Ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στο τοπικό παράρτημα της Παγκόσμιας Χούντας οξύνεται μέρα με τη μέρα. Το μονοπώλιο της κρατικής βίας απέναντι στην κοινωνία αποτελεί και πάλι παρελθόν. Η «συναίνεση» στον ακραίο περιορισμό των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, όλη αυτή η νοσηρή «πραγματικότητα» που βιώσαμε για μήνες, είναι η εικόνα ενός δυστοπικού εφιάλτη που αναφλέγεται στο πρωινό φως. Ενός εφιάλτη που θα έκανε ακόμη και τους Γκίμπσον και Χάξλεϋ να εκπαραθυρώσουν τις γραφομηχανές τους από αγανάκτηση.

Όσοι είχαν το θάρρος να πάρουν εξ αρχής ξεκάθαρα αρνητική θέση αναφορικά με τα lockdown δεν είναι ούτε «αρνητές» -άραγε τίνος πράγματος;- ούτε «βιο-τρομοκράτες». Απλώς  αντιλήφθηκαν νωρίτερα αυτό που πλέον βιώνει η πλειονότητα: πως μια πανδημία με ελάχιστο ποσοστό θνησιμότητας εργαλειοποιήθηκε από την εξουσία για την επιβολή καταστολής και ελέγχου άνευ προηγουμένου. Ωστόσο, είναι πια γεγονός πως ένα ευρύ στρώμα των καταπιεσμένων έχει αντιληφθεί πως η ιλιγγιώδης άνοδος του ελέγχου και της καταστολής ουδεμία σχέση έχει με την προστασία τους από τον Covid-19. Αντιλαμβάνονται πως ζούσαν για μήνες σε ένα αφάνταστο ψέμα.

Όλη αυτή η επιβεβλημένη συλλογική παράνοια έχει αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ισχυροποιηθούν αφόρητα τα κοινωνικά δεσμά, τόσο στο Ελλαδικό, όσο και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ποιος θα διανοούνταν μέχρι πρόσφατα ότι κάθε ανθρώπινο σώμα που κινείται στον δημόσιο χώρο θα είναι από ύποπτο έως και ένοχο; Πως κάθε κίνηση μας δεν θα είναι «απλώς» καταγεγραμμένη, αλλά και ένοχη; Πως θα επιβάλλεται να ενημερώνουμε το κράτος για το πώς, το πότε και το πού θα κινηθεί το σώμα μας, όταν βγαίνουμε από την εξώπορτα; Ότι για κάθε δέκα προσλήψεις ένστολων βασανιστών, θα αντιστοιχεί το πολύ μία γιατρού ή νοσηλευτή; Ότι ενώ έχει επιβληθεί επί της ουσίας κοινοβουλευτική δικτατορία για «υγειονομικούς» λόγους, με τα χρήματα των φορολογουμένων -που αρπάζονται πάντοτε με τη βία- αγοράζονται περιπολικά, μοτοσικλέτες, drones και εν γένει εργαλεία καταστολής και όχι ασθενοφόρα, ΜΕΘ, ιατρικός εξοπλισμός ή οχήματα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Η αύξηση της κρατικής βίας, συνοδευόμενη με πρόστιμα, συλλήψεις, εξευτελισμούς, εκφοβισμούς και άπειρους βασανισμούς, έχει τόση σχέση με την πανδημία όση η αξιοπρέπεια με την εθελοδουλία.

Ωστόσο, εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, άλλοτε μικρότερο άλλοτε μεγαλύτερο, δηλώνει πλέον δυναμικά παρόν, συμπαρασύροντας έτσι και ευρύτερο πλήθος ανθρώπων σε πράξεις ανυπακοής. Ο καθένας όσο νιώθει κι όσο μπορεί. Δεν υπάρχουν «ειδικοί» και «μάχιμοι» στους κοινωνικούς αγώνες. Τέτοιους διαχωρισμούς χρησιμοποιούν μόνον οι δυνάμεις κρατικής καταστολής και φυσικά οι οργανωμένες «ομάδες περιφρούρησης» των πολιτικών κομμάτων, δεξιών και αριστερών. Αντιθέτως, οι αγωνιζόμενοι δεν πιστεύουν σε τέτοιους διαχωρισμούς, οικειοποιούνται όλα εκείνα τα μέσα τα οποία έχει αναδείξει ιστορικά ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στην εξουσία.

Όσο για τους πολιτικούς απογόνους των κοτζαμπάσηδων, που προΐστανται του τοπικού παραρτήματος της Παγκόσμιας Χούντας, είναι πλέον φανερά φοβισμένοι. Είναι πασιφανές στο βλέμμα τους, στον τρόπο που κοιτάζουν τον τηλεοπτικό φακό, στην αγωνία τους να φανούν επιβλητικοί και σίγουροι, ενώ δεν είναι.

 

Ο τέως «πρασινοφρουρός» και η (νόμιμη) συμμορία του

Πιθανόν, ο μόνος που αποτελεί εξαίρεση να είναι ο γνωστός λακές της CIA, που διατηρεί ακόμη το «αγέρωχο» ύφος του, με βλέμμα σε στυλ Τζον Γουέιν και Ντάφυ Ντακ μαζί. Ο εν λόγω γλοιώδης υπάλληλος της Νέας Τάξης, τον οποίο συναγωνίζεται σε ρουφιανιά και πισώπλατα πολιτικά μαχαιρώματα μόνον ο Ταλεϋράνδος, θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μόνιμη πηγή έμπνευσης για σπαρταριστές κωμωδίες, αν δεν ήταν προϊστάμενος μιας ένοπλης συμμορίας βασανιστών. Μιας συμμορίας μάλιστα που διαθέτει σαφώς λιγότερες αρχές και πιστεύω ακόμη και από συμμορίες παραβατικών  μηχανόβιων του νότου των Η.Π.Α.

Οι συμμορίτες με τα μαύρα και τα μπλε, σε καθημερινή βάση, βασανίζουν «εγκληματίες» γιατί ξαποσταίνουν σε παγκάκια, τρομοκρατούν μαθήτριες δημοτικού επειδή τολμούν -θου κύριε!- να παίζουν στις πλατείες, σπάνε φανάρια «ύποπτων» αυτοκινήτων, εφορμούν μέσα σε πολυκατοικίες (!!) αρπάζοντας ανθρώπους -κυριολεκτικά με παντόφλες!- γιατί τόλμησαν διαμαρτυρηθούν, ουρλιάζουνε «πάμε να τους σκοτώσουμε!», με πρόθεση ασφαλώς να εφαρμόσουν στην πράξη το «κράτος δικαίου», το οποίο άλλως τε και υπηρετούν ευλαβικά. Προστατεύουν αποκλειστικά το χέρι που τους ταΐζει, δεν υπερασπίζονται καμία ιδεολογία ή έστω ιδεολόγημα· είναι έτοιμοι να κάνουν τα χειρότερα σε όλους, αρκεί να τους ζητηθεί. Δρουν εναντίον της κοινωνίας συνολικά. Αναντίρρητα, το εξουσιαστικό αφήγημα του «φιλήσυχου πολίτη» που «δεν έχει τίποτε να φοβηθεί» έχει πλέον εξαϋλωθεί πανηγυρικά. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ένοχοι και «καθήκον» τους είναι να «αποδείξουν» την υποτιθέμενη ενοχή μας, με όποιο αντι-ανθρώπινο μέσο τούς είναι αποτελεσματικότερο. Η κοινωνική τους «προσφορά» είναι μάλιστα τόσο μεγάλη, που ακόμη και γνήσιοι θαυμαστές της πάλαι ποτέ Χωροφυλακής, βγάζουν φλύκταινες και μόνο που τους βλέπουν. Το αίσθημα απέχθειας που προκαλεί η συμπεριφορά τους είναι σχεδόν καθολικό.  

Φυσικά, η συμμορία αυτή αβαντάρεται τα μέγιστα από την μιντιακή προπαγανδα, που καλοπληρώνεται με κρατικό χρήμα – άρα κλεμμένο από την κοινωνία. Μια προπαγάνδα που συναγωνίζεται μόνο αυτή της δικτατορίας των συνταγματαρχών στο ψέμα, την πλήρη παραποίηση της αλήθειας, την απροκάλυπτη παροχή «δικαιολογιών» για βιαιότερη καταστολή, αλλά και το μόνιμο «ξέπλυμα» κάθε ένστολου (και μη) συμμορίτη που δέρνει, βασανίζει και εξευτελίζει. Η αγωνιζόμενη κοινωνία δεν θα ξεχάσει ποτέ την «προσφορά» σας, να είστε βέβαιοι για αυτό.  

 

Οι κοινωνικές συγκρούσεις στη Νέα Σμύρνη

Την Τρίτη 9 Μαρτίου χιλιάδες ανθρώπων συγκεντρώθηκαν στη Νέα Σμύρνη για να διαδηλώσουν ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, με αφορμή τον ξυλοδαρμό και βασανισμό ενός «κτήνους», που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί λεκτικά για τα εξοντωτικά πρόστιμα. Το πλήθος των συγκεντρωμένων ήταν ετερόκλητο, με κοινή ωστόσο βούληση ενάντια στην κρατική καταστολή. Μια κοινή βούληση που μεταφράστηκε, παρά τις έντονες αντιθέσεις, σε μια δυναμική κοινωνική απάντηση ενάντια στους εποχούμενους και μη συμμορίτες. Το μέγεθος της βίας που άσκησαν οι αγωνιζόμενοι είναι σίγουρα ελάχιστο σε σχέση με αυτό που το κράτος εφαρμόζει στις ζωές τους εδώ και έναν χρόνο. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στο στόχαστρο των διαδηλωτών μπήκε εξ αρχής η διαβόητη ομάδα δικυκλιστών ΔΡΑΣΗ, μια κουστωδία νοσηρών ανθρωποειδών που θα βασάνιζαν ευχαρίστως και κατάκοιτους ηλικιωμένους, για λίγη βενζίνη παραπάνω στα υπηρεσιακά «παπάκια» τους. Μια κουστωδία τόσο θρασύδειλη που ξαμολιέται εν είδη Τέξας Ρέιντζερς, ΜΟΝΟ έπειτα από το πνίξιμο των αγωνιζομένων με ασφυξιογόνα, για να ξεμοναχιάσουν δέκα -εν πλήρη εξαρτήσει- έναν και να τον κακοποιήσουν μέχρι λιποθυμίας. Αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε την κρατική συμμορία ως βόθρο, πράγμα πολύ εύκολο, αυτοί θα ήταν σίγουρα ο πάτος του.

Οι «φωστήρες» λοιπόν της ΕΛ.ΑΣ, βαυκαλιζόμενοι πως τα στενά των συνοικιών δεν διαφέρουν από την Πατησίων και τη Σταδίου, έστειλαν τα εν λόγω «τσακάλια» να εφορμήσουν κυκλωτικά εναντίον διαδηλωτών (και) στη Νέα Σμύρνη. Το «έργο» όμως αυτή τη φορά παίχτηκε διαφορετικά. Κάποιοι εκ των διαδηλωτών, ιδιαίτερα αποφασισμένοι, επιτέθηκαν στο τελευταίο «δικάβαλο» των εγκληματιών, αφού αυτοί βλακωδώς αυτό-εγκλωβίστηκαν σε ένα στενό, πέταξαν τον έναν εκ των δύο στο έδαφος και τον ξυλοκόπησαν αγρίως.

Το μιντιακό σόου που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Καταρχάς, ο ιπποκόμος της Μπίλντερμπερκ, που παριστάνει τον πρωθυπουργό, εκφώνησε άμεσα (ακόμη ένα) διάγγελμα (ολιγόλογο – ευτυχώς για τα στομάχια μας) εκφράζοντας την αμέριστη συμπάθεια και συμπαράσταση του στον τραυματία συμμορίτη. Εδώ πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου κάλυψη, σε ανώτατο μάλιστα επίπεδο, κάθε εγκληματικής δράσης των ένοπλων κρατικών μπράβων. Ο γελοιωδέστατος δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για όσους κακοποιούνται, βασανίζονται και φορτώνονται μάλιστα πλαστές κατηγορίες από τους ένοπλους υπαλλήλους της κοινοβουλευτικής δικτατορίας που προΐσταται. Με άλλα λόγια, ούτε καν για λόγους πολιτικού ελιγμού δεν προσπάθησε να «ισορροπήσει» τα γεγονότα, να θέσει τους γνωστούς κίβδηλους διαχωρισμούς ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς, να «καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται» – λες και μας είναι άγνωστο από πού προέρχεται η βία.

Αλήθεια, θυμάστε ποτέ πρωθυπουργό ή έστω υπουργό να βγαίνει λίγη ώρα μετά από αντίστοιχα γεγονότα για να καταδικάσει τη βία της αστυνομίας εις βάρος κάποιου διαδηλωτή; Θυμάστε κάποιο πρωθυπουργικό διάγγελμα όταν ασφαλίτες βασάνισαν κατ’ εξακολούθηση τον κύπριο φοιτητή -που δεν ήταν καν διαδηλωτής, αλλά περαστικός- στις 17 Νοέμβρη 2006, στην πλατεία Συντριβανίου της Θεσσαλονίκης; Όταν κακοποιούσαν διαδηλωτές στις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, σε τέτοιο βαθμό, που ένας εξ αυτών, χτυπημένος από ένοπλο κρατικό μπράβο με πυροσβεστήρα, έμεινε σε κώμα; Δεν υπήρχε βία εκεί; Τα αντίστοιχα παραδείγματα είναι πάρα πολλά.

