Κράμα είναι το υλικό που συνίσταται από δυο διαφορετικές ουσίες. Μάλιστα, σε αντικείμενο που έχει δημιουργηθεί από κράμα, μπορούν να εντοπιστούν μόρια κι άτομα διαφορετικού είδους. Ένας τυχαίος παρατηρητής  δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει, για παράδειγμα, τον χαλκό από τον ψευδάργυρο διά της οράσεως, που συναποτελούν κάποιο ορειχάλκινο αντικείμενο. Εν ολίγοις, ένα κράμα παρουσιάζει ιδιότητες διαφοροποιημένες, λιγότερο ή περισσότερο, από τις ουσίες εκ των οποίων έχει συντεθεί. Η λέξη κράμα προέρχεται από το ρήμα κεράννυμι, της πρωτογενούς ελληνικής, που σημαίνει αναμειγνύω, ανακατεύω.

Τώρα, ευλόγως θα αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχει ένα άρθρο που επιχειρεί να αποκαλύψει καταποντισμένες πτυχές της αλήθειας, με τα κράματα. Κι όμως έχει. Η αλήθεια, η μη λήθη, στη γνήσια, ανόθευτη, ατόφια μορφή της, απαντάται πλέον τόσο σπάνια που, δίχως υπερβολή, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στα προς εξαφάνιση «είδη». Σχεδόν κι αποκλειστικά, η μόνη επαφή των εξουσιαζομένων με την αλήθεια είναι υπό τη μορφή «κράματος». Δηλαδή, ενός ανακατέματος αλήθειας με πάσης φύσεως πολιτικά απορρίμματα, τουτέστιν ψέματα ποικίλης διαλογής.

Ως εκ τούτου, μικρές δόσεις αλήθειας κάνουν ελκυστικότερη την πολιτική απάτη και κρατούν αφάνερη την παγίδα του ψέματος, άρα της χειραγώγησης, από τα υποψήφια θύματα. Συνεπώς, η ποιότητα, λοιπόν, του εν λόγω «κράματος», εξαρτάται από την «ιδανική» αναλογία αλήθειας και ψέματος. Και η ιδανική αυτή αναλογία θα μπορούσαμε να πούμε πως καταλήγει επιτυχής, όταν το ψέμα κρύβεται τόσο καλά μέσα στην αλήθεια,  ώστε με γυμνό οφθαλμό δεν είναι αναγνωρίσιμο. Αυτό, θα λέγαμε, είναι και το «ιδανικότερο» ψεύδος.

Η «συνταγή» αύτη είναι παλιά όσο και η εξουσία. Δοκιμασμένη, δουλεμένη, εμπλουτισμένη, αναπροσαρμοσμένη στο εκάστοτε «σήμερα». Χρησιμοποιήθηκε από βασιλείς κι αυτοκράτορες, από «επαναστάτες», φασίστες και κομμουνιστές, μέχρι αμεσοδημοκράτες κι αναρχιστές εσχάτως. Η τέχνη της εξαπάτησης έχει τόση βαθιά ιστορικότητα, ίσως όση κι ο πολιτισμός ο ίδιος. Ωστόσο, τα τεχνάσματα που εμπεριέχει, παρότι, όπως αναφέρθη, βελτιώνονται συνεχώς, είναι αυστηρώς συγκεκριμένα και, για όσους προσπαθούν να δουν πέραν από το δοσμένο προφανές, πλέον φανερά.

