Για άκουσε λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας, που ζούσε κάθε μέρα τι θα πει άντρας…

Η Αλεξάνδρα έζησε σε λάθος τόπο και λάθος εποχή; Οι γυναίκες με αυτό το τέλος ζουν πάντα σε λάθος χρόνο και τόπο. Ή μάλλον, ο τόπος και ο χρόνος είναι πάντα λάθος. Πάντα θα είναι.

Όλοι, λίγο πολύ γνωρίζουμε το τραγούδι «Τα νέα της Αλεξάνδρας», που ειρωνικά αναφέρει πως «δεν ήξερε τι θα πει άντρας», ενώ, υποτίθεται, είχε πολλούς ερωτικούς συντρόφους, σύμφωνα με την ανυπόστατη περιγραφή. Στην πραγματικότητα, η Αλεξάνδρα δολοφονήθηκε από τον θείο της  Γ. Μυλωνάκο για υποτιθέμενους λόγους «τιμής». Ο θείος της την πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο στα 21 χρόνια της, ενώ κοιμόταν. «Παλικαράς».

Η Αλεξάνδρα, όπως τόσες κοπέλες της εποχής, πηγαίνει στην Αθήνα, για να εργαστεί. Φιλοξενείται στην οικογένεια του θείου της και δουλεύει ως μοδίστρα, ενώ γίνεται παράλληλα και οικονόμος του σπιτιού. Ονειρεύεται μια άλλη ζωή, πιο ανθρώπινη, πιο δική της. Σκοπεύει να παντρευτεί με τον ναύτη αρραβωνιαστικό της σύντομα. Ωστόσο, ο θείος της την παρενοχλεί διαρκώς σεξουαλικά, μα αυτή αντιστέκεται με κάθε δύναμη. Επιχειρεί, μάλιστα, να τη βιάσει. Όσο εκείνη δεν ενδίδει, τόσο η επιθετικότητα του θείου της μεγαλώνει, μέχρι που κορυφώνεται με την δολοφονία, μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του.

Το τραγούδι λέγεται ότι το έγραψε ο ίδιος, για να συκοφαντήσει και να διασύρει τη μνήμη της κοπέλας και να επικρατήσει η δική του αφήγηση περί «τιμής». Ασφαλώς, το damnatio memoriae δεν είναι αμιγώς κρατική υπόθεση, μα εργαλείο κάθε εξουσίας, όσο μικρή κι αν φαντάζει.

Κι όμως, κάπως η μνήμη αντιστέκεται, όπως εκείνα τα αγριολούλουδα που φυτρώνουν μέσα από τα τσιμέντα, δίνοντας στον σπόρο της αλήθειας την αέναη πνοή της ζωής και του θανάτου· της ασώματης αλήθειας που κυκλώνει ακούραστα τον χρόνο.

Σήμερα, που οι γυναικοκτονίες αποτελούν συχνή είδηση, αυτή η ιστορία δεν φαντάζει τόσο μακρινή. Η «τιμή» εκείνης της εποχής φωνάζει παράφωνα, καθώς στις μέρες μας, ευτυχώς, θα λέγαμε ότι η Αλεξάνδρα θα μπορούσε να έχει όσους συντρόφους θέλει, να ορίζει την σεξουαλικότητά της όπως αυτή κρίνει, δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Αλίμονο αν δεν ήταν έτσι.

Ωστόσο, η Αλεξάνδρα δεν ήταν καν αυτή που περιέγραφε το τραγούδι. Οι προτεραιότητές της ήταν να εργαστεί και να παντρευτεί. Είχε απλά όνειρα. Δεν άλλαζε συντρόφους, αλλά αγαπούσε έναν. Αντιδρούσε στο σκοτάδι και το σκοτάδι την κατάπιε. Αλλά έγινε τελικά φως κι ενώθηκε με τη Μητέρα Γη.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που δέχονται την βία στο πετσί τους και σε όσες θυσιάζονται καθημερινά στον βωμό της αντρικής βίας, που, ως πολιτισμικό απόρριμμα, κληρονομείται και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά. Δεν αρκούν οι ευχές ούτε η οργή, η λύπη και η αγανάκτησή μας. Χρειάζεται να κατανοήσουμε πια τι σημαίνει να βρούμε όλοι και όλες μέσα μας το αντρικό και το γυναικείο κομμάτι μας και να τα αφήσουμε να μεγαλώνουνε μαζί σε ισορροπία.

Αλκυόνες

Ιθαγενής στην ψηφιακή ζούγκλα

 

 

Η παρακάτω εκδοχή του τραγουδιού ξαναφέρνει στο φως την πικρή αλήθεια της Αλεξάνδρας:

https://www.youtube.com/watch?v=yqC_iUOFo8c