Ενώ στην εγχώρια επικαιρότητα ήδη από τα μέσα Νοέμβρη κυριαρχεί στην επικαιρότητα το «φλέγον» ζήτημα του πρωτοχρονιάτικου «κοινωνικού» επιδόματος, που θα μοιράσει η κυβέρνηση στους απόρους και ο ισόβιος υπουργός Χρυσοχοϊδης έχει βαλθεί με τα στρατεύματά του να …απελευθερώσει τη χώρα από είκοσι-εικοσιπέντε καταλήψεις κτιρίων, ο Ερντογάν, πιστός σε κάθε του δέσμευση, ανακοίνωσε το γνωστό μνημόνιο συνεργασίας με την εύθραυστη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» της Τρίπολης (κυριολεκτικώς της Τρίπολης, αφού δεν ελέγχει καμμία άλλη έκταση στην αχανή αυτή χώρα…), δεσμεύοντας πρακτικά όλο το νότιο αιγαίο συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης, για έρευνες και εκμετάλλευση.

Η εγχώρια ελίτ, μαθημένη εδώ και πολλές δεκαετίες να λεηλατεί το μερίδιό της σε ένα αδιατάρακτο γεωπολιτικά περιβάλλον χάριν της συμμαχίας της με τα Μεγάλα Αφεντικά, αυτή τη φορά αιφνιδιάστηκε και αιφνιδιάστηκε άσχημα.

Οι ισχυροί «φίλοι» και οι συμμαχίες δεν είναι για χόρταση, χώρια που έχουν και άλλες δουλειές, η δε παντοδυναμία τους που διήρκεσε ως τα τέλη του ’90, είναι πια πολύ συζητήσιμη είκοσι χρόνια μετά.

Η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 500 εκατομμυρίων κλονίζεται για λίγες δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα είχε η προχθεσινή (23/12) έκκληση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. να υποδεχθούν ασυνόδευτα παιδιά από ελληνικά κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων, όπου η κατάσταση είναι εκρηκτική – σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Λέρο, Κω ζουν σε κέντρα 1.922 ασυνόδευτοι ανήλικοι, 5.276 συνολικά στη χώρα. «Δεν μπορούμε να υποστούμε όλη την εξαθλίωση του κόσμου» ακούστηκε για άλλη μια φορά από επίσημα χείλη.

Το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό». Δεν το λέμε εμείς, το λέει ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και μάλιστα λίγες μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής. Αυτή είναι μια ψηφίδα μόνο από το νέο πολυπολικό κόσμο, που έχει ανατείλει μερικά χρόνια πριν, και απλώς τώρα τον παίρνουνε χαμπάρι οι περισσότεροι.

«Νέα κατάσταση στα ελληνοτουρκικά», «οι Τούρκοι δεν παίζουν», «η Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη», είναι το νέο τροπάρι των σαστισμένων εγχώριων ηγεμόνων, οι οποίοι ακολουθούν κατά παράδοση το «βλέποντας και κάνοντας», δηλαδή τη ροή των συγκυριακών διακυμάνσεων και της επικαιρότητας, που όμως διαμορφώνεται πάντα από τρίτους.

Η αλήθεια είναι ότι το τουρκικό κράτος δεν έπαιξε ποτέ. Η τουρκική διπλωματία συνηθίζει πάντα, όχι να προειδοποιεί, αλλά να ανακοινώνει με αυτοπεποίθηση πολύ καιρό πριν τα σχέδια της με κάθε λεπτομέρεια.

Ο αιφνιδιασμός δεν είναι το βασικό τους εργαλείο. Οι εγχώριοι παράγοντες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης συνήθιζαν να καθησυχάζουν ότι όλα αυτά ειπώνονται για «εσωτερική κατανάλωση» ή ότι ο σουλτάνος είναι λίγο παράφρων και όλα καλά, business as usual.

Ωστόσο ο σκοπός των Οθωμανών είναι πολύ πιο προφανής από όσο φαίνεται.

Να εξοικειώνονται, τόσο οι πληθυσμοί όσο και η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, με τη μέθοδο του Μιθριδάτη, σταγόνα-σταγόνα με το δηλητήριο της πολεμοχαρούς και επεκτατικής νέας Τουρκίας που από καιρό φιγουράρει ως υπερδύναμη στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Όταν ο Ερντογάν δήλωσε πριν χρόνια ότι ο τουρκικός στρατός θα εισβάλλει στη Βόρειο Συρία για να εμποδίσει τους Κούρδους να κάνουν τα δικά τους, πολλοί δεν το είχαν πάρει στα σοβαρά. Όταν πριν λίγους μήνες τύπωσε και μοίρασε τους νέους χάρτες της περιοχής, σύμφωνα με το τουρκικό ΥΠΕΞ, στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ παρακαλώ, και λίγες εβδομάδες μετά ο τουρκικός στρατός σχεδόν χωρίς να ανοίξει μύτη εγκαταστάθηκε στα νέα εδάφη, τρέποντας σε φυγή τους δήθεν ελευθεριακούς, που έτρεξαν να κρυφτούν πίσω από τα στρατεύματα του Άσαντ, τα πράγματα ξαφνικά σοβάρεψαν πολύ.

Η «Αθήνα» υπό το κράτος του πανικού απέλασε τον Λίβυο πρέσβη, έσπευσε να συνάψει συμμαχία με τον αντίπαλο Λίβυο αρχικατσαπλιά, που επιβουλεύεται την λεγόμενη κυβέρνηση της Τρίπολης, ανανέωσε τους όρκους πίστης με τον Αιγύπτιο δικτάτορα Σίσι(!) για την καταπολέμηση της επιρροής των τουρκόφιλων αδερφών μουσουλμάνων. Επί πλέον ανακοινώθηκε η αγορά δύο γαλλικών φρεγατών για να ικανοποιηθεί πρωτίστως το γαλλικό κράτος δεδομένου ότι η φρεγάτα είναι ακατάλληλη για τις ναυτικές ανάγκες της Ελλάδας και επί πλέον θέλει και ένα σκασμό εκατομμύρια για πυραυλικό εξοπλισμό.

Ά!, Αμόλυσαν και κάτι για αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Αυτό μας έλειπε τώρα! Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, τα χάχανα που σκόρπισε η ωραία αυτή ιδέα ήταν αρκετά για να τη μαζέψουν άρον-άρον και στη θέση της να ανακοινώσουν προσλήψεις επαγγελματιών στο στρατό. Αυτό, μάλιστα, με μισθό κύριε!

Την ίδια στιγμή πηγές του ελληνικού υπ. Εξ. διαδίδουν μέσα από γνωστούς κύκλους τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου στο Καστελόριζο και μάλιστα ότι το ελληνικό κράτος είναι αποφασισμένο να «χτυπήσει» στη θέα τουρκικού ερευνητικού σκάφους!!!

Μην τρομάζετε, όμως, τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά, ισχυρίζονται οι ίδιες πηγές καθώς «το παράθυρο των συνομιλιών παραμένει ανοιχτό».

Καταλαβαίνετε δηλαδή…

Πόσο ωραία τους είχε περιγράψει ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο γνωστό πόνημα του «Το Στρατηγικό Βάθος»:

[…] καθώς δημιουργείται η ανάγκη υπεύθυνων πολιτικών, θεωρούν την υιοθέτηση μιας παθητικής πολιτικής ως σίγουρη και μη συνεπαγόμενη κινδύνους. Προσπαθούν να προσεγγίσουν σε μια άκρη την τράπεζα των διαπραγματεύσεων και να πάρουν θέση αφού έχουν προσδιοριστεί οι ημερήσιες διατάξεις. Αποφεύγουν να βγουν στο προσκήνιο στην αρχή της διαδικασίας, αλλά τη στιγμή που θα τους κυριεύσει η υποψία ότι έχουν χάσει το τρένο, τότε με το άγχος που έχουν, συνάπτουν ανεξέλεγκτα κάθε είδους σχέση. (σ.σ. συμβαίνει συνήθως με τις γεροντοκόρες…)

Στην περίπτωση που βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας αναζητούν να βρουν τρόπους να ξεφύγουν από την ευθύνη, ενώ στην αντίθετη περίπτωση νιώθουν ότι έχουν μείνει εκτός παιχνιδιού και είναι έτοιμοι υιοθετώντας μια υποκριτική στάση να κάνουν κάθε παραχώρηση από τις αξίες και τις προτεραιότητες τους προκειμένου να προσεγγίσουν έστω για λίγο την εξουσία. Στη συμπεριφορά τους επικρατεί μια δειλή στάση που εναλλάσσεται μεταξύ της προσπάθειας αποφυγής επιπρόσθετων ευθυνών και του φόβου μήπως περιέλθουν σε κατάσταση που δεν θα υπολογίζεται η γνώμη τους […]

Γιορτάζοντας τις μικρές επιτυχίες τους με ατμόσφαιρα μεγάλης νίκης προσπαθούν να καλύψουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας, που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα στη σκακιέρα μαζί με «τρελούς», «ίππους» και βασιλιάδες. […] Αντί να επιχειρήσουν να κάνουν έναν αξιοπρεπή, μελετημένο και αποφασισμένο περίπατο στον απέραντο ορίζοντα, που τους ανοίγει μπροστά η ιστορία και η γεωγραφία τους, προτιμούν να βαδίζουν τρεκλίζοντας στις στρατηγικές σκιές των άλλων. Γι’ αυτούς δεν θα υπάρχει η εμπειρία της ιστορίας αλλά μόνο το τιμολόγιό της».

Λ.