Απέναντι σε μια ευθεία επίθεση κατά της ζωής, ακόμη κι ένα κοτόπουλο θα αντιδράσει όπως μπορεί. Και υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κερδίσει την ελευθερία του, ακόμη και έναντι υπέρτερων αντιπάλων που το εποφθαλμιούν.

Γι’ αυτό, ένας επιτιθέμενος, ειδικά όταν είναι δειλός ή όταν οι αμυνόμενοι είναι πολύ περισσότεροι και ενδέχεται να έχει σοβαρές απώλειες, μπορεί να εφαρμόσει μια περισσότερο πονηρή τακτική: Να πείσει τους αμυνόμενους να πετάξουν τα όπλα τους. Είτε γιατί «δεν έχει νόημα», είτε γιατί «δεν τους συμφέρει», είτε γιατί «δεν είναι σωστό», είτε γιατί «τον έχουν παρεξηγήσει», επειδή ο ίδιος δεν τους επιβουλεύεται αλλά στην πραγματικότητα «θέλει το καλό τους». Οι δυνατότητες διαχείρισης στην περίπτωση αυτή είναι πολλές. Γι’ αυτό, στον πόλεμο είθισται η συντονισμένη προπαγάνδα να προηγείται μιας ευθείας επίθεσης ή να εξελίσσεται παράλληλα με αυτήν.

Και μην ξεχνάμε ότι, όπως μας ενημέρωσε ο Μεγάλος Ηγέτης Μητσοτάκης, έχουμε πόλεμο.

Η υπόθεση της διαχείρισης του κορωναϊού από τις εξουσιαστικές ελίτ εξελίσσεται σε μια ευθεία επίθεση κατά της ζωής, της δυνατότητας επιβίωσης και της ελευθερίας δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Κι αυτό όχι γιατί είναι τόσο επικίνδυνος ο κορωναϊός (υπό φυσιολογικές συνθήκες, δηλαδή χωρίς τον μηχανισμό προπαγάνδας, σχεδόν δεν θα είχαμε αντιληφθεί την ύπαρξή του), αλλά γιατί είναι άκρως επικίνδυνοι και δολοφονικοί αυτοί που είτε δημιούργησαν είτε απλώς άδραξαν την ευκαιρία ώστε να τον διαχειριστούν προς όφελός τους.

Η ακραία φτωχοποίηση και η μεγέθυνση των ατομικών χρεών που αναπόφευκτα συνεπάγονται από το πάγωμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας δεν είναι «αναγκαστική παράπλευρη απώλεια», αλλά ενεργό ζητούμενο. Η συνεπαγόμενη απελπισία μπροστά στο αδιέξοδο είναι ζητούμενο. Η κατάπτωση της ψυχικής υγείας και οι αυτοκτονίες είναι ζητούμενο. Η περαιτέρω πτώση του επιπέδου των νοσοκομείων (άρα και της δυνατότητας ίασης από βαριές ασθένειες) με την μετατροπή τους σχεδόν σε «κορωνονοσοκομεία» είναι ζητούμενο.

Γιατί; Μα, έχουμε πόλεμο. Έχουμε ήδη προειδοποιηθεί. Το δίκαιο του πολέμου δεν έχει αλλάξει από την μακρυνή αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Είτε θα νικήσεις είτε θα πεθάνεις είτε θα γίνεις σκλάβος. Τέταρτη πιθανότητα δεν υπάρχει. Εάν όμως έχεις πειστεί και εξαπατηθεί να πετάξεις τα όπλα σου, τότε η πιθανότητα είναι μόνο μία: σκλαβιά. Είναι δίκαιο, έχεις χάσει τον πόλεμο. Και πως μπορείς να εξαπατηθείς; Πιστεύοντας πως ο πόλεμος γίνεται για τον κορωναϊό, ενώ γίνεται για την επιβολή ενός νέου κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου σε παγκόσμια κλίμακα και διεξάγεται από κάποιους λίγους της «ελίτ» εναντίον των πολλών της «μάζας». Αυτή η «μικρή» αλλαγή οπτικής εξηγεί όλα τα ανεξήγητα και αποδίδει λογική στα φαινομενικώς «παράλογα» που συμβαίνουν.

Σε έναν κανονικό πόλεμο τα νοσοκομεία βομβαρδίζονται, ώστε οι όποιοι τραυματίες να μην έχουν περίθαλψη και να καταρρακωθεί το ηθικό του πληθυσμού. Τώρα ουσιαστικά αναστέλλουν την λειτουργία τους, εξυπηρετώντας σχεδόν αποκλειστικά «περιστατικά κορωναϊού». Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σε έναν κανονικό πόλεμο οι παραγωγικές μονάδες βομβαρδίζονται, ώστε να βρεθεί ο πληθυσμός μπροστά στο φάσμα της πείνας και πάλι με σκοπό την αποδοχή της ήττας. Τώρα οι επιχειρήσεις απλώς κλείνουν. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τί σημαίνει ήττα; «Φέρτε μας εμβόλια, φέρτε μας ό,τι θέλετε, κάντε ό,τι άλλο θέλετε, αρκεί να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης». Ήττα σημαίνει, μπροστά στο κακό, να αποδεχτείς το αδιανόητο.

Μπορεί να στενοχωρηθούν αρκετοί αντι-καπιταλιστές (ή και να πανηγυρίσουν – ποιος ξέρει;), αλλά το όραμα αυτής της ελίτ για τον κόσμο είναι στην πραγματικότητα ο κομμουνισμός τύπου πρώην Σοβιετικής Ένωσης – εκμοντερνισμένος όμως με τις δυνατότητες ελέγχου που δίνουν οι νέες γνώσεις και η νέα τεχνολογία. Ας αναρωτηθεί κάποιος τι περισσότερο θα έκανε ένας Στάλιν εάν είχε στη διάθεσή του τα μέσα της σημερινής τεχνολογίας. Θα έκανε ό,τι ακριβώς βλέπουμε σήμερα.

Πολλοί αναρωτιούνται τί θα γίνει όταν η συντριπτική πλειονότητα όλων αυτών των μικροεπιχειρήσεων κλείσει και εκατομμύρια βρεθούν στο δρόμο. Για το κράτος είναι απλό, θα συρθούν όλοι στις ουρές των επιδομάτων που με χαρά θα τους προσφέρει. Τα επιδόματα αυτά ακούν στο εντυπωσιακό όνομα του «Καθολικού Βασικού Εισοδήματος» (Universal Basic Income), που σύντομα θα το δούμε να πλασάρεται ως η «λύση» στο πρόβλημα της φτώχειας ή και της πείνας που δήθεν προκάλεσε ο κορωναϊός. Ας μην αναρωτιέται κάποιος από που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα: με χαρά θα τα δώσουν οι τραπεζίτες στα κράτη· χρέη είναι άλλωστε. Και τα τραπεζικά κρατικά χρέη ως γνωστόν δεν υφίστανται, για να αποπληρώνονται οριστικά, αλλά για να εκβιάζονται στο διηνεκές συγκεκριμένες πολιτικές προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.

Αυτό απλούστατα σημαίνει την αυξημένη εξάρτηση επιβίωσης των περισσότερων από το κράτος. Αυτό είναι το ζήτημα: να «κρεμαστούν» κυριολεκτικά όλοι κάτω από το κράτος χωρίς να διαθέτουν οι ίδιοι τίποτε. Ποιες πιθανότητες αντίδρασης θα έχουν τότε, χωρίς έστω και την ελάχιστη δυνατότητα ατομικής αυτάρκειας;

Τα επιδόματα θα συνοδεύονται κι από συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Πρέπει να πας να κάνεις το εμβόλιό σου ανά τακτά διαστήματα – «δωρεάν» θα είναι άλλωστε. Πρέπει να έχεις ηλεκτρονική κάρτα «πολίτη». Πρέπει να αποδεχτείς την πλήρη ψηφιοποίηση του νομίσματος και το γεγονός ότι «χαρτιά» δεν θα βλέπεις πια στα χέρια σου. Τέλος τα «μαξιλάρια». Πρέπει να αποδεχτείς να μπαίνει ελεύθερα η αστυνομία στο σπίτι σου, για να ελέγξει την πιθανότητα «συνωστισμού». Πρέπει να αποδεχτείς να σε χαφιεδίζει το ίδιο σου το παιδί, επειδή έτσι θα του μαθαίνουν στο «σχολείο». Πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς μετακινήσεις· οι μετακινήσεις καταστρέφουν το περιβάλλον. Από το διαδίκτυο δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με όλον τον κόσμο; Σε τι σε εξυπηρετεί το να τους αγγίζεις και να τους αισθάνεσαι; Πρέπει να μάθεις να μην διαμαρτύρεσαι για όλα αυτά, γιατί αυτομάτως θα κατατάσσεσαι στους «κοινωνικά ανεύθυνους», σ’ όσους δεν ενδιαφέρονται για την «σωτηρία του πλανήτη», στους «συνομωσιολόγους», που χρήζουν «αναμορφώσεως» και ποιος ξέρει τι άλλο.

Είναι πολλά τα «πρέπει» Άρη… Αυτό σημαίνει να έχεις χάσει τον πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται