Le mouvement c’est moi! (1)
Φαίνεται ότι οι τελευταίες εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο, πέραν των άλλων, εμπνέουν και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Απ’ τη μια βλέπουμε τον Αλέξη εν είδει μίγματος μεξικάνικης street art, νεοπαγανισμού και χριστιανισμού, ζωγραφισμένου έξωθεν σχολικής μονάδας- εκλογικού κέντρου, με υπερυψωμένα τα χέρια να ευλογεί το πολυπόθητο «ΟΧΙ».… Περισσότερα...

Η ιαπωνική πολυεθνική εταιρεία Softbank σε συνεργασία με την γαλλική εταιρεία Aldebaran Robotics, κατασκεύασε ένα ακόμη ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται το 70% όσων του λέει ένας άνθρωπος. Ανταποκρίνεται στα ανθρώπινα συναισθήματα και τα καταλαβαίνει, όπως ισχυρίζονται οι εκπρόσωποι της εταιρείας, εκφράζοντας ασεβείς πόθους.
Το ζήτημα της βίας κάθε αυτό, αλλά και εν προκειμένω οι προεκτάσεις του σε σχέση με τους πολύμορφους απελευθερωτικούς αγώνες, είναι αναμενόμενο να επανέρχεται ως γόνιμος προβληματισμός, μιας και αποτελεί αναφαίρετο συστατικό του κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα. Δεν είναι, λοιπόν, λίγες οι φορές που διαβάζουμε σε κείμενα αναρχικών περί «απελευθερωτικής βίας».
Οι τάσεις μιας κοινωνίας δε δύνανται να είναι αυθόρμητες, όταν προκαθορίζονται κι ελέγχονται ως συμπεριφορές από το βασικό ιστό που την συνέχει, την ίδια την εξουσία. Η κυριαρχία έχει καταφέρει να μοιάζει απαραίτητη, να καλλιεργεί το αίσθημα ότι είναι αναντικατάστατη κι ότι χωρίς αυτήν οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν σε κίνδυνο.
Η ανατομία του καπιταλισμού συχνά οδήγησε σε παρανοήσεις για το πού ακριβώς βρίσκεται αυτό που σχηματικά θα ονομάζαμε κέντρο βάρους του. Συχνά, αναφέρεται ότι ο καπιταλισμός ή καλύτερα ο δυτικός πολιτισμός, για να μιλήσουμε πιο συνολικά, δρα και πορεύεται, έχοντας ως κέντρο το συμφέρον του, που είναι καθαρά οικονομικό.
Σκέφτεται κανείς ότι η σκλαβιά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση; Λέμε για την ελευθερία, αλλά καμιά φορά ξεχνάμε πώς είναι να είσαι σκλαβωμένος. Το να αναθέτεις σε κάποιον άλλον να αποφασίζει τι θα κάνεις, είναι για πολλούς μεγάλη παρηγοριά∙ τους απαλλάσσει απ’ την προσωπική ευθύνη να διαλέξουν.
Ίσως θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς ότι σήμερα η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θάνατο. Ενώ τον φοβάται, προσπαθεί να τον αγνοήσει, δεν τον λογαριάζει και ίσως επιδιώκει να τον ξεπεράσει με την αυθάδεια των «αθάνατων» μηχανών της και τη γελοιότητα των «αισθητικών επεμβάσεων» σε γερασμένα πρόσωπα-προσωπεία.
«Υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι για να κάψεις ένα βιβλίο»
Είναι σίγουρα λογικό πως η συστηματική ενασχόληση μας με τον βίο και τα πεπραγμένα των ινδιάνικων φυλών γεννά σε ένα μέρος των αναγνωστών πλήθος ερωτημάτων. Γιατί, τέλος πάντων, μια αναρχική ομάδα «σπαταλά» χρόνο στη μελέτη και ανάδειξη τέτοιων ζητημάτων; Μας προτείνουν μήπως να ζήσουμε σαν ινδιάνοι; Μήπως τελικά εξιδανικεύονται πράγματα και καταστάσεις, στο όποιο προχώρημα της αναρχικής θεώρησης; Είναι εύλογο να γεννούνται αγαθοπροαίρετες απορίες σχετικά με το εν λόγω ζήτημα.