Μυίης θάρσος (Θράσος μύγας)

Το πιόνι που λέγεται Ουκραΐνα μόλις θυσιάστηκε «ηρωικά» από τους Δυτικούς.

Μόλις που άρχισε το αίμα να κυλάει, κι ορισμένα άλλα πιόνια που κατοικοεδρεύουν μέσα και γύρω από το Μαξίμου έσπευσαν να συνδράμουν με στρατιωτικό υλικό και πολεμοφόδια την μία αντιμαχόμενη πλευρά, την Ουκραΐνα που δέχεται τη Ρώσσικη επίθεση. Η αποστολή στρατιωτικής βοήθειας ήρθε μετά από μια σειρά σκληρών δηλώσεων του ελλαδικού υπουργείου εξωτερικών κατά των Ρώσσων με αφορμή τη δολοφονία δέκα Ελλήνων ομογενών στην περιοχή της Μαριούπολης, χωρίς να είναι σαφές το ποιος ευθύνεται γι’ αυτό –είναι λογικό· η προπαγάνδα του πολέμου θολώνει τα πάντα.

Λόγω του ότι φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη Μικρασιατική καταστροφή, ίσως είναι καλό να θυμηθούμε την αποστολή ελλαδικών στρατευμάτων στον πόλεμο της Κριμαίας το 1919. Ήταν τότε που ο «εθνάρχης» Βενιζέλος (θείος του πατέρα του γουρλομάτη του Μαξίμου) έστειλε δύο ολόκληρες μεραρχίες (παρ’ ολίγον τρείς!) του ελλαδικού στρατού, για να πολεμήσουν τους –νεόκοπους στην εξουσία τότε– Μπολσεβίκους, υπέρ των «Λευκών» του Ντενίκιν. Η τότε «Ελλαδίτσα», δηλαδή, έστειλε στην Κριμαία περισσότερο στρατό ακόμα κι από τους Γάλλους που ηγούνταν της εκστρατείας, για να εμπλακεί στον εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει μετά το Οκτωβριανό πραξικόπημα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Με την αποτυχία της εκστρατείας και την αποχώρηση των στρατευμάτων από την Κριμαία, οι Μπολσεβίκοι σάρωσαν την από αιώνες παρούσα ελληνική παροικία των παραλίων της Ουκραΐνας με πογκρόμ, δολοφονίες και εκτοπίσεις. Αλλά αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο.

Το ακόμη χειρότερο ήταν η καταστροφή των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Ασφαλώς, ό,τι εγκληματικό συνέβη δεν θα είχε επιτευχθεί χωρίς τη σύμπλευση των Μπολσεβίκων, υπό τον Λένιν, με τον Κεμάλ, οι οποίοι τον εφοδίασαν με γενναίες ποσότητες χρυσού και οπλισμού. Ας αφήνουμε, όμως, κατά μέρος την καταστροφική επέμβαση του ελλαδικού στρατού στη Μικρά Ασία, για να επιστρέψουμε στην επέμβαση στην Κριμαία το 1919.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι μία τουλάχιστον από τις πολλές αιτίες της Μικρασιατικής καταστροφής βρίσκεται στον πόλεμο της Κριμαίας.

Και διερωτάται ο αφελής τι είδους «στρατηγική ευφυΐα» ήταν αυτή που αποφάσισε να εμπλακεί σε εμφύλιο πόλεμο κάποιων άλλων, του οποίου το βάθος των αιτιών ελάχιστοι κατανοούσαν τότε. Από τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχει εκεί από αιώνες μια μειονότητα ομογενών, οι οποίοι, όντας ευάλωτοι ως μειονότητα, ήταν δεδομένο ότι κινδύνευαν ακριβώς λόγω της παρουσίας του Ελλαδικού στρατού εκεί. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, τότε κάποιοι Έλληνες θα στοιχίζονταν με τους Μπολσεβίκους, κάποιοι με τους Λευκούς και κάποιοι άλλοι θα παρέμεναν ουδέτεροι. Όποια και αν ήταν η έκβαση του πολέμου, κάποιοι θα την πλήρωναν, αλλά η μειονότητα ως σύνολο δεν θα κινδύνευε να σαρωθεί.

Αυτά συμβαίνουν μόνον όταν γίνεσαι συνειδητά κολαούζος συμφερόντων που σε υπερβαίνουν και τέτοιος κολαούζος ήταν ο «μέγας» Βενιζέλος. Και βέβαια, ακόμα μεγαλύτερος κολαούζος είναι ο τωρινός γιος του ανιψιού του. Όσο νοιαζόταν για τους Έλληνες της Ουκραΐνας ο προ-θείος του Μητσοτάκη, άλλο τόσο νοιάζεται γι’ αυτούς σήμερα ο Μητσοτάκης και οι απόγονοι του κοτζαμπασαίικου. Ακόμα λιγότερο, δε, νοιάζονται για τα εν Ελλάδι «ινδικά χοιρίδια», που, αφού συγκεντρώθηκαν δια της βίας μέσα σε ένα κράτος από όλα τα πέρατα της Γης όπου διαβιούσαν, τους συντρίβουν πλέον καθημερινά μέσα στην ίδια τους την κοιτίδα. Απ’ αυτούς τους «εθνάρχες» είναι πραγματικό θαύμα της Ιστορίας που ζούμε ακόμα.

