Στις 27/2, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής (Αθήνα), παρευρισκόμενοι αναμένουν την εκδήλωση των εκδόσεων Αλήστου Μνήμης με θέμα το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη Οι αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο. Την στιγμή όμως εκείνη, μια κουστωδία 20 περίπου «αντιεξουσιαστών», με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους, εισβάλουν στον χώρο, με πρόθεση να ματαιώσουν την εκδήλωση, προπηλακίζουν τον συγγραφέα, τον βρίζουν και τον φτύνουν· επιδεικνύουν «μεγαλειωδώς» την μικρότητα τους, γνωστοποιώντας μας για άλλη μια φορά πως κάθε άποψη και πρακτική που δεν ταυτίζεται με τη δική τους είναι «φασιστική» και «πρέπει» να καταστέλλεται. Αποτυγχάνουν όμως, η εκδήλωση ξεκινά κανονικά και ολοκληρώνεται με επιτυχία.

Κι αν ένα τέτοιο «χάρισμα» δεν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του κοινωνικού/απελευθερωτικού αγώνα τότε τί είναι;

Είναι σημαντικό να θυμηθούμε πως στις 14/7/2021, σε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ο Φώτης Τερζάκης και μέλη της Contra Dystopia εκδιώκονται και δέχονται σωματική βία από φασίστες (χωρίς εισαγωγικά), απλώς γιατί εξέφραζαν δημοσίως  διαφορετικές απόψεις. Γίνεται προφανές πως οι φασίστες και οι μελανέρυθροι παραβαλάνοι ομοιάζουν σε βαθμό παρεξηγήσεως… ή μήπως ουδεμία παρεξήγηση υπάρχει;

Ας μην γελιόμαστε, τέτοιου είδους πρακτικές μεταχειρίζονται οι οπαδοί της απολυταρχίας˙ όχι οι ελευθερόφρονες. Και συγκεκριμένα οι θαυμαστές/τιμητές του ολοκληρωτικού κρατισμού, όπως τον εξέφρασαν τόσο οι εθνικοσοσιαλιστές/φασίστες, όσο και οι μπολσεβίκοι. Για τους συγκεκριμένους μπολσεβίκους τώρα, γεγονότα σαν τα ανωτέρω δεν είναι ούτε «ατυχήματα» ούτε «κακές στιγμές»˙ αλίμονο. Απεναντίας, είναι η ολοκληρωμένη έκφραση στην πράξη ενός φαιδρού ιδεολογήματος, που μέσα από ωκεανούς θράσους αυτοπαρουσιάζεται ως «αντιεξουσία», αλλά έχει τόση σχέση με αυτήν, όση ο σιδηρόστοκος  με τη σαντιγί.

Το δίχως άλλο, εκφράζουν με λόγια και έργα μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή του μπολσεβικισμού, με ολίγη από κακοποιημένο και στρεβλωμένο αναρχισμό, κυρίως σε ότι αφορά το στυλιστικό της «περιτύλιγμα» και τίποτα παραπάνω. Ασφαλώς, πέρα από τους μελανέρυθρους αμνούς (εντός της κινηματικής «στάνης») δεν  πείθουν πια κανέναν˙ πώς θα μπορούσαν άλλως τε; Και αυτό είναι που τους εξοργίζει περισσότερο. Αντιλαμβάνονται πως το φαιδρό τους μόρφωμα πνέει τα λοίσθια˙ οι απόψεις τους έχουν ουσιαστικά μηδενικό κοινωνικό αποτύπωμα.

Ωστόσο είναι αδίστακτοι, το γνωρίζουμε καλά.

Όσο πιο «βρόμικη» η αποστολή τους, τόσο και μεγαλύτερος ο ζήλος τους για να την εκτελέσουν επιτυχώς. Αποτελούν σημαντικό βραχίονα της εξουσίας, όσο κι αν ευαγγελίζονται για το ακριβώς αντίθετο.

Όμως, η αγωνιζόμενη κοινωνία τους έχει προσπεράσει για τα καλά. Τους έχει αφήσει τόσο πίσω της, που μετά βίας είναι ακόμη ορατοί.

Ανήκουν αποκλειστικώς στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση