Πώς; Είσαι αντίθετος με τη συμφωνία των Πρεσπών; Σοβαρολογείς τώρα; Δεν χειροκροτείς, δεν ζητωκραυγάζεις για αυτή την κολοσσιαία νίκη του διεθνισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των λοιπών υπερκρατικών ομοούσιων παραφυάδων τους; Ε, είσαι «φασίστας»! Είσαι «φασισταριό του κέρατα, ταγματασφαλίτης, γκεσταπίτης, στέλεχος των Ες-Ες» κι ολίγα σου λέγω! Σε παρακαλώ, μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς, δεν θέλω να ακούσω κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, δεν συμφωνεί και με την «πραγματικότητα». Τόσο απλό είναι. Ασφαλώς και κάνω πνεύμα…

Διότι, «άθλιε εσύ φασίστα», η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται, άρα και μεταβάλλεται κατά το κέφι της εξουσίας. Άλλως τε έχει χύσει άπειρο μελάνι και (κυρίως) αίμα, ώστε να εδραιώσει η κομμουνιστική εξουσία όλον αυτόν τον μηχανισμό εξαπάτησης και χειραγώγησης. Πώς; Τί παλαβομάρες είναι αυτές που λέω; Ο κομμουνισμός κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες; Καλά, συγνώμη, είσαι παντελώς αφελής; «Ελάτε να ενωθούμε» είπε ο Γεώργιος «Θάμνος» Α΄ του Γκόρμπι το ’89 στη Μάλτα. Κι αυτός βέβαια άλλο που δεν ήθελε. «Έκλεισαν το μαγαζί» (εν μία νυκτί) οι «σύντροφοι» και γαία πυρί μειχθήτω˙ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι του ενός πολιτικού συστήματος έγιναν σε ελάχιστο χρόνο ο «μοχλός ανάπτυξης» του άλλου.

Δεν υπάρχει καπιταλισμός πλέον φίλτατε, αλλά ενοποιημένη κυριαρχία. Δουλέψανε το ένα σύστημα «εδώ», δουλέψανε το άλλο σύστημα «εκεί» και, όταν έκριναν πως «ήρθε η ώρα», ενώσανε εκείνα τα στοιχεία των δύο, που θεώρησαν ότι συμβάλουν καλύτερα στην υποδούλωση των ανθρώπων. Θέλεις παραδείγματα; Ευχαρίστως. Ας πάρουμε πρωτίστως τον Τύπο και την τεχνολογική εξέλιξη αυτού, ήτοι τα οπτικοακουστικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης». Πριν από δεκαετίες, ακόμη κι εδώ στην Ψωροκώσταινα, αγόραζες μια εφημερίδα, αγόραζες έπειτα μια άλλη κι έβλεπες πως οι ειδήσεις που πρόβαλαν ήταν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές. Όχι, δεν εννοώ πως πρόβαλαν τις ειδήσεις με τον τρόπο που βόλευε την κομματική συμμορία που εξυπηρετούσαν, εννοώ στην κυριολεξία διαφορετικές ειδήσεις, διαφορετικά γεγονότα. Άλλες ειδήσεις, επί παραδείγματι, πρόβαλε η Ακρόπολη, άλλες η Ελευθεροτυπία. Με τον τρόπο αυτόν αναδεικνύονταν γεγονότα, ασχέτως με το πως  επέλεγαν να τα «χρωματίσουν» οι όποιοι δημοσιογράφοι. Τώρα δεν ισχύει αυτό, ούτε στο ελάχιστο. Ρίξε μια ματιά και θα πειστείς. Σκέτη Pravda η κατάσταση! Τα ίδια και χειρότερα σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ασφαλώς (όσο βέβαια μπορούν), προσπαθούν να το επιβάλουν και στο διαδίκτυο.

Βλέπεις λοιπόν; Ένα μπολσεβίκικο εργαλείο πώς έχει αναβαθμίσει τόσο επικίνδυνα τις δυνατότητες των εξουσιαστών; Ευχαρίστως να σου αναφέρω κι έταιρα παραδείγματα, που ωστόσο διατρέχονται από την ίδια «λογική». Πες μου αν θέλεις, από την λιανική τιμή πώλησης του γάλακτος, μέχρι το κόστος παροχής υπηρεσιών διαδικτύου τί παρατηρείς; Βλέπεις μήπως κάποιον ουσιαστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους κεφαλαιούχους; Πού είναι το «βελτιώνουμε συνεχώς το προϊόν, μειώνοντας την τιμή» (ασφαλώς και μειώνοντας μονίμως τους μισθούς κι αυξάνοντας τις εργατοώρες) του πάλαι ποτέ καπιταλισμού; Πού είναι το παλιό «καλό» «τυρί» στη φάκα; Είναι πασιφανές πως οι τιμές σε βασικές πραγματικές ανάγκες, αλλά και σε απόλυτα κατασκευασμένες (βλέπε διαδίκτυο) ανεβαίνουν κατόπιν συμφωνίας των κεφαλαιούχων, η ποιότητα των προϊόντων, παράλληλα, πέφτει συνεχώς, αλλά, ο εξουσιαζόμενος  δεν μπορεί να κάνει και πολλά, μιας και οι ύαινες έχουν συννενοηθεί εκ των προτέρων για το ποιο κομμάτι του θα κατασπαράξει η κάθε μια.

Πώς; Δεν έχεις πειστεί ακόμη; Ωραία, πες μου τότε, αν θέλεις, τα κουπόνια σίτισης είναι καπιταλιστική επινόηση ή κομμουνιστική; Αν ισχύει το δεύτερο (όπως όντως ισχύει) γιατί δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ (ασφαλώς κι αλλού) σιτίζονται αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο στις μέρες μας; Λες να μας κάνουν πλάκα; Δεν νομίζω. Μόνον πλάκα δεν το λες· ενοποιημένη κυριαρχία, όμως, σίγουρα το λες.

Αυτά για να μην έχεις αυταπάτες, για το πώς μπορεί η εξουσία να κατασκευάζει την δική της «πραγματικότητα», να την επιβάλει και –πολύ σημαντικό– να καταστέλλει όσους δεν «συμμορφώνονται» με αυτήν. Και τα εργαλεία της πλέον, όπως σου ανέπτυξα, είναι ιδιαιτέρως αναβαθμισμένα σε σχέση με το παρελθόν. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, αν δεν συμφωνείς με την «πραγματικότητα» του Σύριζα (και των θεραπαινίδων του) είσαι φασίστας. Πάει και τελείωσε.

Ας πάμε, όμως, και στην συμφωνία των Πρεσπών καθ’ αυτή, που, ας μη γελιόμαστε, αποτελεί ένα πρώτο βήμα για αλλαγή συνόρων, μετακινήσεις πληθυσμών, είτε μέσω επιβεβλημένης εξαθλίωσης είτε μέσω ΕΟΖ (ειδικη οικονομική ζώνη), ήτοι το μαστίγιο και το καρότο μαζί. Ωστόσο, όπως γίνεται φανερό, τόσο μέσα από το περιεχόμενο τής εν λόγω συμφωνίας, όσο κι από τον τρόπο με τον οποίον επιβλήθηκε, ένθεν κι ένθεν, οι πραγματικοί αρχιτέκτονες αυτής (όχι οι αχυράνθρωποι Τσίπρας και Ζάεφ), τα αυθεντικά αφεντικά της γαιόσφαιρας (κι όχι οι μαριονέτες τους) δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να αιματοκυλήσουν την περιοχή, αν κρίνουν πως τα σχέδια τους δεν προχωρούν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Αντιλαμβάνονται πως η ανύπαρκτη κοινωνική συναίνεση για τα σχέδια τους θα ανεβάσει (και δυστυχώς είναι αυτονόητο) κατακόρυφα τον εθνικισμό (πάλι ένθεν κι ένθεν).

Κι όπως η ίδια η πρόσφατη ιστορία μπορεί να μας διδάξει, τα αφεντικά της ενοποιημένης κυριαρχίας, όταν δεν λειτουργεί επαρκώς το «καρότο», σπέρνουν το χάος, προβοκάροντας εθνικές και θρησκευτικές αντιπαλότητες, που, συχνότατα, καταλήγουν σε ανθρωποσφαγές, οι οποίες διαρκούν χρόνια. Ίσως να σε ξενίζει όλο αυτό, να θεωρείς πως δεν είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά στην Ψωροκώσταινα, που φιγουράρει «περήφανη» κι «ωραία» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, εδώ και δεκαετίες. Εν ολίγοις, δεν είμαστε εδώ τέως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία και Λιβύη.

