Σε ορισμένες ιθαγενείς φυλές της Κεντρικής Καλιφόρνια, ο πόνος αντιμετωπιζόταν ως φορέας δύναμης των σαμάνων- θεραπευτών. Η οδύνη διέθετε δική της προσωπικότητα κι εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, χωρίς ωστόσο να προσωποποιείται ως άνθρωπος. Οι πόνοι φέρουν ψυχή και είναι σεβαστοί γι’ αυτό. Γίνονται, κατά μία έννοια, ευπρόσδεκτοι.

Ένα σοβαρό κομμάτι της μυητικής διαδικασίας του σαμάνου-θεραπευτή είναι η αντιμετώπιση του τρόμου, που καταλαμβάνει τον μυούμενο. Ο τρόμος έρχεται πάντα με πολλές μορφές. Για να καταφέρει, όμως, ο θεραπευτής να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο και να ολοκληρώσει τη μύησή του, χρειάζεται να μην καταβληθεί από τον τρόμο, αλλά να τον βλέπει να τον κυριεύει, δίχως να προσπαθεί να τον αποφύγει. Ενέχει, δηλαδή, ένα είδος ομοιοπαθητικής. Με τον ίδιο τρόπο συχνά σώζονται τα δάση σε περιπτώσεις πυρκαγιάς: καίγεται επί τούτου μια περιοχή, ώστε όταν συναντηθεί με τη φωτιά να είναι ήδη καμένη. Έτσι δίχως καύσιμη «τροφή» παύει.

Ο φόβος έχει πολλά ονόματα. Το ίδιο και ο τρόμος. Είναι όσα και τα ονόματα των ανθρώπων κι ακόμη περισσότερα. Ο τρόμος τρέφεται με τρόμο και επεκτείνεται. Χρειάζεται να φτιάξει κανείς μια αντί-φοβική ζώνη, για να καταφέρει να τον νικήσει.

Ό,τι και να πει κανείς, όποιες οδηγίες και να δώσουν οι ειδικοί, τα αυτιά που είναι βουλωμένα από τον φόβο τα ακούνε όλα παραμορφωτικά. Συσσωρεύουν προβλήματα πάνω σε ήδη υπάρχοντα. Ο ιός γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένος, όλο και πιο αναγνωρίσιμος. Περιγράφεται, απεικονίζεται, διαδίδεται ως είδηση πριν μεταπηδήσει ο ίδιος σε ένα νέο ξενιστή. Είναι παρών στο μυαλό μας, πριν έρθει στο σώμα μας. Ακόμη είμαστε μουδιασμένοι, αλλά σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε ότι το παράλογο φαίνεται λογικό και το αντίθετο. Ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο παύει να είναι.

Τα συναισθήματα μπλέκουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Όσο μένουμε μέσα, όσο προσπαθούμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο, παράλληλα ο φόβος γύρω μας σαρώνει. Άνθρωποι που μένουν κλεισμένοι στο σπίτι, για να προστατευτούν συνωστίζονται σε  σούπερ μάρκετ, εξαιτίας του φόβου ότι θα πεινάσουν. Κι ας ξέρουν οι περισσότεροι ότι έχουν περισσεύματα στο σπίτι, ότι οι προμήθειες είναι αρκετές. Πάντα κάτι ακόμη λείπει. Πάντα αυτοί χρειάζονται κάτι παραπάνω, οι δικές τους ανάγκες υπερέχουν.

Όσο κερδίζουμε χρόνο από τον ιό, ας κάνουμε μια παύση. Όχι από τη δουλειά μας, από τις σχέσεις μας, από τη δημιουργικότητά μας. Ας κάνουμε μια παύση από το κυνήγι της ματαιότητας. Τώρα που δεν χρειάζεται να στολιστούμε για να βγούμε έξω, τώρα που δεν χρειάζεται να τρέξουμε κάπου, ας κάνουμε μια παύση. Ας αφήσουμε και τον ίδιο τον φόβο να περάσει τρέχοντας, αλλά εμείς ας μείνουμε στο ίδιο σημείο.