Ασφαλώς, αυτό που ακολούθησε των συγκρούσεων στη Νέα Σμύρνη ήταν ένα ακόμη ρεσιτάλ βίας από τις κρατικές δυνάμεις, με εισβολές σε πολυκατοικίες, συλλήψεις και ξυλοδαρμούς περαστικών. Μέσα σε αυτούς και αρκετοί μαθητές. Οι συλληφθέντες, αφού ξυλοκοπήθηκαν (και πάλι) μέσα στις αστυνομικές κλούβες, οδηγήθηκαν στην ΓΑΔΑ, όπου και εκεί ακόμη υπάρχουν καταγγελίες για επιπλέον άσκηση βίας, εξευτελισμούς, ακόμη και για σεξουαλική παρενόχληση. Ο Νόμος και η Τάξη über alles.

Γίναμε βέβαια όλοι μάρτυρες και της αναβίωσης παλιών «καλών» μεθόδων του κράτους, σε ό,τι αφορά την απόδοση σοβαρότατων κατηγοριών. Οι ρουφιάνοι και οι ψευδομάρτυρες έπιασαν ξανά «δουλειά», ως χρήσιμα εργαλεία για να βρεθούν άμεσα οι «ένοχοι», να διαπομπευτούν στις κάμερες, να τραβήξουν και τα πλάνα τους οι «δημοσιογράφοι», όμορφα και παστρικά. Συνηθισμένοι βέβαια οι βούρκοι από τις λάσπες.

Είναι ξεκάθαρο πως οι εντολές που έχουν οι συμμορίτες από τους ανωτέρους τους είναι «κάντε ό,τι θέλετε, χρησιμοποιήστε όση βία γουστάρετε, εμείς θα σας καλύψουμε οποιαδήποτε κτηνωδία και αν διαπράξετε». Θεωρούμε πως δεν θα κάνουν πίσω. Ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη δήλωση-κριτική του Μητσοτάκη στην διαχείριση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέφερε πως η καταστολή έπρεπε να είναι σαφώς σκληρότερη και επιπλέον αμείλικτη. Είναι μήπως αυτές οι δηλώσεις «σκηνές από τα προσεχώς»; Σίγουρα η συγκυρία είναι το λιγότερο ύποπτη. Αν αναλογιστούμε δε και δημοσιεύματα που φέρουν την Ντόρα Μπακογιάννη να πιέζει τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, για να κατεβάσει στον δρόμο ειδικές δυνάμεις του στρατού (!!!), ως αρωγό στην καταστολή της εξέγερσης, γίνεται φανερό ότι βασιλιάς-γελωτοποιός δεν διατίθεται να παραδώσει το «στέμμα» του αναίμακτα.

 

Έξω οι φοιτητές από τα πανεπιστήμια τώρα!

Λένε πως η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά και αυτό είναι οπωσδήποτε αληθές. Η εικόνα των φοιτητών έξω από την πρυτανεία του ΑΠΘ με tie wraps στα χέρια, φέρνει απευθείας στο νου Αμερικανούς πεζοναύτες που επιχειρούν σε ξένο έδαφος και συλλαμβάνουν όσους αντιστέκονται. Λέτε να ξέμειναν από χειροπέδες; Όχι βέβαια! Το καθεστώς «μόνιμης εξαίρεσης» δείχνει ότι είναι ικανό για όλα, υιοθετώντας μεθόδους εκφοβισμού και εξευτελισμού ακόμη και από εγκληματίες πολέμου. Με άλλα λόγια, «δεν σας αξίζουν ούτε οι χειροπέδες· για μας είστε αναλώσιμα αντικείμενα και τίποτε περισσότερο». Όλα τα μέσα στην υπηρεσία της κρατικής καταστολής.

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η εισβολή άπειρων κατασταλτικών δυνάμεων στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΑΠΘ, λίγες ώρες προτού οι  μετέχοντες στην κατάληψη αποχωρήσουν, όπως άλλως τε είχαν ανακοινώσει από την προηγούμενη ημέρα; Κι εδώ το μιντιακό σόου έδωσε πάλι ρέστα, με άφθονο μοντάζ και απόκρυψη ή παραποίηση οπτικοακουστικού υλικού. Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τα δελτία «ειδήσεων», τότε απλώς δεν υφίσταται.