Θεωρούμε πως αποτελεί θεμελιώδες ζητούμενο για τους αγωνιζομένους η συνεχής προσπάθεια να καταστραφεί το «κράμα» αυτό, εις τα εξ ων συνετέθη∙ ο διαχωρισμός της ανόθευτης αλήθειας, από τη φενάκη. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Δίχως αντίρρηση, η εποχή του φωταδισμού που βιώνουμε, όλη αυτή η συν-φώτιση μικρών και μεγάλων λευκών σκοταδιών ή, αλλιώς, «ψηφιακών ωκεανών πληροφορίας», κάνει ακόμη δυσκολότερη την προσπάθεια. Ενδεχομένως, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως με το διαδίκτυο η πρόσβαση στην πληροφορία έγινε ευκολότερη και σαφέστερα σε ευρύτερη κλίμακα. Αυτό είναι γεγονός, αναντίρρητα. Η πρόσβαση στην πληροφορία, όμως, έγινε ευκολότερη∙ όχι στη γνώση. Η γνώση πάντοτε θα αποτελείται από σύνολα πληροφοριών. Ως εκ τούτου, είναι ευκολότερο να συνθέσεις γνώση από ένα «πηγάδι» πληροφοριών, ασχέτως αν χρειάζεται ιδρώτας, για να δουλέψεις τον «κουβά», παρά από έναν «ωκεανό» ψηφιακής πληροφόρησης. Παρόλα αυτά, εκ των πραγμάτων, είμαστε αναγκασμένοι να ψάχνουμε σε «πηγάδια», αλλά κι «ωκεανούς» τις πρώτες ύλες για τη σύνθεση της.

Οι ορθές πληροφορίες, μετά από πολλή επεξεργασία, οδηγούν στη γνώση κι αυτή με τη σειρά της στην αλήθεια. Ο δρόμος είναι δύσκολος· ανέκαθεν ήταν. Εντούτοις, για όποιον επιθυμεί πράγματι να απελευθερωθεί, είναι και μονόδρομος. Ελευθερία με «κράματα» εξαπάτησης δεν γίνεται, αλίμονο. Ας μη φοβηθούμε να αναζητήσουμε την αλήθεια, όσο καλά κρυμμένη κι αν είναι, όσο πετυχημένα κι αν την έχει αποκρύψει ο πολιτικός μανδύας της δημοκρατίας, του φασισμού, του κομμουνισμού του κάθε –ισμού, που επιχειρεί να αγκυλώσει και να ιδεολογικοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες.

Συνεπώς, δεν αποτελεί για εμάς τροχοπέδη, αν, φερ’ ειπείν, η αλήθεια για τα εγκλήματα του κομμουνισμού εκτρέπεται, από κάποιους, σε συστατικό ιδεολογικό στοιχείο του φασισμού. Δε θα απολογηθεί καμία αλήθεια για αυτό. Ως εκ τούτου, η φράση «αυτά τα λένε οι φασίστες» θεωρούμε πως, από τους αγαθοπροαίρετους, είναι δυστυχώς άστοχη, ενώ από τους ιδεολόγους «επαναστάτες», τουλάχιστον εκ του πονηρού. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την «αντίπερα όχθη», όποια κι αν είναι αυτή. Η ιδεολογία, πολιτική ή θρησκευτική, χρησιμοποιεί, κατά κανόνα, ψήγματα ή ολόκληρα τμήματα αλήθειας, για να «καρυκεύσει» το δηλητηριασμένο «γεύμα» που αφειδώς μας προσφέρει. Ας το φάει μονάχη της. Ευχαριστούμε, αλλά είμαστε χορτάτοι.

Ακολουθεί, μεταφρασμένο από τα αγγλικά, τμήμα από το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου του Antony C. Sutton, Wall Street and the Bolshevik Revolution (1974), το οποίο πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες του Τρότσκι στις Η.Π.Α, πριν την μπολσεβίκικη «επανάσταση». Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

   Κεφάλαιο 2α[1]: ο Τρότσκι αφήνει τη Νέα Υόρκη, για να ολοκληρώσει την επανάσταση

(β μέρος)

Θα έχετε μια επανάσταση, μια τρομερή επανάσταση. Σε ποιο χρονικό κύκλο θα ολοκληρωθεί, εξαρτάται από το τι ο κ. Rockefeller λέει στον κ. Hague να κάνει. Ο κ. Rockefeller είναι ένα σύμβολο της αμερικάνικης άρχουσας τάξης και ο κ. Hague είναι ένα σύμβολο των πολιτικών του εργαλείων.

Leon Trotsky, in New York Times, December 13, 1938. (Hague was a New Jersey politician)

Το 1916, τη χρονιά που προηγήθηκε της ρωσικής επανάστασης, ο διεθνιστής Leon Trotsky εκδιώχθηκε από τη Γαλλία, επίσημα λόγω της συμμετοχής του στο συνέδριο του Zimmerwald, αλλά επίσης αναμφίβολα εξαιτίας των γεμάτων φλέγμα άρθρων του που έγραψε για την Nashe Slovo, μια ρωσόφωνη εφημερίδα που εκδιδόταν στο Παρίσι. Το Σεπτέμβριο του 1916 ο Τρότσκι συνοδεύτηκε ευγενικά προς τα ισπανικά σύνορα από τη γαλλική αστυνομία. Λίγες μέρες αργότερα, η αστυνομία της Μαδρίτης συνέλαβε τον διεθνιστή και τον έκλεισε σε ένα «κελί πρώτης κατηγορίας» με εγγύηση μια και μιάμιση πεσέτα την ημέρα. Στη συνέχεια, ο Τρότσκι μεταφέρθηκε στην Cadiz και μετά στη Βαρκελώνη, για να τεθεί τελικά σε ατμόπλοιο των εθνικών ισραηλινών διατλαντικών εταιρειών Monserrat. Ο Trotsky κι η οικογένειά του διέσχισαν τον Ατλαντικό ωκεανό και προσγειώθηκαν στη Νέα Υόρκη στις 13 Ιανουαρίου 1917.

Άλλοι τροτσκιστές επίσης έκαναν τη διαδρομή τους προς τα δυτικά στον Ατλαντικό. Πράγματι, μια τροτσκιστική ομάδα απέκτησε επαρκή άμεση επιρροή στο Μεξικό, για να γράψουν το σύνταγμα του Querétaro για την επαναστατική κυβέρνηση Carranza, δίνοντας στο Μεξικό την αμφίβολη διάκριση ότι είναι η πρώτη κυβέρνηση στον κόσμο που υιοθέτησε σοβιετικού τύπου σύνταγμα.

Πώς έζησε ο Trotsky, που ήξερε μόνο γερμανικά και ρωσικά, στην καπιταλιστική Αμερική; Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, Η ζωή μου, «το μόνο μου επάγγελμα στη Νέα Υόρκη ήταν αυτό του επαναστάτη σοσιαλιστή». Με άλλα λόγια, ο Trotsky έγραψε περιστασιακά άρθρα για Novi Myr, το ρωσικό σοσιαλιστικό περιοδικό της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι το διαμέρισμα της οικογένειας του Trotsky στη Νέα Υόρκη είχε ψυγείο και τηλέφωνο και, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι η οικογένειά του ταξίδευε περιστασιακά με μια λιμουζίνα με οδηγό. Αυτός ο τρόπος ζωής προβλημάτισε τους δυο γιους του. Όταν πήγαν σε μια τσαγερί, οι γιοι του ζητούσαν εναγωνίως από τη μητέρα τους, «γιατί δεν έρχεται ο σοφέρ;»[2] Το εξεζητημένο πρότυπο διαβίωσης βρίσκεται επίσης σε ασυμφωνία με το εισόδημα που ανέφερε ο Trotsky. Το μόνο κεφάλαιο που ο ίδιος παραδέχεται ότι έλαβε το 1916 και το 1917 είναι 310 δολάρια και, αναφέρει ότι, «μοίρασα τα 310 δολάρια σε πέντε μετανάστες που επέστρεφαν στη Ρωσία’.  Ακόμη, ο Trotsky είχε πληρώσει για ένα πρώτης κατηγορίας κελί στην Ισπανία, η οικογένεια του είχε ταξιδέψει από την Ευρώπη στη Νέα Υόρκη, είχαν αποκτήσει ένα εξαιρετικό διαμέρισμα στη εκεί -πληρώνοντας το ενοίκιο τρεις μήνες νωρίτερα- και είχαν χρησιμοποιήσει λιμουζίνα με οδηγό. Όλα αυτά με τα κέρδη ενός φτωχού επαναστάτη από μερικά άρθρα για τη ρωσόφωνη χαμηλής κυκλοφορίας εφημερίδα Nashe Slovo στο Παρίσι και τη Novy Mir στη Νέα Υόρκη!

