Ήταν Γενάρης του 1439. Ένας ξεπεσμένος «αυτοκράτορας»[1], ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, μαζί με μια κουστωδία παρατρεχάμενων, με ράσα και χωρίς, ανεβαίνει ανόρεχτα τα πλατιά σκαλιά της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε στη Φλωρεντία. Η απελπισία του είναι κάτι περισσότερο από ευδιάκριτη. Αν δεν υπογράψει την Ένωση της Καθολικής με την Ορθόδοξη Εκκλησία, με τους όρους των Δυτικών, ο Πάπας και οι πόλεις-κράτη της Βορείου Ιταλίας δεν θα στείλουν στρατό και ναυτικό για την υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης. Και αν η βοήθεια δεν έρθει, τα πάντα είναι χαμένα.

Για την Ιστορία, παρότι ο «αυτοκράτορας» υπέγραψε, οι αντιδράσεις στην Κωνσταντινούπολη ήταν τόσο εκκωφαντικές και διαρκείς, που στην πραγματικότητα η Ένωση των Εκκλησιών δεν επικυρώθηκε˙ οι στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης δεν πέρασαν ποτέ την Ωραία Πύλη και η «αυτοκρατορία» κοιμήθηκε για πάντα τον «μεγάλο ύπνο».

Αιώνες αργότερα και πολλά χιλιόμετρα πιο βόρειο-ανατολικά, ο «Σεφερλής της Ουκραΐνας», ως άλλος «αυτοκράτωρ» (τρομάρα του), «θαρραλέα» κρυμμένος «στου βοδιού το κέρατο», υπογράφει την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ουκραΐνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Και τούτο ενώ ο ρωσσικός στρατός έχει «κόψει» την χώρα στα τέσσερα και το Κίεβο και οι άλλες μεγάλες πόλεις είναι περικυκλωμένες και αποκλεισμένες˙ ακόμη και ένας τυφλός μπορεί να δει πως όσο μελαχρινός είναι ο Πούτιν, άλλο τόσο είναι πρόεδρος κάποιου κράτους ο Ζελένσκι.

Ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος υπέγραψε γιατί ένα πραγματικό στράτευμα ήταν «πάρα πόδας» και ανέμενε νεύμα του Πάπα για να εκστρατεύσει. Άσχετα αν η προσπάθεια του ναυάγησε, το όλο εγχείρημα δεν στερούνταν νοήματος. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί που θεωρούν πως αν η Ένωση επικυρωνόταν και τα πλοία των Γενοβέζων και των Βενετών έφταναν στον Βόσπορο, η Ιστορία ενδέχεται να είχε γραφτεί διαφορετικά. Όμως, την Ιστορία την γράφουν οι νικητές και ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος δεν ήταν σίγουρα ανάμεσά τους.

Ας επιστρέψουμε όμως στον «πρόεδρο». Πέρα από το επικοινωνιακό σόου της συμφοράς, τί ακριβώς σημαίνει αλήθεια η υπογραφή για μια μελλοντική ένταξη της Ουκραΐνας στην ΕΕ; Ποιος άραγε γνωρίζει το μέλλον της Ουκραΐνας; Ο Ζελένσκι; Ο Μακρόν; Ο Σολτς; Ποιος; Ας μη μιλήσουμε και για το μέλλον της ίδιας της ΕΕ και βγούμε εκτός θέματος. Μήπως όμως αν γίνει δεκτή ως πλήρες μέλος (με ταχύτατες διαδικασίες), θα εισέλθουν στο έδαφός της νικηφόρες οι τεθωρακισμένες μεραρχίες του Ευρωστρατού; Οι  οποίες πάνοπλες και ετοιμοπόλεμες (με την Ούρσουλα φον Δήθεν ιππεύουσα λευκό άτι) θα διώξουν την «αρκούδα» και θα ξαναδώσουν στον «γελωτοποιό του Κιέβου» τον «θρόνο» του; Δεν διανοούμαστε καν να απαντήσουμε μια τόσο άτοπη ερώτηση…

Άραγε, πόσο «αντιπολεμικές» είναι κάποιες διαδηλώσεις, όταν εξόφθαλμα υποστηρίζουν το κράτος της Ουκραΐνας, με τα νεοναζιστικά τάγματα θανάτου και τις διαρκείς γενοκτονίες  Ρώσσων μειονοτικών; Ο πόλεμος στην Ουκραΐνα δεν άρχισε στις 24 Φεβρουαρίου, όσο και αν βολεύει πολλούς το αντίθετο.

Οι κρατικοί πόλεμοι είναι οργανωμένες και μεθοδευμένες ανθρωποσφαγές. Δεν υπάρχουν «δίκαιοι» και «άδικοι» κρατικοί πόλεμοι, «σωστοί» και «λανθασμένοι». Στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην φυσική και ηθική εξόντωση των εξουσιαζόμενων με επιπλέον αναβαθμισμένα μέσα. Επιπροσθέτως, ενισχύουν καταφανώς το κράτος, ενώ ταυτόχρονα εξασθενούν δραματικά την  ενέργεια και την δυναμική των ανθρώπων για κοινωνικό/απελευθερωτικό αγώνα.

Για τους λόγους αυτούς και για άπειρους επιπλέον, δεν στηρίζουμε κανένα κράτος ή υπερκράτος, που εμπλέκεται στην ανθρωποσφαγή που συνέβαινε και συμβαίνει στην Ουκραΐνα.

Θερία Ενήμερα

[1] Το «αυτοκράτορας» είναι με εισαγωγικά, καθώς το 1439 δεν υπήρχε επί της ουσίας καμιά αυτοκρατορία, πέρα από την Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρα της.