Δυστυχώς, λανθάνεις τα μάλα. Είναι τόσο μεγάλα τα συμφέροντα που διακυβεύονται, ώστε και η αποφασιστικότητα της κυριαρχίας θα είναι ανάλογη. Από τον έλεγχο των υδρογονανθράκων σε Β. Ελλάδα και Βαρδαρία, έως τον «αποκλεισμό» της Ρωσίας από τα Βαλκάκια, αλλά και την δημιουργία ποτάμιας ελεγχόμενης εμπορικής οδού, η οποία εκκινώντας από τον λιμένα της Θεσσαλονίκης κι από εκεί, μέσω Αξιού-Δούναβη, θα φθάνει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Δημιουργούν για τους λόγους αυτούς, με κάθε επισημότητα, μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, η οποία πλέον αναγνωρίζεται κι από το Ελλαδικό κράτος, αυτή του «Μακεδόνα». Μια ταυτότητα που κατασκευάστηκε μέσω μιας πλαστής κομμουνιστικής εξιστόρησης ολίγων δεκαετιών. Μια ταυτότητα που επίσης κατασκευάστηκε, για να θρέψει τον επεκτατισμό των σλάβων κομμουνιστών του Τίτο για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την προσοδοφόρα έξοδο στο Αιγαίο. Βέβαια, σε άριστη συνεργασία πάντοτε με τους ελλαδίτες συντρόφους τους. Από το «σχέδιο Λίμνες», στην «συμφωνία των Πρεσπών». Ψέματα; Γίνεται φανερό πως οι κομμουνιστές περίμεναν υπομονετικά εβδομήντα και πλέον χρόνια, για να πετύχουν το ζητούμενο, στα πλαίσια πλέον της ενοποιημένης κυριαρχίας, συνεταιράκια πια με τους παλιούς τους «εχθρούς» (αν βέβαια υπήρξαν ποτέ επί της ουσίας τέτοιοι).

Κι όπως συμβαίνει πάντοτε, αυτοί που «θα πληρώσουν το μάρμαρο» θα είναι οι εξουσιαζόμενοι, τόσο στα καθ’ ημάς, όσο και στη Βαρδαρία. Είτε πρέπει να αλλοτριωθούν μέσα από οικονομικά ανταλλάγματα (βλέπε την επερχόμενη είσοδο της Βαρδαρίας ως «Β. Μακεδονία» στη Ε.Ε και τα δισσεκατομύρια ευρώ, εν είδη χρέους-«σανού», που θα «μοιραστούν» στους αφελείς, αλλά και τη δημιουργία ΕΟΖ στη Θεσσαλονίκη και πέριξ) είτε να κατασταλούν αγρίως. Κι εδώ, όπως και σε προαναφερθείσες πολύπαθες περιοχές, η καταστολή ενδέχεται να είναι πολυεπίπεδη: αστυνομικές επιχειρήσεις (που τις βλέπουμε ήδη), «αυθόρμητοι» ξεσηκωμοί της «μακεδονικής μειονότητας» (εντός της ελλαδικής κοινωνίας), δράση παραστρατιωτικών δυνάμεων του UCK (που ούτως ή άλλως δρουν ως «κράτος εν κράτει» ήδη στο Κόσσοβο, τουτέστιν ως «μακρύ χέρι» του αλβανικού κράτους, άρα και της CIA), γιατί όχι κι «εξεγέρσεις» των μουσουλμάνων στην Θράκη, αλλά και σε   άλλες τεχνηέντως γκετοποιημένες περιοχές, που με τόση απανθρωπιά και βιασύνη δημιουργήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όλα τα εξουσιαστικά «εργαλεία», ειδικά όσα μπορούν να παρουσιαστούν ως «αυθόρμητα», «στο όνομα της αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων και του ανθρωπισμού», θα είναι, για άλλη μια φορά, ιδιαιτέρως χρήσιμα.

Όποιοι βλέπουν «ανοίγματα ειρήνης» και «πρόοδο στη συναδέλφωση των λαών», σε όλα αυτά, είτε παίρνουν με τις χούφτες ζάναξ είτε αμείβονται καλά (για να τα «βλέπουν») είτε και τα δύο. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους, μόνον αν το επιθυμούν οι ίδιοι, άμεσα κι ανεμπόδιστα, μέσω της καθημερινής επαφής και της ελεύθερης ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων, όπως αυτή προκύπτει μέσω των αβίαστων κοινωνικών σχέσεων· όχι γιατί οι ύαινες των υπερκρατικών δομών το επιβάλουν για τα συμφέροντά τους. Αδέλφια με το ζόρι δεν γίνεται, στο τέλος καταλήγουν αδελφοκτόνοι. Τα ιστορικά παραδειγματα, δε, είναι απειράριθμα.

Και τώρα το ερώτημα (λέμε τώρα…) του ενός εκατομμυρίου ευρώ: εφόσον ακόμη κι ένας Λαοκοόντας ή ένας Οιδίποδας θα μπορούσε να «δει» ποιοι είναι πίσω από αυτή τη συμφωνία, τί επιδιώκουν και ποιες συνέπειες θα έχει για τους εξουσιαζομένους, γιατί κάποιοι που αυτοπαρουσιάζονται ως «αντιεξουσιαστές» τη στηρίζουν με τα έργα τους και μάλιστα χρησιμοποιώντας και βία (όπου βέβαια «τους παίρνει»…) εναντίον όσων, με τον δικό τους τρόπο, εναντιώνονται σε αυτήν; Η απάντηση είναι σκληρή, μα απλούστατη: διότι δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με την εξουσία, όταν αυτή τους κάνει τα χατήρια. Και ειλικρινώς δεν υπάρχει καμία υπερβολή στην ανωτέρω πρόταση.

Επιθυμείς και πάλι αποδείξεις; Πολύ ευχαρίστως. Για πες μου, λοιπόν, ποιο είναι αυτό κόμμα, είτε ως ΚΚΕ εσωτερικού, είτε ως Συνασπισμός (άλλως τε οι πολιτικές συμμορίες, όπως όλες οι συμμορίες, έχουν πολλά ονόματα…), που προσπαθεί (χρόνια τώρα) μέσω επερωτήσεων στη βουλή, μέσω δικηγόρων (που καταφανώς πρόσκεινται στους μηχανισμούς του) να «βοηθήσει» συλληφθέντες «αντιεξουσιαστές»; Ποιο είναι αυτό το κόμμα (που κάποτε αν έλεγες πως θα γίνει κυβέρνηση, θα γελούσαν και τα σαλιγκάρια) που στηρίζει αναφανδόν τις καταλήψεις και γενικότερα τους «κοινωνικούς χώρους» των «αντιεξουσιαστών», ανά την ελλαδική επικράτεια; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Και μη μου αναφέρεις πάλι πως «αυτά τα λένε οι φασίστες και η Δεξιά προπαγάνδα», γιατί το εν λόγω αστείο μπαγιάτεψε.

Ωστόσο, θα μου πεις, ενδεχομένως και με κάποιο δίκιο, πως «ο Σύριζα τούς “γλύφει” για να τους χειραγωγήσει, προς όφελος του. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ίδιοι το δέχονται». Σου απαντώ, λοιπόν, πως όποιος αγωνίζεται ανυστερόβουλα για την ελευθερία, όπως κι αν ο ίδιος επιθυμεί να αυτοπροσδιορίζεται, όποιος μάχεται ενάντια σε κάθε εξουσία, δεν έχει δοσοληψίες μαζί της, δεν «ανοίγει» ούτε «κλείνει» νταραβέρια. Ειδάλλως είναι κάλπικος, ψεύτης κι απατεώνας, μύριες φορές χειρότερος από ό,τι υποτίθεται ότι πολεμάει.

Το καταλαβαίνεις αυτό; Εν ολίγοις, αν έρθει ο τάδε του Σύριζα (ή των ομόρων παραφυάδων του), ενώ εσύ τελείς σιδεροδέσμιος, και σου σπρεχάρει στο πονηρό, «άκου, θα πεις το “ποίημα” στον ανακριτή και στον εισαγγελέα οπως θέλουμε εμείς, και θα πας σπιτάκι σου» ή, αν είσαι ήδη «μέσα», «θα κανονίσουμε, εμείς, να βγεις τάχιστα». Σε μια τέτοια περίπτωση, αν έχεις λίγη τσίπα (κι όχι Τσίπρα…) επάνω σου, πρέπει να τον στείλεις στο γέρο-διάολο κι ακόμη παραπέρα. Όπως άλλωστε έκαναν και κάνουν οι αναρχικοί, που δεν είναι απατεώνες. Έτσι δεν είναι; Όποιος αγωνίζεται για την ελευθερία –πάντα ομιλώ για τους γνήσιους– προσδοκεί την στήριξη της κοινωνίας, των ανθρώπων δηλαδή αυτής που έχουν ακόμη ανησηχίες, τρυφερότητα, διάθεση για «το αμύγδαλο της ζωής», όχι των κομμάτων, των κινημάτων, των ΜΚΟ και των λοιπών πολιτικών σχηματισμών. Απλά τα πράγματα! Τα υπόλοιπα είναι απλώς χρήσιμες ή άχρηστες λεπτομέρειες.

Αλλά για αυτό, άλλως τε, κατασκευάστηκε το κίνημα εν Ελλάδι· για να μπορεί να γίνεται χρήσιμο δεκανίκι της εξουσίας, όταν αυτή τα βρίσκει «σκούρα», για να «μασάει» ανθρώπους με δυνατότητες και να «φτύνει» λοβοτομημένα ανδράποδα σε εναλλακτικό στυλ.

Κι όπου επί γης κινήματα, από δίπλα, ασφαλώς, και οι αργυρόνητοι τροβαδούροι τους. Όπως ο «πολύς» Αγγελάκας κι ο «υπέγραψα υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών» Θ. Παπακωνσταντίνου, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ κι αρκετά χρόνια, τις συναυλίες τους γεμίζουν (όταν γεμίζουν…), θεατές, «ορμώμενοι» (σχεδόν αποκλειστικά) από τη «δεξαμενή» του κινήματος. Καμμία υπερβολή σε αυτό. Όπως αντιλαμβάνεσαι, βέβαια, από τα προηγούμενα, «ουδένα όφελος έχουν» (οι εν λόγω κύριοι) από το να παραμένουν άρεστοι στους άνωθι παρεπιδιμούντες των Εξαρχείων, της Ναυαρίνου και των λοιπών «απελευθερωμένων χώρων» (έλεος, θα μας ξεκολλήσουν τα φρύδια από τους γέλωτες…).

Για πες μας, αν θέλεις, κύριε Θ. Παπακωνσταντίνου, οι Ιταλοί αναρχικοί, αν και διεθνιστές, των αρχών του 20^ου αιώνα, που τόσο εξυμνείς στο ειλικρινώς εξαίρετο άσμα σου Ο Σαν Μικέλε έχει έναν Κόκορα, δεν είχαν πατρίδα; Ήταν απάτριδες; Δεν θεωρούσαν εαυτούς Ιταλούς; Είχαν παραδόσει ως μίασμα την πολιτισμική τους ταυτότητα στους κρατιστές ή, αντιθέτως, το να την διατηρήσουν αυτούσια υπήρξε κομμάτι του κοινωνικού τους αγώνα; Μήπως δεν έχεις καταλάβει εσύ κάτι ορθά; Ή μήπως οι αφελείς δεν έχουν αντιληφθεί ότι κάποιοι «Νταλάρες» των ημερών μας, πάνω από το ατομικό τους οικονομικό κέρδος δεν βάζουν τίποτα και κανέναν;

Για τον κύριο Αγγελάκα, τα λόγια είναι μάλλον περιττά. Ο «καλός» Σύριζα μέχρι το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης τού παραχώρησε μεγαλοθύμως για τις συναυλίες του. Ψέματα; Είναι δυνατόν μετά, ο κατά τ’ άλλα σφόδρα επικριτικός επί κυβέρνησης Σαμαρά, κύριος Αγγελάκας, να κρατήσει την ίδια στάση και επί ημερών Σύριζα; Μην ήμαστε και τόσο αφελείς. Η σιωπή, άλλως τε, είναι χρυσός. Κι αυτό μερικοί φαίνεται το γνωρίζουν πολύ καλά. Ούτως ή άλλως, ο εν λόγω κύριος, από τότε που κατέβασε (αυτοβούλως και δίχως αντιρρήσεις…) «τα ρολά» στο μουσικό συγκρότημα Τρύπες, ξεκίνησε έντονα το φλερτ του με τους παράγοντες της εναλλακτικής εξουσίας, φλερτ, που, όπως ασφαλώς φανερώθηκε, κατέληξε σε βαθιά και μόνιμη σχέση…

Για αυτό, σου ξαναλέω, «πραγματικότητα» είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση. Για όσους, όμως, δεν κυλιούνται, ως άλλοι περιχαρείς χοίροι, στο βούρκο της πολιτικής, αυτά τα «είναι» βρωμάνε ψέμμα από χιλιόμετρα και δεν τα αντέχουν. Χίλιες φορές, λοιπόν, «φασίστας», αλλά μακρυά από τις «αλήθειες» τους!

Πόντιξ ο Σισύφιος

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 190, Φεβρουάριος 2019

Ανέβηκε στο Anarchypress:

Το όνειδος των Πρεσπών, οι χρήσιμες κινηματικές υπηρεσίες και οι «Νταλάρες των Εξαρχείων»