Ο Joseph Nadava εκτιμά ότι το εισόδημα του Trotsky το 1917 στα 12 δολάρια εβδομαδιαίως “συμπληρώνεται από κάποιες αμοιβές από διδασκαλία”.[3] Ο Trotsky ήταν στη Νέα Υόρκη το 1917 για τρεις μήνες, από τον Ιανουάριο ως το Μάρτιο, έτσι που το εισόδημα από τη Novy Mir να φτάνει τα 144 δολάρια και, ας πούμε, άλλα 100 από τις διαλέξεις, για ένα σύνολο 244 δολαρίων. Από αυτά τα 244 ήταν σε θέση να δώσει 310 σε φίλους του, να πληρώνει ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, να φροντίζει την οικογένειά του – και να βρει 10.000 δολάρια που πήραν από αυτόν τον Απρίλιο του 1917 από τις καναδικές αρχές του Halifax. Ο Trotsky ισχυρίζεται ότι όσοι λένε πως είχε άλλες πηγές εισοδήματος είναι «συκοφάντες» που διαδίδουν «ανόητες συκοφαντίες» και «ψέματα», αλλά αν δεν έπαιζε στις ιπποδρομίες της Τζαμάικα, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Προφανώς, είχε μια μη δηλωμένη πηγή εισοδήματος.

Ποια ήταν αυτή η πηγή; Στο Δρόμο για την Ασφάλεια, ο συγγραφέας Arthur Willert λέει ότι ο Trotsky κέρδιζε τα προς το ζην, δουλεύοντας ως ηλεκτρολόγος για τα Fox Film Studios. Άλλοι συγγραφείς ανέφεραν άλλα επαγγέλματα, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία ότι είχε αμειβόμενη ασχολία διαφορετική από το γράψιμο και τις διαλέξεις.

Οι περισσότερες έρευνες επικεντρώθηκαν στο επαληθεύσιμο γεγονός ότι, όταν έφυγε από τη Νέα Υόρκη το 1917 για την Πετρούπολη, για να οργανώσει τη μπολσεβίκικη φάση της επανάστασης, έφυγε με 10.000 δολάρια. Το 1919 η Επιτροπή Γερουσίας των ΗΠΑ διερεύνησε την μπολσεβίκικη προπαγάνδα και τα γερμανικά χρήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμπιπτόντως άγγιξε την πηγή των 10.000 δολαρίων του Trotsky. Η εξέταση του συνταγματάρχη Colonel Hurban, ακόλουθου στην Washington στην τσέχικη παράδοση, παρέδωσε τα εξής στην Επιτροπή Γερουσίας:

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ HURBAN: Ο Trotsky, πιθανόν, πήρε χρήματα από την Γερμανία, αλλά ο Trotsky θα το αρνηθεί. Ο Lenin δε θα το αρνιόταν. Ο Miliukov απέδειξε ότι κέρδισε 10.000 δολάρια από κάποιους Γερμανούς, ενώ ήταν στην Αμερική. Ο Miliukov είχε την απόδειξη, αλλά το αρνήθηκε. Ο Trotsky το αρνήθηκε, αλλά ο Miliukov είχε την απόδειξη.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: χρεώθηκε ότι ο Trotsky πήρε 10.000 δολάρια εδώ.

ΓΕΡ. HURBAN: δε θυμάμαι πόσο ήταν, αλλά ξέρω ότι ήταν μια ερώτηση μεταξύ αυτού και του Miliukov.

ΕΠΙΤΡ. ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: ο Miliukov το απέδειξε, έτσι;

ΓΕΡ. HURBAN: μάλιστα, κύριε.

ΕΠΙΤΡ. ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ: ξέρεις από που τα πήρε;

ΓΕΡ. HURBAN: θυμάμαι ότι ήταν 10.000 δολάρια, αλλά δεν έχει σημασία. Θα μιλήσω για την προπαγάνδα τους. Η γερμανική κυβέρνηση ήξερε τη Ρωσία καλύτερα από οποιονδήποτε και ήξεραν ότι με τη βοήθεια αυτών των ανθρώπων θα μπορούσαν να καταστρέψουν τον ρωσικό στρατό.

 

(Στις 5:45μ.μ. η υποεπιτροπή διακόπτεται μέχρι αύριο, Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, ώρα 10:30π.μ.).[4]

Είναι αξιοσημείωτο ότι η επιτροπή διακόπηκε απότομα, πριν η πηγή των κονδυλίων του Trotsky να μπορεί να καταγραφεί στα αρχεία της Γερουσίας. Όταν οι ερωτήσεις επαναλήφθηκαν την επόμενη μέρα, ο Trotsky και τα 10.000 δολάριά του δεν είχαν πλέον ενδιαφέρον για την Επιτροπή Γερουσίας. Παρακάτω, θα αναπτύξουμε τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με την χρηματοδότηση από τη Γερμανία και τις επαναστατικές δραστηριότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες από τους χρηματοοικονομικούς οίκους της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, θα έρθει στο επίκεντρο η προέλευση των 10.000 δολαρίων.