Επειδή, λοιπόν, σήμερα στην Ουκραΐνα οι πιο θηριώδεις μηχανισμοί του πλανήτη, οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί, παίζουν ουσιαστικά «τα ρέστα τους» για μια θέση στον «ήλιο» της παγκόσμιας κυριαρχίας…

Επειδή είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα του πολέμου θα είναι μια «Νέα Γιάλτα», όπου δεν προβλέπεται ούτε η ήττα των Ρώσσων ούτε των Αμερικάνων και το αποτέλεσμα θα είναι η παγίωση της λεηλασίας στον ευρωπαϊκό χώρο, λόγω των χρεών, καθώς και της συνθήκης «έκτακτης ανάγκης», λόγω της «πανδημίας», η οποία έχει μετατραπεί σε νέο καθεστώς…

Επειδή ο πόλεμος αυτός βολεύει άριστα την κυριολεκτικά χρεοκοπημένη αυτοκρατορία των ΗΠΑ (για 60 τρις χρέος έκανε λόγο ο Elon Musk) –και τους βολεύει σε τέτοιον βαθμό, που θα έπρεπε να παρακαλάνε τους Ρώσσους, για να τον διεξάγουν, εάν δεν τους εξωθούσαν συστηματικά σ’ αυτόν…

Επειδή οι Ρώσσοι δεν είναι καθόλου εναντίον της οικονομικής παγκοσμιοποίησης (απορρίπτουν μόνον εν μέρει την πολιτισμική και επίσης εν μέρει την πολιτική αρχιτεκτονική της), αλλά πολεμούν για να συμμετέχουν με ίσους όρους σ’ αυτήν…

Επειδή ο πόλεμος αυτός είναι το επιστέγασμα, αλλά και η αναβαθμισμένη συνέχεια του πολέμου της «πανδημίας», ο οποίος ήταν κατά βάση παγκόσμια πολεμική επιχείρηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (και σημειωτέον ότι οι Ρώσσοι δεν είχαν καμία αντίρρηση σ’ αυτό)…

Επειδή όλοι οι παγκόσμιοι πόλεμοι μπορεί μεν να είναι σχεδιασμένες και «στημένες» επιχειρήσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με σιγουριά το ποιος θα παίξει ενάντια στους «κανόνες»…

Καλό θα ήταν τα σκουπίδια της ελλαδικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ να χαμηλώσουν τον αμανέ.

Υπάρχουν άλλοι περισσότερο πονηροί που γνωρίζουν να τον σηκώνουν ψηλότερα –και το κάνουν ήδη…

Ενώ οι γεωπολιτικές αναταράξεις είναι εκκωφαντικές, οι συνεχιστές του κοτζαμπασαίικου δείχνουν εμφανώς «μεθυσμένοι» με τη σταγόνα εξουσίας που τους «κέρασαν» τα αληθινά αφεντικά της Δύσης. Ο χατζηαβατισμός και η δουλοπρέπειά τους προκαλεί και πάλι ναυτία σε «αμύητα» και μη στομάχια.

Η αχαλίνωτη αγωνία τους, σε βαθμό υστερίας, να προσφέρουν κάθε εκδούλευση στις διεθνείς ελίτ –κάνοντας πιθανότατα πολύ περισσότερα από όσα τούς έχουν ζητηθεί– δημιουργεί, για άλλη μια φορά, σοβαρότατους κινδύνους για τους εξουσιαζόμενους του ελλαδικού χώρου· ενός κοινωνικού χώρου ήδη κατεστραμμένου από κάθε άλλο πολεμικό μέσο πλην των στρατιωτικών.

Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» σ’ αυτήν την κόλαση.

Οι κρατικοί πόλεμοι δεν θα γίνουν ποτέ δικοί μας πόλεμοι. Όσοι πραγματικά αγαπούν την ελευθερία διαθέτουν οργανική απέχθεια για την πολιτική, όποια ιδεολογία ή ιδεολόγημα κι αν εκφράζει αυτή. Δεν διαλέγουν «πλευρά», δεν υποστηρίζουν εκούσια την μία ή την άλλη κρατική υπερδύναμη μέσω της περίγελης φανφάρας του «δικαιωματισμού», δείχνοντας με το δάχτυλο τους «κακούς» και κλείνοντας πονηρά το μάτι στους «καλούς». Όσοι πράττουν τα αντίθετα, ας γνωρίζουν πως τα χέρια τους είναι εξίσου βαμμένα με αίμα, όπως κι αυτά των ελίτ που οι ίδιοι στηρίζουν διαρκώς για ένα ψίχουλο «δικαιώματος» ή ελάχιστα κάλπικα αργύρια.

27/2/2022
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται