάζεμα στην Καλλιδρομίου
τσιγάρα και joy division
πέτυχα τον Π., μου κάνει “εδώ, στην αντίσταση”
και πάντα το ήξερα ότι αυτά τα δύο είναι επαναστατικά
αλλά πια οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα
γι’ αυτό μπερδεύω γράμματα, κλίσεις κι αριθμούς
τ’ απογεύματα μετράμε διασωληνωμένους
και τα παιδιά στα σχολεία φωνάζουν “πού χάθηκες, ρε κρούσμα;”
μας λένε ότι θα πεθάνουμε μόνοι μας σε κάποια μεθ
να μας τρομάξουν
λες και δεν νιώθουμε ήδη ολομόναχοι
σε λίγο αντί για απολυμαντικά μαντηλάκια
θ’ ανταλλάσσουμε ψυχοφάρμακα
θα περιπλανιόμαστε μ’ ένα σακίδιο γεμάτο πέτρες, με μια οδοντόβουρτσα κι ένα βρακί
έτοιμοι να κοιμηθούμε οπουδήποτε μετά την απαγόρευση
ξυπόλητες σταχτοπούτες
μ’ ατομική ευθύνη και σε αναμονή πογκρόμ
στο βάθος κάποιος φωνάζει “μας κλέβουνε τη νύχτα” και βάζει φωτιά
ίσως πρέπει να βάλουμε κι εμείς μπουρλότο
ν’ απολυμάνουμε τα πάντα δια παντός
ν’ αναστήσουμε τα βράδια, τη ζωή και την αφή
ίσως απλά να μείνουμε να κοιτάμε τους κροκόδειλους
όπως θα αναδύονται από το σιντριβάνι της Ομόνοιας
Ναταλί Φύτρου
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Ασσόδυο:
Α π ο λ ύ μ α ν σ η… Περισσότερα... “Α π ο λ ύ μ α ν σ η, Μια ποιητική κατάθεση με καθαρτικές ιδιότητες”
Είχε μια μεγάλη ουλή στο μηρό της/ έμοιαζε με νεκρό σιδηρόδρομο/ που τον σκέπαζαν πρόχειρα άγριες σάρκες/ Αυτός έβαζε το δάχτυλο τρυφερά στην αφετηρία/ και διέτρεχε απαλά την απόσταση/ ως τη ρίζα του γονάτου/ Κάθε φορά ένιωθε την διαδρομή ατελείωτη/ Κλείνανε τότε γυμνοί τα μάτια/ να φανερώσουν για λίγο/ όσα ο φόβος τους έκρυβε/ Εκείνη ψιθύριζε/ «Γιατί σου αρέσει τόσο η ουλή μου; Είναι μεγάλη κι άσχημη/ Αν όμως τόσο πια τι θέλεις στη χαρίζω»/ Κι αυτός απαντούσε/ «Κοίτα/ όσο κι αν περιπλανήθηκα μέσα σ’ αρχαίους τάφους/ δεν βρήκα πουθενά μαχαίρι/ τόσο σκουριασμένο/ τόσο στομωμένο/ για να την βγάλω από πάνω σου/ όπως τής αξίζει»/ «Τότε θα τη φυλάω στο σώμα μου/ μόνο για σένα/ Όσα χρόνια κι αν περάσουν/ από αυτή τη στιγμή/ θα είναι δική σου/ Σάρκα και δέρμα σου/ ένα με εμένα/ Ως το θάνατο/ Ή μέχρι να βρεις εκείνο το μαχαίρι των αρχαίων»/ «Κάποια στιγμή θα τα ξεχάσεις όλα αυτά/ ή το πιθανότερο/ δεν θα θέλεις να τα θυμάσαι»/ «Ίσως/ Αναπνέω για τη στιγμή/ Αν σκεφτώ το αύριο/ θα σταματήσει η καρδιά μου/ Κάποια πρωινά/ ξυπνώ με ένα μαύρο ήλιο στο μαξιλάρι μου/ Το χθεσινό μου όνειρο/ καίγεται στο σκοτάδι του/ ψάχνω λίγη από την τέφρα/ μα δεν βρίσκω ίχνος/ Αυτό πάλι τι σου λέει;»/ «Μου λέει ότι έχεις μάθει πια τα πάντα/ Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα ν’ αρχίσεις να ξεχνάς/ Εγώ πάλι λέω/ από εδώ και πέρα/ να μην ξεχνώ τίποτα/ Έτσι θα πληρώσω για όλα/ Αναδρομικά και με τόκο/ Εσύ καθάρισες/ Ήρθε η ώρα