Όλοι επαινούν τα ανήσυχα πνεύματα. Τόσο, που η ατμόσφαιρα είναι μονίμως ηλεκτρισμένη από ανησυχία, από μυαλά που δεν σταματούν την εσωτερική φλυαρία. Τώρα και πάντα, αυτό που έχουμε αληθινά ανάγκη είναι τα ήρεμα πνεύματα, αυτά που ατάραχα κοιτάζουν τη ζωή, αυτά που τη βιώνουν χωρίς εσωτερικό μονόλογο και διάλογο. Έχουμε ανάγκη την ησυχία. Ευκαιρία να τη βιώσουμε αληθινά και ουσιαστικά, να ξαναβρούμε την αγάπη και τη συμπόνια, να μαλακώσουμε τις καρδιές μας, γιατί όλοι θνητοί είμαστε εξίσου.

Η πολιτική δεν χωράει εδώ. Ας μην τη τρέφουμε με τον φόβο μας. Ας μην αφήσουμε κάποιους να πλουτίσουν και κάποιους να αναδειχτούν ως ηγέτες μέσα από την ανησυχία μας. Ας μην αναδείξουμε άλλους απατεώνες. Όσο εμείς φοβόμαστε, το χρήμα γίνεται όλο και πιο πλαστικό, η οικονομία αναδιαρθρώνεται με την κυριολεκτική σημασία του όρου, όπως ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί, αλλά σύντομα θα βιώσουμε. Η παγκοσμιοποίηση ως πολιτικό σύστημα παίρνει μια ανάσα ακόμη, όσο εμείς γινόμαστε όλο πιο μικροί κι ασήμαντοι στα «μάτια» της.

Είμαστε άνθρωποι, ας σκεφτούμε τι μας ανήκει και τι όχι. Στην πραγματικότητα τίποτε, ούτε καν το ίδιο μας το σώμα, όπως λέει ο στωικός Επίκτητος. Όχι επειδή κάποια εξουσία το δυναστεύει, αλλά επειδή είμαστε περαστικοί. Μόνο ένα πράγμα είναι στο χέρι μας. Η ελεύθερη βούλησή μας να νιώθουμε και να σκεφτόμαστε όπως εμείς πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει. Η ελεύθερη επιλογή μας να επιλέγουμε τη ζωή και τον θάνατό μας. Κυρίως, η ελευθερία να ζούμε κάθε στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, καλή ή άσχημη, με τον δικό μας τρόπο.

Είμαστε κομμάτια ενός μεγάλου σώματος που λέγεται Κόσμος. Όταν ένας νοσεί, υποφέρουν όλοι. Είμαστε μέρη του ίδιου κορμού. Όταν δεν τον τρέφουμε, θα πάψει να αναπτύσσεται, θα νεκρώσουν οι ρίζες του και θα πέσουμε όλοι μαζί. Δεν υπάρχει Εγώ, είναι μια αυταπάτη. Κάτω από το δέρμα μας δεν κυκλοφορούν μόνο ιοί, αλλά τα συστατικά του σύμπαντος.

Έχουμε χρόνο να ανοίξουμε τα μάτια μας και να το δούμε. Δεν χωράει ανταγωνισμός και καχυποψία. Τα παλιά σκουριασμένα μέσα του ατομικισμού δεν φτουράνε πια. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι με αυτό τον πλανήτη. Έχουμε καιρό να σκεφτούμε τώρα τον δικό μας τρόπο να ζήσουμε στ’ αλήθεια. Αυτή είναι η θεραπεία από όλες τις ασθένειες με τις οποίες συνηθίσαμε να ζούμε. Τώρα που κάνουμε παύση, ας βιώσουμε μια νέα ζωή.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται