Οι δρόμοι ξεβράζουν τα πτώματα

Που άφησε το γλέντι του Σαββατοκύριακου.

Γέμισε η λεωφόρος κλαδιά

Σαν γονυπετές δάσος.

Και το τραπέζι του χασάπη

Άλικη κλίνη βρεφική.

Κάποτε στον δρόμο,

Ξέραμε αυτούς που

Μας γνώρισαν μόνο για να μας θυμούνται.

Τώρα γίναμε εκείνο το ίδιο μας το βλέμμα

Χαρισμένο στην άγνοια,

Να μοιάζει συνώνυμο της αθωότητας.

Θα βλέπουμε κάποτε τους εαυτούς μας προδομένους

Ήδη εκ προοιμίου.

Ο δρόμος στρωμένος με καρφιά

Που έκαιγαν απ’ τις φωτιές.

Νομίζαμε ήταν άλλη μια δοκιμασία.

Ήταν μονάχα καρφιά.

Το χέρι που σηκώθηκε,

Το χέρι που δόθηκε,

Το χέρι που στράφηκε,

Λερώθηκε.

Δεν ήταν κανενός.

Η νύχτα είχε βαθύνει.

Ο κόσμος άκουγε βουβός.

Για ν’ αρχίσει πάλι το γλέντι του Σαββατοκύριακου

Και να ’ναι η πλάτη μας

Το τραπέζι του χασάπη.

Ή εκείνα τα πεταμένα κλαδιά.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/