Φαίνεται ότι οι τελευταίες εξελίξεις  στον ελλαδικό χώρο, πέραν των άλλων, εμπνέουν και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Απ’ τη μια βλέπουμε τον Αλέξη εν είδει μίγματος μεξικάνικης street art, νεοπαγανισμού και χριστιανισμού, ζωγραφισμένου έξωθεν σχολικής μονάδας- εκλογικού κέντρου, με υπερυψωμένα τα χέρια να ευλογεί το πολυπόθητο «ΟΧΙ». Όπερ έδει δείξαι. Α, ρε Αλέξη γίγαντα, χρησμένε με εκλογές και δημοψήφισμα, λαϊκής κυριαρχίας γέννημα (χαχαχα!), τι να σου κάνει το Άγιο Πνεύμα εσένα μωρέ; Ως άλλος Γαλάτης Οβελίξ βούτηξες κι εσύ παιδιόθεν στο καζάνι με την άμωμον γνώση! Που να σταθεί δίπλα σου ο ταπεινός Ναζωραίος μαραγκός; Φευ της ανοίας, που έλεγαν κι οι αρχαίοι! Απ’ την άλλη καμαρώνουμε τις υδατογραφίες του αμερικανού πρέσβη, που, ως άλλος Bob Ross, απαθανάτισε τα κάλλη του Κλεινού Άστεως. Ελπίζουμε όχι πριν εξαφανιστούν για πάντα.

Η εικονογραφία και δη η καλλιτεχνική έχει κι αυτή τη σημειολογία της. Πλέον ο Αλέξης, ωσάν άλλος Λουδοβίκος ΙΔ’ («Το κράτος είμαι εγώ») ή Γουστάβος Φλωμπέρ («η μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ») αν προτιμάτε κάτι πιο καλλιτεχνικό, για να μένουμε και στο θέμα, διαλαλεί πως, ναι, τώρα, με το «ΟΧΙ» έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι. Ελέγχει πλήρως το κίνημα με τις ερυθρές, μαυροκόκκινες, τρικολόρε και πολύχρωμες συνιστώσες του, έχει στα χέρια του και το ανεβασμένο πλέον φρόνημα, πέτυχε τη συγκατάθεση των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών κι είναι «καταδικασμένος» να πάρει το πρωτάθλημα. Τα δημοψηφίσματα έγιναν η νέα μόδα στην Ευρώπη και τα ζητούν διακαώς απ’ τον Πέπε Γκρίλο ως τη Μαρί Λεπέν, η λέξη «πατρίδα» έγινε επίσης η νέα μόδα κάθε πατριδοκάπηλου, σύσσωμες όλες οι δυνάμεις τάσσονται υπέρ της σωτηρίας μας, οι υπουργοί οικονομικών παραδίδουν ο ένας στον επόμενο το σακίδιό του και πάει λέγοντας.

Όμως, ας μη σταθούμε πάλι στο μεγάλο μυστήριο του «ΟΧΙ», που σε λίγο θα δείξει τα δόντια του, ας μείνουμε στη «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», στο σχεδόν 40%, που είπε «όχι στο όνομά μου», nicht in meinem Name, not in my name, αν προτιμάτε. Σε όσες γλώσσες και να ειπωθεί, λέει το πιο απλό και το πιο σύνθετο: δε θα συνυπογράψω την θεοποίηση της κυβέρνησης, που θα με θυσιάσει σαν μόσχο σιτευτό, στο μεγάλο πανηγύρι της πολιτικής. Μολονότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιοι απείχαν εν πλήρει συνειδήσει απ’ της κάλπης τον μπερντέ, ωστόσο το ποσοστό της αποχής παρέμεινε εξ ίσου υψηλό σε σχέση με τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Κι ας μη λησμονούμε την μέγγενη της πόλωσης μέσα στην οποία έλαβε χώρα το εν λόγω δημοψήφισμα-παρωδία, διότι ακόμη και λάτρεις της δημοκρατίας να ήμασταν (φευ!!!) κι ουχί αναρχικοί, πόσο ανθρώπινο είναι να καλείσαι να διαλέξεις την καρμανιόλα ή την αγχόνη; Πόσο «ελεύθερος» μπορείς να νιώσεις αν πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην βρώση ασχημάτιστων ή σχηματισμένων κενώσεων; Αλλά, όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει, η ανθρωπινότητα των δημοκρατιών -κάθε είδους, ύφους και μορφής- είναι λιγότερη κι από την γόνιμη ηρεμία που μπορεί να σου «προσφέρει» το «μεγαλείον» μιας κινηματικής χοροεσπερίδας.

Το σώμα μας καμπυλώνει τον χωροχρόνο στιγμή με την στιγμή. Ερωτοτροπεί διαρκώς με της βαρύτητας τον ιστό.  Αν μια πτυχή μας πράγματι ενσαρκώνεται στο αβέβαιο «τώρα», τότε της πρέπει τίποτε λιγότερο από την απόλυτη ελεύθερία∙ το στιβαρό πάτημα στην γη και τ’ ακροδάχτυλα γυμνά στον ουρανό, πνευματικό φως κι ανεμπόδιστο βήμα. Αγώνας με πίστη, σιγουριά, αδερφωσύνη, μέχρι κάθε πλάσμα να βροντοφωνάξει στ’ άστρα «φτου ξελευτερία»!

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

 

[1] Το κίνημα είμαι εγώ

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=ONFs1t7zkFk

 

το άρθρο δημοσιεύτηκε στο https://anarchypress.wordpress.com/