Τι γίνεται όταν ο δρόμος τελειώνει;
Το σώμα της Γης
Ο ανθρώπινος χρόνος τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσταλεί. Συμπυκνώνεται και περιέχει μεγάλο όγκο γεγονότων, δράσεων, εξελίξεων, τεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο ανθρώπινος πολιτισμός -ιδιαίτερα σε μια πλευρά του πλανήτη Γη- έχει διογκωθεί. Τεράστιος όγκος αντικειμένων, προϊόντων, υποπροϊόντων, που απαιτούν υπερβολικές ποσότητες ενέργειας, για να δημιουργηθούν, να μεταφερθούν, να καταναλωθούν και να λειτουργήσουν, κατακλύζουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής.… Περισσότερα...
Όταν ζητήθηκε από την πλατφόρμα τεχνητής νοημοσύνης Llama -του ομίλου Meta- να γράψει ένα κείμενο, ακολουθώντας το ύφος και τη θεματική του Μισέλ Ουελμπέκ, εκείνη αρνήθηκε, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «δεν μπορώ να δημιουργήσω περιεχόμενο που διαιωνίζει επιβλαβή στερεότυπα ή διακρίσεις». Είναι γνωστές οι αμφιλεγόμενες απόψεις που εκφέρει στα έργα του ο Ουελμπέκ και οι συζητήσεις που εγείρουν.… 
Ζούμε κυρίως σε πόλεις γερασμένες με μνήμες αιώνων στις πλάτες τους. Κάποτε και χιλιετιών. Τις θεωρούμε δεδομένες. Κατοικούμε στα σπλάχνα τους, τις διασχίζουμε δίχως να θυμόμαστε πλέον ποιοι τις ίδρυσαν και γιατί. Ούτε καν το πώς. Πώς γεννιούνται όμως οι πόλεις; Με πρόγραμμα και προδιαγραφές; Από ενώσεις χωριών; Ενώσεις συμφερόντων; Συμμαχίες; Για την εκπλήρωση ποιου σκοπού; Της αριστοτελικής ευδαιμονίας; Για χάριν ενός ιδανικού, όπως διατεινόταν ο Πλάτων;
Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια κι όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία. Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά.
Συνήθως, η χειραγώγηση βασίζεται κυρίως στην αυταπάτη και λιγότερο στην βία. Στην αυταπάτη πως αν συμμετάσχεις στο «παιχνίδι», ακολουθώντας πιστά τους κανόνες, θα βγεις κερδισμένος. Μα οι κανόνες δεν είναι αυτό που ίσως φαντάζεσαι. Δεν αρκεί να κάνεις «καλά την δουλειά σου», να είσαι εργατικός, συνεπής, παραγωγικός.
Αλήθεια, τι μας κάνει ανθρώπους; Το ό,τι γεννιόμαστε με κάποιες ιδιότητες, πού υποτίθεται δεν έχουν άλλες υπάρξεις; Το ό,τι διαθέτουμε κάτι περισσότερο; Το ό,τι έχουμε μνήμη και ιστορία; Τίποτε από αυτά; Νιώθουμε ότι τα παραπάνω ερωτήματα τίθενται σε λάθος βάση· μας πάνε αλλού και μας παραπλανούν.… 
Όταν μιλάς ειλικρινά κι όταν δεν πετάς στον δρόμο ό,τι σε πλήγωσε -αν θέλεις- ή ό,τι σε πρόδωσε, αλλά το κρατάς και το πηγαίνεις και το παλεύεις και το ψάχνεις και στήνεις την ζωή σου πάνω σε αυτό, έστω κι αν ξέρεις ότι στο τέλος θα είσαι ένας loser, αυτό είναι κάτι που το εκτιμάει ο άλλος και το αναζητά.
Αλλά ας δεχτούμε ότι η ελευθερία της σκέψης μπορεί να κατασταλεί κι ότι οι άνθρωποι μπορούν να πιεστούν τόσο, ώστε να μην τολμούν να μιλούν παρά μόνο με διαταγή της ανώτερης Αρχής. Τούτο ασφαλώς δεν θα τους έκανε ποτέ να σκέφτονται μόνο ό,τι θέλει η ανώτατη Αρχή.
Η «Καρότσα ή «Μαύρη ήταν καρότσα» όπως το ονομάζουν στην Αλιστράτη Σερρών από όπου κατάγεται, είναι ένα σκοτεινό μοιρολόι. Ο θρύλος λέει πως αναφέρεται στα κορίτσια που στο παρελθόν απήγαγαν με τη βία από τα σπίτια και τις οικογένειες τους, για να τα εκμεταλλευτούν με οποιοδήποτε τρόπο.
Η ξωθιά (ξωτικιά > ξωτκιά > ξωθκιά > ξωθιά) αφήνει τον κόσμο του αιθέρα, του μαγικού δάσους, να κοινωνήσει απ’ τον πόνο των θνητών· την βαρβαρότητα του πολέμου, την οδύνη της προσφυγιάς, την αφόρητη ασχήμια των μητροπολιτικών κέντρων. Με «όπλο» την κιθάρα, με γητείες και ξόρκια, αναμετριέται με τον χρόνο, το θάνατο και την σιωπή.… 
Νιώθουμε, άραγε, ποτέ πιο πλήρως ικανοποιημένοι με την φευγαλέα στιγμή απ’ όσο όταν πηγαίνουμε να μαζέψουμε βατόμουρα ή μανιτάρια, όπως οι πρώτοι άνθρωποι, ή όταν, αργοί, μαζεύουμε βότσαλα, κοχύλια και ξύλα στην ακροθαλασσιά; Η χαρά τής καθαρής ύπαρξης: ζωή που συμπυκνώνεται κι αναλώνεται στην στιγμή.
