Είναι αληθές πως για την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών υφίσταται σήμερα η εξής ψευδής αντίληψη: ότι η πλειονότητα του «ελληνικού λαού» αντιστάθηκε είτε με παθητικό είτε με ενεργητικό τρόπο˙ αναμφίβολα, είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς μύθους της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα η χούντα διέθετε ισχυρή λαϊκή βάση και αποδοχή -ειδικά στην επαρχία- και όσοι αντιστάθηκαν (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης και όχι όσοι μόστραραν υφάκι «τσεγκουεβάρα» και αμπέχωνο Βιετνάμ-τρόπικαλ στα κουτούκια της Πλάκας, ως στυλάκι, προσμένοντας μελλοντικά οφέλη[1]), τουλάχιστον μέχρι το 1972 ήταν ομολογουμένως λίγοι. Οι περισσότεροι «μη συμπαθούντες» απλώς κοιτούσαν «να κάνουν τη δουλειά τους», δηλαδή να επιβιώσουν χωρίς πολλά-πολλά: η αστυνομία ήταν ανελέητη. Εάν οι δικτάτορες δεν παρέτειναν αυτήν την κατάσταση για τόσο πολύ, εάν δηλαδή αποφάσιζαν να επιστρέψουν σε ένα δημοκρατικό σύστημα κατεβαίνοντας οι ίδιοι νομότυπα σε εκλογές, ας πούμε το 1969 – 1970, το πιθανότερο είναι να τις κέρδιζαν. Στη χειρότερη για αυτούς περίπτωση, θα καταλάμβαναν τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με το που συνέβη η εναλλαγή στην εξουσία (εναλλαγή στην οποία βοήθησε η ίδια η δικτατορία) «ξαφνικά» εκατομμύρια Έλληνες -ως εκ θαύματος- εμφανίστηκαν ως «αντιστασιακοί». Η μεταλλαγή της «σιωπηλής πλειοψηφίας» ήταν αξιοθαύμαστη: όσοι συνωστίζονταν για να φιλήσουν την κατουρημένη ποδιά ενός τοπικού στελέχους της δικτατορίας άρχισαν να στρέφουν το βλέμμα τους αλλού και να μην τους λένε ούτε καλημέρα. Όχι, δεν τους έλεγαν καλημέρα ποτέ. Το ένστικτο επιβίωσης του Ρωμιού είναι διαχρονικά αλάνθαστο. Στο κάτω κάτω, η κατουρημένη ποδιά ενός κομματικού στελέχους της επερχόμενης δημοκρατίας δεν διέφερε σε τίποτε.

Θα πείτε τώρα για ποιο λόγο τα θυμόμαστε όλα αυτά…

Η σημερινή τεχνοκρατική δικτατορία την οποία υφιστάμεθα και η οποία ήδη έχει βρει τον βηματισμό της, η δικτατορία αυτή που προετοιμάστηκε συστηματικά και αθόρυβα για δεκαετίες μέσα στα σπλάχνα της μεταπολεμικής Δυτικής δημοκρατίας, κοιτά ήδη εκείνους τους συνταγματάρχες ως παιδιά που έπαιζαν στην αλάνα. Ως κάποιους που έκαναν ότι έκαναν απλά επειδή δεν είχαν ούτε τη γνώση ούτε και τα μέσα για κάτι σοβαρότερο και αποτελεσματικότερο. Γιατί, είναι απείρως σοβαρότερο μιας στρατιωτικού τύπου καταπίεσης το να πείθεις τους ανθρώπους να παραδίδουν αυτόβουλα την ελευθερία τους, το να γενικεύεις δηλαδή την εθελοδουλεία, εξευτελίζοντάς τους ταυτόχρονα με τις μάσκες και τ’ αντισηπτικά. Κι αυτοί να είναι πλέον τόσο νωθροί, τόσο κουρασμένοι, τόσο αποπροσανατολισμένοι, τόσο φοβισμένοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται πλέον την ευτέλεια ως τέτοια.