Μια ποσότητα 10.000 δολαρίων γερμανικής προέλευσης αναφέρεται επίσης στο επίσημο βρετανικό τηλεγράφημα προς τις καναδικές ναυτικές αρχές στο Halifax, που ζήτησαν από τον Trotsky και το κόμμα του κα’ οδόν προς την επανάσταση, για να απομακρυνθεί από το S.S. Kristianiafjord (βλ. Σελίδα 28). Επίσης, μαθαίνουμε από μια έκθεση της Βρετανικής Διεύθυνσης Πληροφοριών[5] ότι ο Gregory Weinstein, που το 1919 επρόκειτο να γίνει εξέχον μέλος του Σοβιετικού Γραφείου στη Νέα Υόρκη, συγκέντρωσε κεφάλαια για τον Trotsky στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα κεφάλαια προέρχονταν από τη Γερμανία και διοχετεύονταν μέσω της Volks-zeitung, μιας γερμανικής καθημερινής εφημερίδας στη Νέα Υόρκη και επιδοτούνταν από τη γερμανική κυβέρνηση.

Ενώ τα κεφάλαια του Trotsky είχαν επίσημα αναφερθεί ως γερμανικά, ο ίδιος ενεπλάκη ενεργά στην αμερικάνικη πολιτική αμέσως, πριν εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη για τη Ρωσία και την [ρωσική] επανάσταση. Στις 5 Μαρτίου 1917, οι αμερικάνικες εφημερίδες παρουσίασαν την αυξημένη πιθανότητα πολέμου με τη Γερμανία. Το ίδιο βράδυ ο Trotsky πρότεινε ένα ψήφισμα στη συνάντηση του Κομμουνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Νέας Υόρκης, «δεσμεύοντας τους σοσιαλιστές να ενθαρρύνουν απεργίες και να αντισταθούν στην στρατολόγηση σε περίπτωση πολέμου με τη Γερμανία».[6] Ο Leon Trotsky αποκαλούνταν από τους New York Times «ένας εξόριστος Ρώσος επαναστάτης». Ο Louis C. Fraina, που υποστήριξε από κοινού με τον Trotsky ένα ψήφισμα, αργότερα – με ψευδώνυμο- έγραψε ένα άκριτο βιβλίο για την οικονομική αυτοκρατορία του, που ονομάζεται Οίκος των Morgan.[7] Η πρόταση των Trotsky-Fraina αντιτίθετο στην παράταξη του Morris Hillquit και, κατά συνέπεια, το σοσιαλιστικό κόμμα ψήφισε στη συνέχεια την αντίθεση στο ψήφισμα. [8]

Πάνω από μια βδομάδα αργότερα, στις 16 Μαρτίου, την περίοδο της εκθρόνισης του τσάρου, ο Leon Trotsky έδωσε συνέντευξη στα γραφεία της Novy Mir. Η συνέντευξη περιείχε μια προφητική δήλωση για τη ρωσική επανάσταση:

…η επιτροπή που πήρε τη θέση του έκπτωτου Υπουργείου στη Ρωσία δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα ή τους στόχους των επαναστατών, που πιθανότατα θα μπορούσαν να μείνουν βραχύβιοι και να υποστηρίξουν τους άνδρες που θα ήταν πιο σίγουροι ότι θα συνέχιζαν τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας.[9]

Οι «άνδρες που θα ήταν πιο σίγουροι ότι θα συνέχιζαν τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας», δηλαδή, οι Μενσεβίκοι και οι Μπολσεβίκοι, ήταν τότε στην εξορία στο εξωτερικό και χρειάζονταν πρώτα να επιστρέψουν στη Ρωσία. Επομένως, η προσωρινή “επιτροπή” ονομάστηκε Προσωρινή Κυβέρνηση, ένας τίτλος, πρέπει να σημειωθεί, που χρησιμοποιήθηκε από την αρχή της επανάστασης τον Μάρτιο και δεν εφαρμόστηκε εκ των υστέρων από ιστορικούς.