Ωστόσο, λίγο μετά την βίαιη εκκένωση της κατάληψης, περίπου δέκα χιλιάδες διαδηλωτές -φοιτητές και εν γένει ανυπότακτοι νεολαίοι- συγκεντρώθηκαν στο άγαλμα του Βενιζέλου, στο κέντρο της πόλης. Ας αναφερθεί ότι δεν είναι κάτι σύνηθες για την κοινωνική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης η συμμετοχή τόσων χιλιάδων ανθρώπων σε μια διαδήλωση. Η  δυναμική των αγωνιζομένων ήταν εξαρχής στα ύψη. Ένα μέρος εξ αυτών συγκρούστηκε με την αστυνομία, η οποία ασφαλώς εξ αρχής κινήθηκε επιθετικά απέναντι τους. Όμως ο φόβος δεν εσωτερικεύθηκε. Οι αγωνιζόμενοι δημιούργησαν φλεγόμενα οδοφράγματα με κάδους απορριμμάτων και απάντησαν στα ασφυξιογόνα των μπάτσων με βόμβες μολότοφ και καταιγισμό από πέτρες. Κράτησαν στον δρόμο για αρκετή ώρα, δίχως οι ματάδες να μπορούν να τους διαλύσουν, κάτι που, για όσους γνωρίζουν αναφορικά με τους κοινωνικούς αγώνες της πόλης, είχε να συμβεί τουλάχιστον από τον Δεκέμβρη του ’08. Προφανώς αυτή την φορά οι κινηματικές «πυροσβεστικές» υπηρεσίες στην εξουσία έπεσαν στο κενό˙ σχεδόν η μεγάλη πλειονότητα των διαδηλωτών υπήρξε θετικά διακείμενη προς όσους αποφάσισαν να απαντήσουν με βία στη βία – κάλυπταν όσους συγκρούονταν, σταματώντας όταν έπρεπε και «ανοίγοντας» τακτικά το μπλοκ ώστε να τους προφυλάξουν. Ισχύς εν τη ενώσει.

Ο εγχώριος Ταλεϋράνδος σε πρόσφατη συνέντευξη του, ερωτηθείς για το πόσοι αστυνομικοί «θα χρειαστούν» για την «ασφάλεια» των πανεπιστημίων απάντησε με απόλυτη κυνικότητα «όσοι χρειαστούν». Παράνοια, μεγαλομανία, ηλιθιότητα, πλήρης έλλειψη γνώσης της ιστορικής πραγματικότητας. Ακόμη και υψηλόβαθμα στελέχη της ένοπλης κρατικής συμμορίας έχουν διαρρεύσει ανώνυμα σε εφημερίδες πως όλο αυτό είναι ανέφικτο και μη εφαρμόσιμο. Ωστόσο, εμείς θα θέλαμε να τον «ευχαριστήσουμε» που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε με τέτοια επιτυχία να «γυρίσει» τον χρόνο σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πίσω, στον Μάη-Ιούνη ’07, όταν για τελευταία φορά τα πανεπιστήμια είχαν γίνει σημαντικές εστίες κοινωνικού αγώνα. Μιχάλη, η «συνεισφορά» σου είναι ανεκτίμητη, οι πράξεις σου έχουν σηκώσει και τους «πεθαμένους» από τα μνήματα. Δεν θα τα καταφέρναμε τόσο καλά χωρίς εσένα. Συνέχισε έτσι.

Η πλειονότητα της κοινωνίας εκφράζει πλέον πολύμορφα την ανυπακοή της ενάντια στην κοινοβουλευτική δικτατορία σε καθημερινή βάση. Είναι ελάχιστοι πια όσοι αναμασούν την κρατική προπαγάνδα. Είναι επίσης ελάχιστοι όσοι μιλούν περί «χούντας του Μητσοτάκη», καθώς είναι πασιφανές πως ο εγκλεισμός και ο περιορισμός των ελευθεριών είναι ομόφωνος από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Η χούντα που βιώνουμε είναι οικουμενική και υπερκομματική. Ωστόσο, ο κοινωνικός αγώνας δυναμώνει καθημερινά και ένα μεγάλο κομμάτι όσων συμμετέχουν σε αυτόν εμφανίζουν μια απέχθεια προς την πολιτική και τα κόμματα. Και αυτό αποτελεί σίγουρα ένα πρώτο και σημαντικό βήμα στην αναζήτηση της ελευθερίας.

 

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

και Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται