Το ξέρεις πως βρίσκομαι εδώ όλη μέρα, είτε στέκομαι στο ίδιο σημείο και μουδιάζουν τα πέλματά μου είτε πηγαινοέρχομαι κουβαλώντας, με τον ιδρώτα να μ’ αποχαιρετά, σχηματίζοντας πρωτότυπα σχήματα και φόρμες στην κάθοδο του. Έτσι έχουν τα πράγματα, από καταβολής κόσμου. Από την χρονιά του πρώτου χάλκινου Αδάμ, αν έχεις ακουστά. Από τούδε και στο εξής, οι προπάτορές μου σέρνουν την μοίρα τους στον εξευτελισμό με κάθε τρόπο. Ναι, ας πούμε πως ήμουν εκεί, κάθε φορά, έστω και νοερά∙ στις θίνες της Γκίζας, στο πλάτωμα της Βαβυλώνας, στον λεπτό αέρα της Ακρόπολης. Πώς; Δεν έχεις ξανακούσει για μένα; Μα, αγαπητέ μου, η αλήθεια συνήθως προκαλεί στους αρχαιολόγους ανυπόφορους ιλίγγους, πώς είναι δυνατόν να αγνοείς μια σταθερά ισάξια  της βαρύτητας; Εξ άλλου, ποιος έχει την ικανότητα να ξεθάψει ένα άσμα απ’ του χρόνου το ειλητάριο; Ποιος θέλει να θυμάται το τραγούδι που λέγανε οι σκλάβοι ενώ τα κνούτα χορεύαν άγρια στην ράχη τους; Σημασία είχε να χτιστούν τα μνημεία, να φτιαχτούν οι ρέπλικες της αλήθειας στα μέτρα των τυράννων.  Κι εγώ μια μονάδα. Και τότε και σήμερα. Τι είπες; Πώς είναι αδύνατον να έχω ζήσει τόσες χιλιάδες χρόνια; Λοιπόν φίλε μου, τα κορμιά των σκλάβων δεν είχανε ποτέ ίσκιο, οι κραυγές τους δεν έκαναν αντίλαλο, θα έπρεπε να τα γνωρίζεις όλα αυτά∙ τι διάολο φυλλομετράς και φυλλομετράς βιβλία κάθε μέρα; Ο θάνατος λοιπόν δεν μας νικά. Ακόμη κι όταν κάποιοι από μας λυγίζουν απ’ την κούραση και τους ξαπλώνουμε στην κρύα γη να ξαποστάσουν, ένας άλλος, ένας νέος σκλάβος με ίδιο κορμί και πρόσωπο παίρνει την θέση του στην ανθρώπινη μεγα-μηχανή. Είναι σκέτη τρέλα, το ξέρω. Ένα πολυδαίδαλο φιάσκο που μόνον η ανθρώπινη εξουσιομανία θα μπορούσε να συλλάβει.

Υπάρχει ωστόσο και μια αύρα βαθιά μέσα μας, μια μικρή αλλά καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια∙ ένα απολίτιστο στολίδι που κάνει τις καρδιές των σκλάβων να διαφέρουν. Οι τύραννοι δεν μπορούν να την διακρίνουν, αλλά εμείς την μοιραζόμαστε με κάθε αδούλωτο σημάδι. Αυτή είναι το βιολί και το δοξάρι μας, ο σκοπός που σφυρίζουμε όταν κάνουμε το στάχυ δεμάτια, ο βοριάς που διώχνει την σκόνη απ’ τα μάτια, το σχήμα των πελμάτων μας στα κάτεργα όλων των εποχών. Δεν χρειάζεται να την κουβεντιάσεις, για να γίνει παρόν.  

Και έπειτα ήρθε ο σιδερένιος Αδάμ κι εν συνεχεία ο χαλύβδινος κι ο ηλεκτρικός. Τώρα θαρρώ πως μας κυβερνά η βούληση του ψηφιακού. Δεν ξέρω και πολλά πράγματα για δαύτον. Δεν είναι άνθρωπος, είναι πληροφορία λένε. Το κνούτο του δεν σου ραπίζει την πλάτη, αλλά το νου. Πρώτα σου αλυσοδένει το μυαλό κι έπειτα το κορμί ακολουθεί σαν πεσμένο φθινοπωρινό φύλλο. Κι εγώ είμαι εδώ, μέσα στην σκόνη και τον ιδρώτα, περιμένοντας τ’ άστρα να με γαληνέψουν. Μα, δεν βρίσκω τα λόγια που θέλω κάποιες φορές κι αυτό με θλίβει. Σκέφτομαι, όμως, πως ίσως να μη μου είναι πάντοτε απαραίτητα, αρκεί να πάψω να νιώθω σκλάβος, να φιλιώσω με τον ήλιο και την τρικυμισμένη θάλασσα μέσα μου.

Μια μέρα λοιπόν, να το θυμάσαι, πως κάπου βαθιά στα σωθικά μου κρύβεται ένας ίσκιος, ο ίσκιος όλων των εξαθλιωμένων που θα ’ναι καμωμένος από φως, όχι από έρεβος. Και τότε ο θάνατος θα έρθει σαν γλυκιά βροχή για όλους τους σκλάβους, κι απ’ τα πεσμένα τους κορμιά θα ξεπροβάλουν στην γη ελεύθεροι άνθρωποι.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

 

Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/