Woodrow Wilson και ένα διαβατήριο για τον Trotsky

Ο πρόεδρος Woodrow Wilson ήταν η «νονά νεράιδα» που παρείχε στον Trotsky  διαβατήριο, για να επιστρέψει στη Ρωσία, ώστε να «προωθήσει» την επανάσταση. Αυτό το αμερικάνικο διαβατήριο συνοδευόταν από ρωσική άδεια εισόδου και βίζα βρετανικής διέλευσης. Ο Jennings C. Wise, στο Woodrow Wilson: οπαδός της επανάστασης κάνει το σχετικό σχόλιο: «οι ιστορικοί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι ο Woodrow Wilson, παρά τις προσπάθειες της βρετανικής αστυνομίας, έδωσαν τη δυνατότητα στον Leon Trotsky να μπει στη Ρωσία με ένα αμερικάνικο διαβατήριο».

Ο πρόεδρος Wilson διευκόλυνε το πέρασμα του Trotsky στη Ρωσία, ενώ συγχρόνως οι γραφειοκράτες του Υπουργείου Εξωτερικών (State Department), ανησυχώντας για τους επαναστάτες που εισέρχονταν στη Ρωσία, αρχικά προσπαθούσαν να καταστήσουν αυστηρότερες τις διαδικασίες έκδοσης διαβατηρίου. Η πρεσβεία της Στοκχόλμης έστειλε τηλεγράφημα στο Υπουργείο Εξωτερικών στις 13 Ιουνίου 1917, λίγο αφότου ο Trotsky διέσχισε τα φιλανδο-ρωσικά σύνορα: «η πρεσβεία ενημερώνει εμπιστευτικά τα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά γραφεία διαβατηρίων στα ρωσικά σύνορα, Tornea, ότι εκφράζει σημαντικές ανησυχίες για το πέρασμα υπόπτων ατόμων, που φέρουν αμερικάνικα διαβατήρια».[10]

Σε αυτό το τηλεγράφημα το Υπουργείο Εξωτερικών απάντησε την ίδια μέρα: «η Υπηρεσία ασκεί ιδιαίτερη προσοχή στην έκδοση διαβατηρίων για τη Ρωσία». Η Υπηρεσία, επίσης, εξουσιοδότησε δαπάνες από την πρεσβεία για την ίδρυση γραφείου ελέγχου διαβατηρίων στη Στοκχόλμη και την πρόσληψη ενός «απόλυτα αξιόπιστου Αμερικανού πολίτη» για να διατελέσει το έργο του ελέγχου.[11] Αλλά το πουλί είχε πετάξει από το κλουβί. Ο μενσεβίκος Trotsky με τους μπολσεβίκους του Lenin ήταν ήδη στη Ρωσία, προετοιμάζοντας την «προώθηση» της επανάστασης. Το δίχτυ των διαβατηρίων που στήθηκε έπιασε μόνο πιο νόμιμα πουλιά. Για παράδειγμα, στις 26 Ιουνίου 1917, ο Herman Bernstein, ένας αξιόπιστος δημοσιογράφος της Νέας Υόρκης στο δρόμο προς την Πετρούπολη, για να εκπροσωπήσει την  New York Herald, δέχτηκε έλεγχο στα σύνορα και δεν του επετράπη η είσοδος στη Ρωσία. Λίγο αργότερα, στα μέσα Αυγούστου 1917, η ρωσική πρεσβεία στην Washington ζήτησε από το Υπουργείο Εξωτερικών (κι αυτό συμφώνησε) «να εμποδίσει την είσοδο εγκληματιών κι αναρχικών στη Ρωσία… πολλοί από τους οποίους είχαν ήδη πάει στη εκεί».[12]

Συνεπώς, λόγω της προνομιακής μεταχείρισης του, όταν το [πλοίο] S.S. Kristianiafjord έφευγε από τη Νέα Υόρκη στις 26 Μαρτίου 1917, ο Trotsky ήταν στο πλοίο και κατείχε ένα διαβατήριο των Ηνωμένων Πολιτειών –και μαζί του άλλοι επαναστάτες, χρηματοδότες της Wall Street, Αμερικανοί κομμουνιστές κι άλλα ενδιαφέροντα πρόσωπα, λίγα από τα οποία είχαν ξεκινήσει για νόμιμες επιχειρήσεις. Αυτή η μίξη επιβατών είχε περιγραφεί από τον  Lincoln Steffens, τον Αμερικανό κομμουνιστή: «ο κατάλογος επιβατών ήταν μακρύς και μυστήριος. Ο Trotsky βρισκόταν στο στρατόπεδο με μια ομάδα επαναστατών· ήταν κι ένας Ιάπωνας επαναστάτης στο θάλαμό μου. Υπήρχαν και πολλοί Ολλανδοί, που έσπευδαν σπίτι τους από την Ιάβα, οι μόνοι αθώοι άνθρωποι στο πλοίο. Οι υπόλοιποι ήταν αγγελιαφόροι του πολέμου, δύο από τη Wall Street στη Γερμανία…[13]

Συγκεκριμένα, ο Lincoln Steffens βρισκόταν καθ’ οδόν προς τη Ρωσία με συγκεκριμένη πρόσκληση του Charles Richard Crane, υποστηρικτή και πρώην προέδρου της επιτροπής χρηματοδότησης του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Charles Crane, αντιπρόεδρος της Crane Company, είχε οργανώσει την Westinghouse Company στη Ρωσία, ήταν επίσης μέλος της αποστολής Root στη εκεί και πραγματοποίησε όχι λιγότερες από είκοσι τρείς επισκέψεις στη Ρωσία μεταξύ 1890 και 1930. Ο Richard Crane, ο γιος του, ήταν έμπιστος βοηθός του τότε υπουργού Robert Lansing. Σύμφωνα με τον πρώην πρεσβευτή στη Γερμανία William Dodd, o Crane «έκανε πολλά, για να προκαλέσει την επανάσταση του Kerensky[i], που άνοιξε το δρόμο για τον Κομμουνισμό».[14] Έτσι, τα σχόλια του Steffens στο ημερολόγιό του σχετικά με τις συνομιλίες στο πλοίο S.S. Kristianiafjord είναι εξαιρετικά συναφείς: «…όλοι συμφωνούν ότι η επανάσταση είναι μόνο στην πρώτη της φάση, δηλαδή ότι πρέπει να αναπτυχθεί. Ο Crane και οι Ρώσοι ριζοσπάστες στο πλοίο σκέφτονται ότι θα πρέπει να είμαστε στην Πετρούπολη για την επαν-επανάσταση». [15]

Ο Crane επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν η Μπολσεβίκικη Επανάσταση (δηλαδή, η «επαν-επανάσταση») είχε ολοκληρωθεί και, αν και απλός πολίτης, έδινε από πρώτο χέρι αναφορές για την πρόοδο της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, καθώς το Υπουργείο Εξωτερικών (State Department) λάμβανε τηλεγραφήματα. Για παράδειγμα, ένα μνημόνιο, με ημερομηνία 11 Δεκεμβρίου 1917, φέρει τον τίτλο «Αντίγραφο αναφοράς για την εξέγερση των μαξιμαλιστών για τον κ. Crane». Προέρχεται από τον Maddin Summers, γενικό πρόξενο των ΗΠΑ στη Μόσχα και η συνοδευτική επιστολή του Summers εν μέρει αναφέρει:

«έχω την τιμή να επισυνάψω ένα αντίγραφο της ίδιας [ανωτέρω αναφοράς] με το αίτημα ότι θα σταλεί για τις εμπιστευτικές πληροφορίες του κ. Charles R. Crane. Υποτίθεται ότι το Τμήμα δε θα έχει αντίρρηση ο κ. Crane να δει την έκθεση…».[16]

Εν συντομία, η απίθανη κι αινιγματική εικόνα που προκύπτει είναι ότι ο Charles Crane, φίλος και υποστηρικτής του Woodrow Wilson και εξέχων χρηματοδότης και πολιτικός, είχε έναν γνωστό ρόλο στην «πρώτη» επανάσταση και ταξίδεψε στη Ρωσία στα μέσα του 1917 παρέα με τον Αμερικανό κομμουνιστή Lincoln Steffens, που ήταν σε επαφή με τον Woodrow Wilson και τον Trotsky. Ο τελευταίος με τη σειρά του είχε ένα διαβατήριο, που εκδόθηκε υπό τις εντολές του Woodrow Wilson και 10.000 δολάρια από υποτιθέμενες γερμανικές πηγές. Κατά την επιστροφή του στις ΗΠΑ, μετά την «επαν-επανάσταση», ο Crane είχε πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα για την εδραίωση του μπολσεβίκικου καθεστώτος: πρόκειται για ένα σχέδιο αλληλοσυνδεόμενων –αν όχι αινιγματικών- γεγονότων, που δικαιολογούν την περαιτέρω έρευνα και υποδεικνύουν, αν και χωρίς αποδείξεις μέχρι εδώ, κάποια σχέση μεταξύ του χρηματοδότη Crane και του επαναστάτη Trotsky.

 

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα «Διαδρομή Ελευθερίας» τον Μάιο του 2017.

 

 

 

 

[1] Η συνέχεια του δευτέρου κεφαλαίου θα δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο

[2] Leon Trotsky, My Life (New York: Scribner’s, 1930), κεφάλαιο 22.

[3] Joseph Nedava, Trotsky and the Jews (Philadelphia: Jewish Publication Society of America, 1972), σ. 163

[4] United States, Senate, Brewing and Liquor Interests and German and Bolshevik Propaganda (Subcommittee on the Judiciary), 65th Cong., 1919.

[5] Special Report No. 5 [Ειδική Αναφορά Νο 5], The Russian Soviet Bureau in the United States, July 14, 1919, Scotland House, London S.W.I. Copy in U.S. State Dept. Decimal File, 316-23-1145.

[6] New York Times, March 5, 1917.

[7] Lewis Corey, House of Morgan: A Social Biography of the Masters of Money (New York: G. W. Watt, 1930).

[8] Ο Morris Hillquit. (επισήμως Hillkowitz) ήταν δικηγόρος υπεράσπισης του Johann Most, μετέβαλε τη δολοφονία του προέδρου McKinley και το 1917 ήταν ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Νέας Υόρκης. Τη δεκαετία του 1920, ο Hillquit εδραιώθηκε στον τραπεζικό κόσμο της Νέας Υόρκης, γινόμενος διευθυντής και πληρεξούσιος της Διεθνούς Ένωσης Τραπεζών. Υπό τον πρόεδρο Franklin D. Roosevelt, ο Hillquit συνέβαλε στην κατάρτιση των κωδίκων της NRA για τη βιομηχανία ενδυμάτων.

[9] New York Times, March 16, 1917.

[10] U.S. State Dept. Decimal File, 316-85-1002.

[11] Ό.π.

[12] Ό.π., 861.111/315.

[13] Lincoln Steffens, Autobiography (New York: Harcourt, Brace, 1931), p. 764. Ο Steffens ήταν ο «μεσολαβητής» για τον Crane και τον Woodrow Wilson.

[14] William Edward Dodd, Ambassador Dodd’s Diary, 1933-1938 (New York: Harcourt, Brace, 1941), pp. 42-43.

[15] Lincoln Steffens, The Letters of Lincoln Steffens (New York: Harcourt, Brace, 1941), σ. 396.

[16] U.S. State Dept. Decimal File, 861.00/1026.

[i] [ΣτΜ] Ο Αλεξάντρ Φιόντοροβιτς Κέρενσκι (Алекса́ндр Фёдорович Ке́ренский, ΔΦΑ: [ɐlʲɪˈksandr ˈkʲerʲɪnskʲɪj] ήταν Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο δεύτερος Πρωθυπουργός της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο του 1917. Ηγέτης των μετριοπαθών σοσιαλιστών της Τρουντοβικής φράξιας του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος, ο Κέρενσκι είναι κεντρική μορφή της Ρωσικής Επανάστασης. Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση που εκθρόνισε τον Νικόλαο Β΄, ο Κέρενσκι υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάιο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τους καθοδηγούμενους από τον Βλαδίμηρο Λένιν Μπολσεβίκους στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία, στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη, όπου και απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, αλλά ετάφη στο Λονδίνο.