Αν έχεις κτίσει κάστρα στον αέρα, η δουλειά σου δεν πήγε χαμένη.

Εκεί θα έπρεπε να είναι.

Τώρα βάλε τα θεμέλια από κάτω τους.

Henry David Thoreau

Διασχίζουμε τον χωρόχρονο με ένα σάρκινο σκάφος που ονομάζουμε σώμα. Βιώνουμε με τις πέντε αισθήσεις μας τον κόσμο της εμπειρίας, ξεχνώντας, συνήθως, πως ο αληθινός βρίσκεται πέρα από τις αισθήσεις˙ σε όσα ο νους μπορεί να φανερώσει μέσα μας. Αναζητούμε καθημερινά πρακτικές λύσεις, σε πρακτικά προβλήματα, έχοντας λησμονήσει πως πέρα από το χρη, το απαραίτητο, υπάρχουν άπειροι άλλοι κόσμοι, όπου η ελευθερία γίνεται η πυξίδα για την Ουτοπία. Μια Ουτοπία που δεν βρίσκεται σε κανέναν χάρτη, αλλά εμείς, ο καθένας, αποδεχόμενος μια ανίκητη εσωτερική ανάγκη, καλείται να την ανακαλύψει.

Είναι όμως η Αναρχία Ουτοπία; Και πώς ταξιδεύεις για έναν ου-τόπο, έναν τόπο που δεν υπάρχει; Το ζήτημα αυτό μάς απασχολούσε συχνότατα στις συζητήσεις μας με τον Γιώργο. Πιστεύουμε, λοιπόν, πως ο τόπος δεν είναι μόνο χώμα και νερό, αέρας και δέντρα, πόλεις και τσιμέντο. Τόπος είναι και οι ιδέες, οι σκόρπιες λέξεις, η μέθη της ελευθερίας, οι άπειροι κόσμοι τις φαντασίας, που θα χωρούσαν, υλικά, ακόμη και σε ένα υποατομικό σωματίδιο.

Ένας τέτοιος κόσμος είναι και η Αναρχία. Η φωτεινότερη Ουτοπία από όλες. Ένας τόπος που, μέσα από συνεχή αγώνα, εξωτερικό μα, κυρίως, εσωτερικό, μπορεί να αποκτήσει (και) υλική υπόσταση.

Ο Γιώργος είχε ολόκληρο αυτόν τον κόσμο μέσα του. Και τον μοιράστηκε με τέτοια ανυστεροβουλία και δοτικότητα, που οι λέξεις είναι φτωχές για να το περιγράψουν. Πίστευε στην Αναρχία, αδιάκοπα, δίχως την παραμικρή αμφιβολία. Όλη του η έγνοια, η ενέργεια, το πάθος, ήταν δοσμένα στον καθημερινό πολύμορφό αγώνα. Έναν αγώνα που θεωρούσε απαραίτητα ανταγωνιστικό στο ψέμα, την χειραγώγηση, την πολιτική.

Τα λόγια και οι ιδέες του συμβάδιζαν με την συνολική στάση ζωής του, με απαράμιλλη συνέπεια. Ό,τι κι αν είπε ή έγραψε, το στήριξε με τις πράξεις του, στο έπακρο. Κι αυτό, κατά την γνώμη μας, ήταν και το σπουδαιότερο από όσα σπουδαία είχαμε την αγαθή τύχη να κοινωνήσουμε από την ουσία του.

Κάθε που νιώθαμε κούραση, απογοήτευση, φόβο, διστακτικότητα, αρκούσε η σκεπτομορφή του στον νου μας, για να σταθούμε πάλι δυνατοί, ακέραιοι, όρθιοι κι όχι ορθούμενοι. Το ίδιο κάνουμε και σήμερα. Ανελλιπώς.

Γιατί, από τον τόπο της αιώνιας αυγής, ο Γιώργος μας δείχνει ακούραστα την Ουτοπία, την πιο φωτεινή κι αληθινή μητρίδα-πατρίδα στις καρδιές μας.

Βρίσκεται πάντοτε «πάνω από τον αριστερό μας ώμο». Είναι για εμάς στενός συγγενής, μέσα από  μια συγγένεια πνευματική και ψυχική – η μόνη που εμπεριέχει αυταξία, κατά την γνώμη μας. Ο Γιώργος είναι πια μέρος της συνείδησης μας.

Κι αυτό δεν αλλάζει.

Δεν σε ξεχνάμε στιγμή, είσαι πάντα παρών.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση