Τώρα μας έμεινε το πιο δύσκολο· πώς να πάρουμε τις λέξεις που έμειναν και να φτιάξουμε ζωή.

Τώρα που οι λέξεις ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη, μαζί  έχουν χάσει τη σημασία τους, χρειάζεται να βρούμε άλλες καινούριες που να σημαίνουν ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη και μαζί.

Και τώρα που ξεχνάμε να είμαστε και να ζούμε ελεύθεροι και μαζί; Πώς να αναλάβουμε ευθύνη για ό,τι γίναμε, γινόμαστε και είμαστε τώρα εδώ, όταν δεν ορίζουμε τη ζωή και το θάνατό μας; Με τόση καχυποψία κι απομόνωση, τι να πούμε για αλληλεγγύη;

Είμαστε όμως στην αρχή. Ακόμη έχουμε τις λέξεις. Σε λίγο θα αρχίσουμε να τις χάνουμε. Μια ψηφιακή χοάνη τις ρουφάει και μας πετάει νεκρές τη φιλία και την αλήθεια. Κι αύριο, θαμμένες κάτω από τόσες απονευρωμένες ζωές, ούτε την στρεβλή τους σημασία δεν θα έχουν.

Ήδη δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε. Ξεκινάμε μια φράση κι ύστερα θυμόμαστε ότι αυτά τα νοήματα είναι κλεμμένα πια. Η εξουσία έβαλε νέες ετικέτες σε ό,τι πιο αθώο είχαμε μέσα μας. Οι σημασίες αλλάξανε στρατόπεδα. Η μηχανή έγινε το φάντασμα και καταδιώκει τα όνειρά μας.

Το γέλιο και η θλίψη κάτω από τις μάσκες έχουν μείνει χωρίς έκφραση και βάζουμε ανθρωπάκια να χαμογελάνε αντί για εμάς στα μηνύματά μας, μήπως και συνεννοηθούμε. Ξεφλουδίστηκαν τα συναισθήματα, αλλά από κάτω δεν έμεινε η σάρκα, έμεινε μια γκριμάτσα σε μια οθόνη.

Τώρα έμεινε το πιο δύσκολο, που πιάνεται από ένα σκοινί σαν ακροβάτης που έχασε την ισορροπία του. Κοιτάμε κάτω το κενό και ψάχνουμε το νόημα. Να βρούμε ένα καινούριο νόημα, αλλά για τι πράγμα;

Τώρα λοιπόν έμεινε το πιο δύσκολο· να θυμηθούμε πώς είναι να εκφραζόμαστε, πώς είναι να πληρούμε τους εαυτούς μας, ακόμη και τους ψεύτικους κοινωνικούς μας ρόλους. Μοιάζει να ανέβηκαν ατάλαντοι θεατές να παίξουν την παράσταση της ζωής μας.

Πυργῖται