Αλήθεια, τι μας κάνει ανθρώπους; Το ό,τι γεννιόμαστε με κάποιες ιδιότητες, πού υποτίθεται δεν έχουν άλλες υπάρξεις; Το ό,τι διαθέτουμε κάτι περισσότερο; Το ό,τι έχουμε μνήμη και ιστορία; Τίποτε από αυτά; Νιώθουμε ότι τα παραπάνω ερωτήματα τίθενται σε λάθος βάση· μας πάνε αλλού και μας παραπλανούν. Το ερώτημα οφείλει να θέσει άλλο ρήμα στο κέντρο: Τι είναι αυτό που μας ενώνει με τα υπόλοιπα πλάσματα και μας επανασυνδέει με τον κόσμο και όχι αυτό που μας διακρίνει και μας διαχωρίζει;

Η ιστορία που ακολουθεί μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με άλλου είδους αλήθειες μέσα μας. Η αγάπη και το πένθος, η αφοσίωση και η πίστη δεν είναι μια αποκλειστικά ανθρώπινη ιδιότητα:

 Η Φλο, ένας θηλυκός χιμπατζής, ήταν μια εξαιρετική μητέρα: υπομονετική, αφοσιωμένη, παιχνιδιάρα, ανεκτική. Ενώ πρόσεχε και προστάτευε τα μικρά της από τους κινδύνους, ήταν ανοιχτή και τα άφηνε ελεύθερα να εξερευνούν. Έκανε τρία παιδιά. Το ένα από αυτά, ο Φλιντ, γεννήθηκε όταν η Φλο ήταν ήδη ηλικιωμένη. Προσπαθούσε να τον απογαλακτίσει μέχρι την ηλικία των τεσσάρων μηνών, αλλά ο Φλιντ επέμενε και μεγάλωνε πολύ κοντά στη μητέρα του. Εκείνη προσπαθούσε να τον καταστήσει ανεξάρτητο, αλλά εκείνος επέμενε να τον μεταφέρει η Φλο στην πλάτη της. Ενώ τα άλλα παιδιά της, είχαν απομακρυνθεί από κοντά της μεγαλώνοντας -καθώς εκείνη γερνούσε-, ο Φλιντ δεν έφευγε από κοντά της.

Όταν ο Φλιντ ήταν έξι μηνών, η Φλο πέθανε από πνευμονία πλάι στην όχθη ενός ποταμού. Τα γηρατειά δεν της επέτρεπαν να σκαρφαλώνει στα δέντρα κι αναγκαζόταν να κοιμάται στο έδαφος και να βρέχεται απ’ τη βροχή. Ο Φλιντ, ο γιος της, κάθισε κοντά της, κρατώντας τον ώμο της και προσπαθώντας επανειλημμένα να την ανασηκώσει. Κοιμήθηκε δίπλα της στο χώμα όλη τη νύχτα· το πρωί εκδήλωσε σημάδια κατάθλιψης. Τις ημέρες που ακολούθησαν, όπου και να πήγαινε στο δάσος ο Φλιντ για να βρει φαγητό, επέστρεφε στο σώμα της μητέρας του, προσπαθώντας να το καθαρίσει από τα σκουλήκια που το πολιορκούσαν. Στο τέλος, καθώς τα σκουλήκια άρχισαν να επιτίθενται και σε αυτόν, σταμάτησε να πλησιάζει· πήγε και κάθισε γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά από το σώμα της ακίνητος.

Τελικά, αφότου οι επιστήμονες απομάκρυναν το σώμα της Φλο και το έθαψαν, ο Φλιντ έκατσε σε έναν βράχο κοντά στο σημείο της ταφής και πέθανε τρεισήμισι βδομάδες μετά τη μητέρα του.

Η μετά θάνατον ιατρική εξέταση δεν ανέδειξε κάποια παθολογική ή άλλου είδους αιτία θανάτου. Η Jane Goodall, μια από τις σημαντικότερες ηθολόγους της εποχής μας και αναλύτρια των πρωτευόντων θηλαστικών, γράφει σε ένα κείμενό της ότι η κύρια αιτία θανάτου του Φλιντ ήταν η θλίψη από το πένθος του. Η Goodall μάλιστα σημειώνει ότι ολόκληρη η ζωή του Φλιντ περιστρεφόταν γύρω από τη μητέρα του, Φλο, και όταν αυτή χάθηκε, η ζωή του έμεινε κενή, άνευ νοήματος.

Δεν είμαστε απλώς res (πράγμα, αντικείμενο, ύλη), μα κάτι πολύ περισσότερο και πιο ουσιαστικό. Υπάρχουμε σε ένα ασύλληπτα αχανές Σύμπαν, όπου ο βιο-υπολογιστής μας μετασχηματίζει κβάντα ενέργειας σε εικόνες, ήχους, γεύσεις, μυρωδιές, αφή. Πέρα, όμως, από αυτό, νιώθουμε, συναισθανόμαστε, έχουμε την ορμέμφυτη ανάγκη να σχηματίζουμε συντροφιές, να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε. Και η αγάπη περιγελά τον θάνατο, γίνεται μέσα μας εκείνη η αθέατη γέφυρα που ενώνει την Γη με τ’ αστέρια. Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για κάθε εξουσία.

Αλκυόνες

 

Η ίδια η Goodall αφηγείται την ιστορία με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες, συνοδευόμενη από εικόνες εδώ: