Τα παραμύθια δεν ειν’ αλήθεια
Αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα
Ξύλινα Σπαθιά, Ένα Παράξενο Τραγούδι
Ίσως έχετε παρατηρήσει τα χνάρια που, κάποιες φορές, αφήνουν (άθελά τους) τα μη ανθρώπινα πλάσματα –σκύλοι, γάτες, ακόμη και πουλιά– στο νωπό τσιμέντο· τυχαία σημάδια στον χρόνο, σαν το φως των αστεριών που συνεχίζει, ενώ αυτά πια δεν υπάρχουν.… Περισσότερα...
Έχει ο χρόνος λεπτά, δευτερόλεπτα και ώρες;
Έχει ο χρόνος μήνες και βδομάδες;
Τον βλέπουμε στα ημερολόγια και στους δείκτες;
Τον συναντάμε στα πρόσωπα των παιδιών και των γονιών μας.
Τον συναντάμε στον καθρέφτη.
Τον συναντάμε σε εκείνες τις εσωτερικές στιγμές που καταργείται το αύριο και το χθες.… Περισσότερα...
Το ζήτημα του χρόνου, ως μιας ουσιώδους μεταβλητής της ίδιας της ύπαρξης, μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές και στο παρελθόν. Ωστόσο, όσα κι αν ειπωθούν ή, ακόμη καλύτερα, όσα κι αν καταγραφούν μέσω της αρθρογραφίας, είναι λογικό πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα στέκει πάντοτε λίγο μακρύτερα, λίγο ψηλότερα από τις λέξεις, καλοκαμωμένες ή άγευστες.… Περισσότερα...
Λέγεται πως η πρόοδος είναι μονόδρομος. Ότι ο χρόνος τρέχει μόνον προς τα εμπρός και όσο πιο υψηλές και ριζοσπαστικές είναι οι ταχύτητες της εξέλιξης, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Έχει, επίσης, καθιερωθεί ως αναντίρρητη «αλήθεια» πως πρέπει συγκεκριμένα γεγονότα να τοποθετούνται στον αυστηρά γραμμικό άξονα της μέτρησης του χρόνου, ως απόλυτα «σημεία αναφοράς»: από κτίσεως Ρώμης, από κτίσεως Κόσμου κ.ο.κ.… Περισσότερα...
Οι καιροί είναι χαώδεις· οι γνώμες συγκεχυμένες· τα κόμματα ένας κυκεώνας· η γλώσσα των νέων ιδεών δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί· τίποτε δεν είναι δυσκολότερο από το να ορίσει κανείς καλά τον εαυτό του σε σχέση με τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την πολιτική.… Περισσότερα...
|
Brueghel, Τοπίο με την πτώση του Ίκαρου (1558). Ο ίδιος ο Brueghel έχει αναφέρει για το έργο: «Ήταν άνοιξη. Ένας αγρότης εργαζόταν στο χωράφι του. Ένας βοσκός πρόσεχε τα πρόβατά του. Ένας ψαράς έπιανε ψάρια κοντά στην άκρη της θάλασσας. Όλα ίδρωναν στον ήλιο που έλιωνε τα φτερά από κερί. |
Θέλησε να ξοδευτεί με τον δικό του ρυθμό/ Από παιδί μισούσε τα ρολόγια./ Προτιμούσε να μετρά τις στιγμές με την αναπνοή του/ Ήταν καλύτερα έτσι/ Κι όταν οι καταστάσεις τον στρίμωχναν άγρια/ επέστρεφε στη γέρικη μουριά/ Εκείνη στον θλιβερό ακάλυπτο/ Τα δέντρα δεν μιλούν/ μα νιώθουν τα πάντα/ Επέμενε πως το σώμα της είχε καταπιεί τα κάγκελα/ Τα χώνεψε για τα καλά/ Σίδερο σκουριά και χλωροφύλλη αγκαλιασμένα/ Κι αντίο φυλακή/ Μια στιγμιαία νίκη της ζωής/ Πριν το σπασμένο σώμα ρίξει αυλαία/ Ο θρύλος λέει πως δεν έγιναν οι πρέπουσες τελετές/ Καμιά κηδεία/ Τα κομμάτια σάπιζαν άθαφτα στην άσφαλτο/ Κάτι παιδιά μόνο χάραξαν επάνω τους κατάδεσμους/ Σε αρχαίες νεκρές γλώσσες/ Για να μην τους ξορκίσει κανείς/ Αυτός έλειπε/ Μόνο τα πουλιά την έκλαψαν/ Κι ας έμειναν άστεγα/ Διασώθηκαν μόνο κάτι σκόρπιες εικόνες/ Που με το μέτρημα των αναπνοών θόλωναν μέσα του/ Τις ξέβραζε με κάθε εφιάλτη/ Τότε στις κόγχες του βλάσταιναν και πάλι τα κλαδιά της/ Και η σκιά τους πρόσφερε πυρετική θαλπωρή στους λίγους επιζώντες/ Δεν ξεκουραζόταν ποτέ/ Έκανε υπομονή για τον Μεγάλο Ύπνο/ Κι όσο αυτός αργούσε/ έπρεπε κάπως να ξοδευτεί/ Άλλοτε έτρεχε σα φωτόνιο κι άλλοτε έμενε αδρανής σα ψόφια μύγα/ Περφεξιονισμού και Απραξίας γωνία, μόνιμος κάτοικος/ Αυτό τον έκανε αθεράπευτα συναισθηματικό/ Με έναν άσχημο τρόπο/ αποκλειστικά ιδιόκτητο/ Κάποτε ο δάσκαλος τούς μίλησε για τα νεκροτομεία/ Οι περιγραφές του με κάθε λεπτομέρεια/ Δεν τσιγκουνεύτηκε λέξη/ Ήταν όλοι τους στο προαύλιο/ Μάης γλυκός/ Το άρωμα από τις πασχαλιές σκαρφάλωνε ανεμπόδιστα μέσα τους/ Ένιωσε ερωτευμένος με τα πάντα/ Τα κορίτσια ας περίμεναν τη σειρά τους/ Και τότε είδε όλη την αλήθεια/ Είδε τις πασχαλιές να ξεκορμίζουν μέσα από τα σωθικά των πεθαμένων/ Να ξεπηδούν από ανοιγμένα μπλαβιά στόματα/ Ανθοί και αίμα να σμίγουν με τρυφερότητα/ Αδέξια και αθώα/ Φτιάχνοντας συμπλέγματα από θάνατο και ζωή/ Ο ήλιος τού χάιδεψε άγρια το σβέρκο/ Κι αυτό κάπως τον συνέφερε από τη ζάλη/ Το ήξερε ήδη/ Οι στιγμές είναι τα πάντα/ Τα χρόνια όμως κρεμάλα/ Μια τρίαινα από φουσκωμένες φλέβες/ άραζε μόνιμα στο μέτωπο του/ Όταν συγκεντρωνόταν πολύ/ μπορούσε να ακούσει το αίμα του να φέρνει βόλτες μέσα τους/ «Θα κάνουν μπαμ κάποια μέρα να το ξέρεις.
Σε ορισμένες ιθαγενείς φυλές της Κεντρικής Καλιφόρνια, ο πόνος αντιμετωπιζόταν ως φορέας δύναμης των σαμάνων- θεραπευτών. Η οδύνη διέθετε δική της προσωπικότητα κι εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, χωρίς ωστόσο να προσωποποιείται ως άνθρωπος. Οι πόνοι φέρουν ψυχή και είναι σεβαστοί γι’ αυτό.… Περισσότερα...
Με την ευχή αυτό το έτος και κάθε έτος να είναι ο καιρός που ο καθένας μας θα αντικρίσει τον ευδαίμονα εαυτό του και θα αντιληφθεί την Ενότητα που μας εμπεριέχει και εμπεριέχουμε,
παραθέτουμε το Τρίτο Σονέτο του Giordano Bruno:
Ποιος μου ‘δωσε φτερά, ποιος μου ζεσταίνει την καρδιά;
Ποιος δεν μ’ αφήνει να φοβάμαι την τύχη ή τον θάνατο;
Ποιος έσπασε τις αλυσίδες κι αυτές εδώ τις πόρτες
απ όπου λίγοι μονάχα κατάφεραν να βγουν;
Οι αιώνες, οι χρονιές, οι μήνες, οι μέρες και οι ώρες
όπλα και θυγατέρες του καιρού, και εκείνη η αυλή
που μέσα της ο σίδηρος και το διαμάντι τη δύναμή τους χάνουν
απ’ τη δική τους τη μανία με προστάτεψαν
Έτσι με σίγουρα φτερά στον άνεμο πετάω
χωρίς φόβο πάνω σε κρύσταλλα και σε γυαλιά να πέσω πάνω
τα ουράνια σκίζω και στο άπειρο ορμάω
Κι ενώ σε άλλες σφαίρες από τη δική μου πέφτω
και απ’ το αιθέριο πεδίο πιο βαθιά τρυπάω
αυτό που οι άλλοι βλέπουνε από μακριά, εγώ πίσω μου αφήνω.… Περισσότερα...
Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων, πεσσεύων⸱ παιδὸς ἡ βασιληίη
Ηράκλειτος, απόσπασμα Νο 52.
Καθώς ο χρόνος διαδέχεται τον χρόνο σαν παιδί που παίζει, ευχόμαστε οι απολογισμοί να μην καταλήγουν σε υπεκφυγές, αλλά να δίνουν κίνηση για πράξη, που δεν άγεται και φέρεται από κάθε λογής εντυπώσεις.… Περισσότερα...