να μπεις στον κόσμο/ που τόσο μίσησες/ και να μπει κι αυτός μέσα σου/ Να θυμάσαι όμως/ ότι αυτή η ουλή στο μηρό σου/ μού ανήκει/ Θα γίνει η μόνη μου ιδιοκτησία/ Δική μου/ Και που ξέρεις/ Μπορεί στις περιπλανήσεις μου/ σε χρόνους μέσα σε χρόνους/ να βρω κάποτε κι εκείνο το μαχαίρι»/ Κάτι πύρωσε μέσα της/ θυμός/ έξαψη/λαγνεία/ αποστροφή/ αγάπη/ κενό/ Τον έσφιξε με δύναμη επάνω στο σώμα της/ Όλα έμοιαζαν εντελώς φυσιολογικά.… Περισσότερα... “Ουλή”
Θέλησε να ξοδευτεί με τον δικό του ρυθμό/ Από παιδί μισούσε τα ρολόγια./ Προτιμούσε να μετρά τις στιγμές με την αναπνοή του/ Ήταν καλύτερα έτσι/ Κι όταν οι καταστάσεις τον στρίμωχναν άγρια/ επέστρεφε στη γέρικη μουριά/ Εκείνη στον θλιβερό ακάλυπτο/ Τα δέντρα δεν μιλούν/ μα νιώθουν τα πάντα/ Επέμενε πως το σώμα της είχε καταπιεί τα κάγκελα/ Τα χώνεψε για τα καλά/ Σίδερο σκουριά και χλωροφύλλη αγκαλιασμένα/ Κι αντίο φυλακή/ Μια στιγμιαία νίκη της ζωής/ Πριν το σπασμένο σώμα ρίξει αυλαία/ Ο θρύλος λέει πως δεν έγιναν οι πρέπουσες τελετές/ Καμιά κηδεία/ Τα κομμάτια σάπιζαν άθαφτα στην άσφαλτο/ Κάτι παιδιά μόνο χάραξαν επάνω τους κατάδεσμους/ Σε αρχαίες νεκρές γλώσσες/ Για να μην τους ξορκίσει κανείς/ Αυτός έλειπε/ Μόνο τα πουλιά την έκλαψαν/ Κι ας έμειναν άστεγα/ Διασώθηκαν μόνο κάτι σκόρπιες εικόνες/ Που με το μέτρημα των αναπνοών θόλωναν μέσα του/ Τις ξέβραζε με κάθε εφιάλτη/ Τότε στις κόγχες του βλάσταιναν και πάλι τα κλαδιά της/ Και η σκιά τους πρόσφερε πυρετική θαλπωρή στους λίγους επιζώντες/ Δεν ξεκουραζόταν ποτέ/ Έκανε υπομονή για τον Μεγάλο Ύπνο/ Κι όσο αυτός αργούσε/ έπρεπε κάπως να ξοδευτεί/ Άλλοτε έτρεχε σα φωτόνιο κι άλλοτε έμενε αδρανής σα ψόφια μύγα/ Περφεξιονισμού και Απραξίας γωνία, μόνιμος κάτοικος/ Αυτό τον έκανε αθεράπευτα συναισθηματικό/ Με έναν άσχημο τρόπο/ αποκλειστικά ιδιόκτητο/ Κάποτε ο δάσκαλος τούς μίλησε για τα νεκροτομεία/ Οι περιγραφές του με κάθε λεπτομέρεια/ Δεν τσιγκουνεύτηκε λέξη/ Ήταν όλοι τους στο προαύλιο/ Μάης γλυκός/ Το άρωμα από τις πασχαλιές σκαρφάλωνε ανεμπόδιστα μέσα τους/ Ένιωσε ερωτευμένος με τα πάντα/ Τα κορίτσια ας περίμεναν τη σειρά τους/ Και τότε είδε όλη την αλήθεια/ Είδε τις πασχαλιές να ξεκορμίζουν μέσα από τα σωθικά των πεθαμένων/ Να ξεπηδούν από ανοιγμένα μπλαβιά στόματα/ Ανθοί και αίμα να σμίγουν με τρυφερότητα/ Αδέξια και αθώα/ Φτιάχνοντας συμπλέγματα από θάνατο και ζωή/ Ο ήλιος τού χάιδεψε άγρια το σβέρκο/ Κι αυτό κάπως τον συνέφερε από τη ζάλη/ Το ήξερε ήδη/ Οι στιγμές είναι τα πάντα/ Τα χρόνια όμως κρεμάλα/ Μια τρίαινα από φουσκωμένες φλέβες/ άραζε μόνιμα στο μέτωπο του/ Όταν συγκεντρωνόταν πολύ/ μπορούσε να ακούσει το αίμα του να φέρνει βόλτες μέσα τους/ «Θα κάνουν μπαμ κάποια μέρα να το ξέρεις.
Με την ευχή αυτό το έτος και κάθε έτος να είναι ο καιρός που ο καθένας μας θα αντικρίσει τον ευδαίμονα εαυτό του και θα αντιληφθεί την Ενότητα που μας εμπεριέχει και εμπεριέχουμε,
παραθέτουμε το Τρίτο Σονέτο του Giordano Bruno:
Ποιος μου ‘δωσε φτερά, ποιος μου ζεσταίνει την καρδιά;
Ποιος δεν μ’ αφήνει να φοβάμαι την τύχη ή τον θάνατο;
Ποιος έσπασε τις αλυσίδες κι αυτές εδώ τις πόρτες
απ όπου λίγοι μονάχα κατάφεραν να βγουν;
Οι αιώνες, οι χρονιές, οι μήνες, οι μέρες και οι ώρες
όπλα και θυγατέρες του καιρού, και εκείνη η αυλή
που μέσα της ο σίδηρος και το διαμάντι τη δύναμή τους χάνουν
απ’ τη δική τους τη μανία με προστάτεψαν
Έτσι με σίγουρα φτερά στον άνεμο πετάω
χωρίς φόβο πάνω σε κρύσταλλα και σε γυαλιά να πέσω πάνω
τα ουράνια σκίζω και στο άπειρο ορμάω
Κι ενώ σε άλλες σφαίρες από τη δική μου πέφτω
και απ’ το αιθέριο πεδίο πιο βαθιά τρυπάω
αυτό που οι άλλοι βλέπουνε από μακριά, εγώ πίσω μου αφήνω.… Περισσότερα... “Εύδαιμον το 2020!”
Όταν οι λέξεις έχουν χάσει κάθε ιερότητα και σεβασμό στην ύπαρξη, όταν στο όνομα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αγάπης λέγονται τα χειρότερα ψέματα κι οι λέξεις παράγουν ύβριν, τότε ας σταματήσουμε τα δελτία ειδήσεων κι ας ακούσουμε το δροσερό αεράκι της ποίησης, που λέει τις πιο μεγάλες αλήθειες.… Περισσότερα... “«Μια γενναία και φωτεινή αλήθεια» της Μάγια Αγγέλου”
Για ό,τι έφυγε και δε θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.
Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.… Περισσότερα... “Η καρδιά του «Νέου Κόσμου»”
Γεννιέται σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου 1920, στο Άντερναχ της Γερμανίας, ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι. Κάνει δουλειές ικανές να στείλουν κάθε εχέφρονα στο τρελάδικο, πίνει, γράφει συνεχώς. Εκδίδει δεκάδες ποιητικές συλλογές, πολλά διηγήματα και πέντε νουβέλες. Βαδίζει ακούραστα, με συνέχεια και συνέπεια τον προσωπικό του δρόμο, δίχως να παραχωρεί σπιθαμή απ’ την ψυχή του σε κανέναν.… Περισσότερα... “Born into this…”
Αυτό που με πνίγει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο είναι ο φόβος της εσωτερικής αποκτήνωσης. … δεν έχω τον παραμικρό φόβο για τις σφαίρες και τις οβίδες … φοβάμαι μήπως χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα, στον ίδιο μου τον εαυτό, στο καλό που υπάρχει στον κόσμο.… Περισσότερα... “Όταν τα χαρακώματα σιωπούν”
Οι δρόμοι ξεβράζουν τα πτώματα
Που άφησε το γλέντι του Σαββατοκύριακου.
Γέμισε η λεωφόρος κλαδιά
Σαν γονυπετές δάσος.
Και το τραπέζι του χασάπη
Άλικη κλίνη βρεφική.
Κάποτε στον δρόμο,
Ξέραμε αυτούς που
Μας γνώρισαν μόνο για να μας θυμούνται.
Τώρα γίναμε εκείνο το ίδιο μας το βλέμμα
Χαρισμένο στην άγνοια,
Να μοιάζει συνώνυμο της αθωότητας.… Περισσότερα... “Επί ξύλου τρεμάμενοι”
Μη φοβού τους Φιλισταίους ξενομερίτη,
Της Δαλιδά την κόψη μη μνησικακείς,
Στα σκαλοπάτια του θανάτου σιωπηλός να φλυαρείς,
Στους άδειους των όλμων κάλυκες
Μάθε να φτιάχνεις ανθοστήλες.
Κι όταν στης εσχατιάς το τρίστρατο
Για τ’ ανερμήνευτα μυστήρια ερωτηθείς,
Αποκρίσου δίχως υπεκφυγές πως
Οι άγγελοι έχουν φτερά
Κι οι άνθρωποι προβλήματα.… Περισσότερα... “Ρινίσματα συριστικά”
Ίσως πρέπει να αποσυρθούμε ευπρεπώς σε μια νηφάλια μέθη,
να ορίσουμε με τρυφερότητα ειρμούς και λύπες,
τα κεκτημένα στα ψίχουλα κάτω απ’ το γιορτινό τραπέζι,
του φωτός τα στίγματα, όταν οι νυσταγμένοι λεπτοδείκτες
τραμπαλίζουν ανερυθρίαστα στου χρόνου την καμπούρα.
Ίσως οφείλουμε στης σάρκας μας τις σάρκες λίγες στιγμές ανάπαυσης πικρής,
να σκάψουμε σωρούς στάχτης με τους όνυχες απόντες,
μήπως και της αθωότητας η παιδική έξη ξεπροβάλει
σαν σκιά κτέρισματος απ’ της λήθης το κιβούρι.… Περισσότερα... “Απολίτικων Υπόθεσις”