Η Δυτική δημοκρατία αποτελεί ήδη παρελθόν. Και πρέπει να το δει κάποιος καθαρά, με τον ίδιο τρόπο που ένα αθώο παιδί φωνάζει πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Ο εκτελών χρέη «κυβερνητικού εκπροσώπου» της μέλλουσας κατάστασης, δισεκατομμυριούχος Σόρος (δεν είναι τόσο σημαντικός ο ίδιος, όπως όλοι άλλωστε οι «μπροστινοί»), δήλωσε σε ιταλική εφημερίδα πως λόγω του κορωναϊού «ζούμε επαναστατικές στιγμές» εκφράζοντας την ελπίδα του πως η κρίση (ναι, πάλι η «κρίση»…) θα ανοίξει το δρόμο για πιο «ριζοσπαστικές» πολιτικές. Πως το έλεγαν οι συνταγματαρχαίοι; «Εκάναμεν Επανάστασιν»… Και δεν αναρωτιέται κάποιος, για ποιο λόγο την ώρα που υποτίθεται πως η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει ένα δήθεν ανεπανάληπτο(!) θανατικό, κάποιοι ιθύνοντες να πανηγυρίζουν για «επανάσταση»…

Η Επανάσταση αυτή όντως υφίσταται και όντως αξίζει το όνομά της. «Επαναστατικό» είναι το οτιδήποτε διαγράφει ολοκληρωτικά το παρελθόν είτε ενός ανθρώπου είτε ολόκληρων πληθυσμών δημιουργώντας τον λευκό πίνακα (tabula rasa) πάνω στον οποίον οι Επαναστάτες θα γράψουν όπως θέλουν, ό,τι νομίζουν. Είναι εκείνη η ασυνέχεια στον χρόνο όπου αυτό που θα επακολουθήσει δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που συνέβαινε πριν. Αυτό δεν είναι το διαχρονικό όνειρο όλων των ειδών των επαναστατών ανεξαρτήτως προέλευσης; Όλων αυτών που επαναστατούν, επειδή η ανθρωπότητα δεν είναι ένα νεογέννητο βρέφος, ώστε αυτοί σαν «καλοί γονείς» να το διαμορφώσουν όπως θέλουν, ωσάν να γνωρίζουν την ουσία και τους μηχανισμούς αυτού του κόσμου τόσο καλά ώστε να γνωρίζουν και το πως «θα έπρεπε» να είναι. Καταπατούν μια βασική φυσική αλήθεια: ότι ο κόσμος έχει παρελθόν· υπήρχε πριν από εμάς, όπως θα συνεχίσει και μετά από εμάς. Ε, λοιπόν, οι δισεκατομμυριούχοι αυτού του κόσμου τούς έχουν βάλει τα γυαλιά. Η Επανάσταση που ευαγγελίζονται αφορά όλη την ανθρωπότητα (ναι, είναι θιασώτες της Παγκοσμίου Επαναστάσεως και ναι, ο Μαρξ είναι ένας από τους δικούς τους «προφήτες») και θέλει να παράξει έναν «νέο τύπο» ανθρώπου με χαρακτηριστικά που δεν ήταν στις μέχρι τώρα φυσικές προδιαγραφές του. Θέλει να επαναπροσδιορίσει ριζικά το τι πρέπει να είναι ο άνθρωπος ως Ον και τι όχι, βασικά αφαιρώντας του τα χαρακτηριστικά του Όντος και διογκώνοντάς του τα χαρακτηριστικά της Μηχανής.

Και κάτι τέτοιο φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς βασανιστήρια και θυσίες. Φόβος. Σύγχυση. Καχυποψία. Ένα χάος αντικρουόμενων και αντιφατικών απόψεων, όπου στην ουσία κανείς δεν ακούει κανέναν. Μίσος. Πόλεμος. Αυτά δημιουργούν την «tabula rasa» και μας εξωθούν στην κατάσταση του βρέφους. Οι αυτοκρατορίες χτίζονται με τον πόλεμο και εδραιώνονται από το πολιτισμικό προϊόν που προωθούν. Facebook. «Έξυπνα» τηλέφωνα. Εφαρμογές «κοινωνικής αποστασιοποίησης». Τεχνητή «νοημοσύνη». Πολιτική ορθότητα και επαναπροσδιορισμός των λέξεων και των εννοιών. Η Επανάσταση είναι εδώ, η Αυτοκρατορία είναι εδώ, ο Πόλεμος είναι παντού και πουθενά κι ο Άνθρωπος κάπου κρυμμένος περιμένει στωικά, έκθαμβος από όλο αυτό το θλιβερό τσίρκο γύρω του.

«Συνωμοσιολογίες» θα πείτε. Δεν πειράζει, γυρίστε κι από το άλλο πλευρό. Ο Ύπνος άλλωστε είναι το κύριο συστατικό της συνηθισμένης ανθρώπινης ζωής. Είμαστε συνηθισμένοι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας να συμβαίνουν εν’ αγνοία μας, αλλά κατά τα άλλα είμαστε βέβαιοι για την προσοχή και την «συνείδησή» μας.

 Οι «συνομωσιολόγοι» μάς θυμίζουν εκείνο το «συνοδοιπόροι» την εποχή των συνταγματαρχών. Οι «συνοδοιπόροι» είναι πλέον «συνομωσιολόγοι» και πρέπει να παταχθούν πάραυτα, μην τυχόν και μολύνουν τους ανυποψίαστους. Βεβαίως, δεν εννοούμε πως δεν υπάρχουν και ακραιφνείς συνομωσιολόγοι που καταφεύγουν σε απόψεις που απλώς δεν μπορούν να αποδειχθούν. Ίσα ίσα, οι ιθύνοντες προτιμούν να συγκρίνουν τον εαυτό τους με αυτήν την υποκατηγορία «συνομωσιολόγων» τοποθετώντας τους στο βάθρο του αντιπάλου. Είναι προτιμότερο γι’ αυτούς τα ψήγματα της αλήθειας -που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον- να βγαίνουν από τα στόματα των φαιδρών παρά από όσους μπορούν να υποστηρίξουν σοβαρά τις απόψεις τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δυσφημείται η αλήθεια και διασκεδάζονται οι εντυπώσεις.

Όμως, όσοι ομιλούν γενικά κι αόριστα για «συνομωσιολογίες» θα πρέπει να γνωρίζουν ένα πράγμα: και εμείς εκτιθέμεθα δημόσια έχοντας τις απόψεις μας κι εσείς εκτίθεστε πάλι δημόσια με τις δικές σας. Αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πόλεμος που δεν αφορά μόνο την κοινωνία, αλλά την τύχη και το μέλλον ορισμένων από τους ισχυρότερους εξουσιαστές στον πλανήτη. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, μέχρι στιγμής, για το ποιος θα βρεθεί κάτω από την γκιλοτίνα: Οι «Επαναστάτες» ή οι άλλοι; Το μόνο σίγουρο είναι πως ο πόλεμος αυτός δεν προβλέπει κανένα «αύριο» για τον ηττημένο. Γι’ αυτό, σας συμβουλεύουμε τουλάχιστον να εκθέτετε τις απόψεις σας περισσότερο συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως. Όπως και με μεγαλύτερη αίσθηση του πεπρωμένου – θα προσθέταμε.

Γιατί, είμαστε βέβαιοι πως εάν Τύχη Αγαθή αντιστρέψει τα πράγματα, σίγουρα όλοι εσείς θα κόψετε και την καλημέρα σε όσους τώρα φιλάτε τις κατουρημένες τους ποδιές. Θα συμβεί πάλι το θαύμα να γίνουν όλοι οι Ρωμιοί «αντιστασιακοί»…

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

 

 

 

[1] Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στην παρένθεση είναι σε μεγάλο βαθμό παρμένες από το βιβλίο του Νίκου Νικολαΐδη «Γουρούνια στον άνεμο», που έζησε και κατέγραψε την εποχή αυτή με τον δικό του μοναδικό τρόπο.