«Το παρὸν [δεν] εἶναι [τίποτε περισσότερο] ἀπὸ τὸ παρελθὸν συσπειρωμένον διὰ δρᾶσιν, ἐνῶ τὸ παρελθὸν [εἶναι] τὸ παρὸν ἀνεπτυγμένον διὰ τὴν κατανόησίν μας». Durant Will., Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, Τόμος στ΄, Μεταρρυθμίσεις

«Το εφεύρημα του «συνταγματικού τόξου» είναι η βάση πάνω στην οποία θα μπουν τα θεμέλια του μεταμνημονιακού καθεστώτος στον Ελλαδικό χώρο, στη γραμμή που επιτάσσει η ενοποιημένη κυριαρχία. Ήδη η διαπραγμάτευση των κανόνων που θα υπάρξουν φτάνει μέχρι και στην αναθεώρηση του συντάγματος το οποίο απαγορεύει (λόγω ΚΚΕ, όπως ήδη αναφέραμε), το να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτές οι σκληρές διαπραγματεύσεις έχουν σχέση και με την διατύπωση του Χρύσανθου Λαζαρίδη πως και ο Σύριζα είναι εκτός «Συνταγματικού τόξου». Αυτό σημαίνει περισσότερα εχέγγυα συμμόρφωσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι όποιοι συνοδοιπόροι ή υποστηρικτές από τον λεγόμενο A.-A. χώρο.» Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και συνταγματικού τόξου – Anarchy press, 28-9-2013, Η.Α.

Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα των χιλιάδων αντιφασιστών διαδηλωτών κάθε πολιτικής και κοινωνικής προέλευσης, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, στο άκουσμα της καταδίκης αρχικά του Ρουπακιά και κατόπιν της ηγετικής ομάδας, βουλευτών και απλών μελών της Χρυσής Αυγής για ένταξη σε «εγκληματική οργάνωση», μόνο θλίψη μπορούν να προκαλούν κατά την γνώμη μας σ’ όσους διατηρούν κατ’ αρχήν τον αυτοσεβασμό τους και αφ’ ετέρου αρνούνται με συνέπεια να αφομοιωθούν και να αφομοιώσουν εξουσιαστικές λογικές και ιδεολογήματα.

Ήταν ένα χειροκρότημα πρώτα απ’ όλα στην απόφαση της «δικαιοσύνης» να σφραγίσει ποινικά την σχέση του «συνταγματικού» ή «δημοκρατικού τόξου» απέναντι στην δήθεν «παραφωνία» που γέννησε η πολιτική και κοινωνική «κρίση» της τελευταίας δεκαετίας. Το «τέρας» μάς λένε νικήθηκε, το «Κακό» αντιμετωπίστηκε, «έκλεισε ένας τραυματικός κύκλος της χώρας», «η δημοκρατία νίκησε»· Μητσοτάκης, Τσίπρας, Σαμαράς, Γεννηματά, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης αποτελούν το «τείχος της δημοκρατίας» σύμφωνα με το πανηγυρικό λίγες ημέρες πριν την απόφαση πρωτοσέλιδο της συριζαίικης «Εφημερίδας των συντακτών».

Η πρόσκληση για την κοινωνική καθήλωση στο εξουσιαστικό αφήγημα καθρεπτίζεται με τον καλύτερο τρόπο στο παραπάνω δημοσίευμα, καθώς και η προσπάθεια εκμαίευσης της κοινωνικής συναίνεσης στους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς, που συμβολίζει η επιδοκιμασία δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Δεν πρόκειται να σταθούμε εν προκειμένω στην υποκρισία των πάσης προελεύσεως πολιτικών και κομμάτων, που νομίζουν ότι καθαγιάστηκαν ζητώντας τον εγκλεισμό των «κακών» χρυσαυγιτών, οι οποίοι προβλήθηκαν και συνεχίζουν να προβάλλονται ως το ριζικά κακό για να ανασυνταχθεί το πολιτικό σύστημα βγαίνοντας οριστικά από την «κρίση».

Αυτή ακριβώς η επανασύνταξη απαιτούσε και απαιτεί την κοινωνική νομιμοποίηση αυτή τη φορά, όχι μέσα από τις κάλπες, αλλά μέσω μιας κινητοποίησης, που θα είχε εξασφαλίσει την διακομματική στήριξη, την κάλυψη των ΜΜΕ, την λειτουργία της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», αλλά και το πιο σημαντικό, θα το ξαναπούμε, την επιδοκιμασία των διαδηλωτών.

Η κατηγορική στην ουσία εντολή για κοινωνική και πολιτική συστοίχιση απέναντι στο απόλυτο «κακό», απέναντι στο «θηρίο που ταπεινώθηκε» σύμφωνα με τους εξουσιαστικούς σχεδιασμούς δεν αφορά φυσικά μόνο την περίσταση, αλλά και την συνέχεια, δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο «υποκείμενο», αλλά και τις υπόλοιπες εκκρεμότητες.

Ο δημοσιογράφος της Καθημερινής Τ. Θεοδωρόπουλος σε άρθρο του με τον τίτλο Χρυσαυγιτισμός, γράφει χαρακτηριστικά: «Δεν είναι γόνοι του περιθωρίου. Βγήκαν από την ίδια κοινωνική μήτρα που γέννησε τους κουκουλοφόρους, όσους έκαψαν την Αθήνα το 2008». Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποιου είδους φτηνή κοινωνιολογική ανάλυση, όπως οι βαρετές και τετριμμένες με τις οποίες ο συγκεκριμένος, εκτός των άλλων, σιτίζεται. Το κάδρο του απόλυτου κακού δεν έχει γεμίσει ακόμη, η εξουσία έχει ανοικτούς λογαριασμούς και υπόσχεται να μην ξεχάσει.

Ο Θεοδωρόπουλος δεν κρύβει τις προθέσεις του. «Όσοι ταυτίζουν», γράφει, «τη Χρυσή Αυγή με τον ακροδεξιό εθνικισμό απλώς παλεύουν να διασώσουν εαυτούς από το άγος. Ο «εθνικισμός» δεν είναι έγκλημα. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τον εξέφρασε η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματικός». Φυσικά, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να τα βάλει και με τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη που συγκυβέρνησε με Πασοκ και ΝΔ. Έτσι κι αλλιώς ο καλός δημοσιογράφος ξέρει να αποφεύγει με μαεστρία τις κακοτοπιές και ξεχνά βέβαια επιμελώς τους γνωστούς πολιτικούς διαύλους μεταξύ τόσο της ΝΔ όσο και του Συριζα με την Χρυσή Αυγή.

Η δημοκρατία, λοιπόν, σφούγγισε τον λερωμένο πισινό της με την δικαστική απόφαση για την Χρυσή Αυγή, η «κανονικότητα» επανήλθε και οι ίδιοι θεσμοί που την αγκάλιασαν και την προστάτεψαν τώρα αποδείχθηκαν φύλακες-άγγελοι του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και όμως δεν ξεχνούμε. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, όχι μόνο χαιρετίστηκε ως χαρμόσυνο γεγονός από ουκ ολίγους, που τώρα ζητούν το λιντσάρισμά της, αλλά και στηρίχθηκε τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά.

Οι πάσης φύσεως δημοκράτες έπεσαν σαν πραγματικά όρνεα να κατασπαράξουν ό,τι είχε απομείνει από το πολιτικό πτώμα της Χρυσής Αυγής, αλαλάζοντας από κοινού με πολλούς αντιφασίστες κινηματίες και σταλινικούς υπέρμαχους των περίφημων πάλαι ποτέ λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων: καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας.

Αλλά, ας αναρωτηθούμε. Συνέβαλαν ή όχι με τον τρόπο τους στην άνοδο της Χρυσής Αυγής όλοι αυτοί οι «αντιφασίστες», που θεωρούσαν ολόκληρη την κοινωνία τελειωμένη, σεξιστική, ρατσιστική, ακροδεξιά, φοβική για τους μετανάστες, βαπτίζοντας πρωτεύουσες λόγου χάρη του «ελληνικού φασισμού» πόλεις, όπως η Μυτιλήνη, χαρακτηρίζοντας φασιστική οποιαδήποτε αναφορά στην πατρίδα;

Πράγματι, η δικαστική απόφαση είχε ήδη εκδοθεί πριν την επίσημη ανακοίνωσή της. Οι δημοκρατικές παρλαπίπες περί τεκμηρίου της αθωότητας, οι γνωστές υποκριτικές διαβεβαιώσεις περί «δίκαιης δίκης» μπορεί και αυτή τη φορά, απλά, να οδηγήθηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά η διαφορά από τόσες και τόσες άλλες περιπτώσεις υπήρξε στο γεγονός ότι όλοι χειροκρότησαν την «μεγάλη επιτυχία». Είπαμε, το κίνημα διαδήλωνε και απαιτούσε, καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας. Είναι γελασμένοι, όμως, όλοι οι χειροκροτητές της κρατικής καταστολής εάν νομίζουν ότι όσα δοκιμάζονται και εφαρμόζονται στην περίπτωση ενός πρώην κοινοβουλευτικού κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή δεν θα δοκιμαστούν αργότερα στις πλάτες τους. Θα δοκιμαστούν και μάλιστα με χειρότερο τρόπο.

Όσο για την δήλωση της προέδρου της δημοκρατίας Κατερίνας Σακελαροπούλου, είναι πράγματι για γέλια: «Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική για την Δημοκρατία. Στην μακρά δημοκρατική παράδοση της χώρας μας φαινόμενα ακραίας πολιτικής βίας ήτανε πάντοτε ξένα». Άρα τα φαινόμενα πολιτικής βίας δεν ήταν ξένα, αλλά μόνο εκείνα της ακραίας πολιτικής βίας. Ποια είναι, βέβαια, τα όρια της πολιτικής βίας που εμμέσως αποδέχεται η πρόεδρος από εκείνα της «ακραίας» πολιτικής βίας που δεν αποδέχεται, αυτό παραμένει άγνωστο. Το γεγονός είναι, ότι η Σακελαροπούλου αναγνωρίζει την ιστορικότητα της πολιτικής βίας και την διαχωρίζει από την «ακραία», που την θεωρεί ξένη στην μακρά, όπως λέει, δημοκρατική παράδοση της χώρας. Η πρόεδρος γνωρίζει καλά ότι την πολιτική βία μεταπολιτευτικά δεν την άσκησαν μόνο τα λεγόμενα «άκρα».

Αλλά, ας θυμηθούμε την συγκεκριμένη πρόταση που εμπεριείχε το πλαίσιο Συνταγματικής Αναθεώρησης του 1975: «Κόμματα των οποίων η δράσις τείνει εις ανατροπήν του ελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος ή εκθέτει εις κίνδυνον την εδαφικήν ακεραιότητα της Χώρας, τίθενται εκτός νόμου δι’ αποφάσεως του κατά το άρθρον 100 του παρόντος Συντάγματος Δικαστηρίου».

Η πρόταση αυτή δεν έγινε τότε δεκτή λόγω της νομιμοποίησης του ΚΚΕ και της συμφωνίας για την σταθεροποίηση και την ενίσχυση της θέσης του στο πολιτικό σύστημα στα πλαίσια της «αποκατάστασης» της δημοκρατίας, γνωστής και ως «μεταπολίτευση». Αφού, λοιπόν, το ζήτημα που έπρεπε να λυθεί ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και στις δύο τότε εκδοχές του («εσωτερικού» και «εξωτερικού»), μετά την διάσπαση του 1968, διαμορφώθηκε ένα συνταγματικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο δεν μπορούσε να τεθεί εκτός νόμου κάποιο πολιτικό κόμμα και ιδιαίτερα εφ’ όσον βρίσκεται εντός του κοινοβουλίου. Θα θυμίσουμε ότι η Εθνική Παράταξη το ακροδεξιό κόμμα του Στέφανου Στεφανόπουλου αποκόμισε 7% στις εκλογές του 1977, ενώ ενσωματώθηκε πριν τις εκλογές του 1981 στην ΝΔ.

Όσο για το κτύπημα των «άκρων» για το οποίο δήθεν δυσανασχετεί προσφάτως το ΚΚΕ όταν μιλά για «αντικομμουνισμό», θα θυμίσουμε επίσης ότι ήταν δικής τους εμπνεύσεως τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια όπως εκφράστηκε μέσω της φαιδρότητας του αριστεροχουντισμού. Ο στόχος αφ’ ενός ήταν τότε, εκ μέρους του ΚΚΕ, η κατασυκοφάντηση και εν τέλει η καταστολή των εξ αριστερών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, που την εποχή εκείνη αποτελούσαν μία αρκετά υπολογίσιμη δύναμη και αφ’ ετέρου η επίδειξη των απαιτουμένων διαπιστευτηρίων για την πρόσφατη νομιμοποίησή του.

Αλλά, ας επιστρέψουμε, μετά απ’ αυτήν την σύντομη παρένθεση, στο ζήτημα της ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης που χτίζεται και μέσω της καταδικαστικής απόφασης για την Χρυσή Αυγή, αλλά όχι μόνο. Στην ίδια κατεύθυνση και για την σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού και της συγκεκριμένης διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από την ΝΔ, βρίσκεται και η διακομματική συμφωνία για τις απαγορεύσεις που επιβάλλονται με αφορμή τον κορωναϊό, αλλά και για τον χειρισμό των λεγόμενων ελληνοτουρκικών ζητημάτων.

Ταυτόχρονα, η σταθερή μετατόπιση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη προς το κέντρο στοχεύει στην εκλογική ακινητοποίηση του Συριζα και την περαιτέρω αφαίμαξη του ΚΙΝΑΛ, αφήνοντας «κενό» στα δεξιά του, που δεν μπορεί να καλυφθεί από την «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου. Το «κενό» αυτό θα «γεμίσει» την στιγμή, που θα επιλεγεί ως η καταλληλότερη και με την κρυφή ή φανερή συνεννόηση και ενεργοποίηση των υπαρχόντων ή νέων διαύλων με τον εθνικιστικό χώρο και συνολικότερα με εκείνους τους παράγοντες, που έχουν γνώση και ανάμειξη στον ευρύτερο χώρο της άκρας δεξιάς.

Όσο για εκείνους που έχουν ακουμπήσει τα «λεφτά» τους στην επιστροφή του Συρίζα στην εξουσία, μάλλον έχουν χάσει από χέρι. Η διαχείριση της δικαστικής «τύχης» της Χρυσής Αυγής έχει αναμφίβολα σχέση με την διαχείριση της υπόθεσης Παπαγγελόπουλου, Παππά και λοιπών συγγενών.

Μ’ άλλα λόγια, το δούναι και λαβείν, αλλά και οι αλληλοεκβιασμοί, οι οποίοι, άλλωστε, είχαν πάντοτε περίοπτη θέση στην εργαλειοθήκη κάθε εξουσίας, θα είναι και πάλι η αιτία της γνωστής μπόχας, που αποπνέουν κάθε φορά.

 

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 209, Νοέμβριος 2020