Η μάχη του Τευτοβούργειου Δρυμού
Τον Σεπτέμβριο του 9 (Νέα χρονολογία) συνέβη μια πολεμική σύγκρουση, που έμελλε να αποτελέσει όχι μόνο ισχυρό πλήγμα, μα και ένα τραύμα στην τότε κραταιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Είναι γνωστή ως η μάχη του Τευτοβούργειου Δρυμού και διενεργήθηκε ανάμεσα στα άγρια τότε γερμανικά φύλα, με ηγέτη τον Αρμίνιο και στις ρωμαϊκές λεγεώνες, με αρχηγό τον Βάρο (Publius Quinctilius Varus). Η νίκη των γερμανικών φύλων ήταν σαρωτική και σηματοδότησε ένα όριο στον επεκτατισμό των ρωμαίων αυτοκρατόρων. Από γεωγραφικής άποψης, ο Τευτοβούργειος Δρυμός είναι μία ημιορεινή περιοχή, που εκτείνεται σε δύο κρατίδια της σημερινής Γερμανίας∙ την Κάτω Σαξωνία και την Ρηνανεία-Βεστφαλία. Ωστόσο, η ακριβής τοποθεσία της μάχης είναι άγνωστη.
Τον 1ο αιώνα Ν.χ. η ρωμαϊκή αυτοκρατορία επεδίωκε να επεκταθεί ανατολικά του ποταμού Ρήνου, ως τον ποταμό Έλβα. Τα εδάφη αυτά ήταν οργανωμένα στην νεοσύστατη τότε ρωμαϊκή επαρχία της Μεγάλης Γερμανίας, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθούν, εξαιτίας των διαρκών εξεγέρσεων των γερμανικών φυλών, που την κατοικούσαν. Έπαρχος της περιοχής από το 7 Ν.χ. ήταν ο Βάρος, που θεωρούνταν πολύ σκληρός στρατιωτικός. Τρία χρόνια πριν είχε καταστείλει μια εξέγερση στην Ιουδαία, σταυρώνοντας 2.000 άτομα. Ο Αρμίνιος (Arminius/Hermann) από την άλλη, που ήταν αρχηγός μιας γερμανικής φυλής, είχε μεγαλώσει στη Ρώμη ως αιχμάλωτος και είχε ήδη διακριθεί στον ρωμαϊκό στρατό, φτάνοντας στο βαθμό των ιππέων (χαμηλόβαθμοι πατρίκιοι). Από την αρχή αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να συνενώσει τους γερμανούς εναντίον των Ρωμαίων. Το όνομά του κατά μία εκδοχή προερχόταν απ’ το εκλατινισμένο erminaz (Irmin), που σήμαινε «μέγας».
Το 9 Ν.χ. ο Αρμίνιος κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα της εξέγερσης. Συνεννοήθηκε με τους συντρόφους του, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Segimer, που υπηρετούσε στο στρατόπεδο του Βάρου και παρακολουθούσε το διοικητικό συμβούλιο, προσπαθώντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ρωμαίου κυβερνήτη. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς οι ρωμαίοι είχαν μεταβεί στην κεντρική Γερμανία, ανατολικά του ποταμού Βέζερ, με τρεις λεγεώνες υπό τον Βάρο και ντόπιες βοηθητικές μονάδες υπό τον Αρμίνιο. Ολοκληρώνοντας τις επιχειρήσεις, επέστρεψαν στο χειμερινό καταυλισμό τους με αποσκευές και οικογένειες στρατιωτών. Όταν ο Βάρος έμαθε ότι ο Αρμίνιος συνωμοτούσε εναντίον του, άλλαξε το προγραμματισμένο του δρομολόγιο και κατευθύνθηκε προς τις επίφοβες περιοχές, που όμως του ήταν τελείως άγνωστες. Στο μεταξύ ο Αρμίνιος του είχε στήσει παγίδα, ενώ ήταν μαζί του και τον συνόδευε. Επειδή οι ρωμαίοι δυσκολεύονταν να διασχίσουν τα ελώδη δάση του Τευτοβούργειου Δρυμού, ο γερμανός αρχηγός προσποιήθηκε ότι πάει να καλέσει βοήθεια.
Αντ’ αυτού επέστρεψε με τις συνενωμένες γερμανικές φυλές. Υπολογίζεται ότι στη σύγκρουση συμμετείχαν 20.000-25.000 ρωμαίοι (τρεις λεγεώνες, έξι κοόρτες από υποτελείς φυλές και τρεις ίλες ιππικού) και 15.000 γερμανοί. Ο Αρμίνιος είχε το πλεονέκτημα ότι ήξερε τα εδάφη, αλλά και την στρατιωτική οργάνωση των αντιπάλων του. Χρησιμοποίησε τον στρατό του με τέτοιο τρόπο, που κατάφερε συντριπτικά πλήγματα στον αντίπαλο, παρόλο που ο τελευταίος υπερτερούσε αριθμητικά και οργανωτικά. Για τρεις μέρες οι ρωμαίοι δέχονταν αλλεπάλληλες ενέδρες και επιθέσεις, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν σχεδόν όλοι, ενώ κάποιοι απ’ τους υποτελείς που υπηρετούσαν στις κοόρτες αυτομολούσαν. Ο Βάρος, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του, προτίμησε να αυτοκτονήσει. Ο Τάκιτος αναφέρει ότι κάποιοι ρωμαίοι δεν θανατώθηκαν, αλλά κρατήθηκαν ως αιχμάλωτοι και θυσιάστηκαν σε τελετές ή κρατήθηκαν ως σκλάβοι. Η προσωπική μας άποψη είναι πως οι αφηγήσεις περί ανθρωποθυσιών πιθανότατα είναι κατασκευασμένες. Ας μην ξεχνάμε την σχέση του Τάκιτου με την ρωμαϊκή εξουσία και το συμφέρον αυτής να παρουσιάσει τις ελεύθερες φυλές ως ασύδοτα τέρατα. Μετά από μια τόσο εξευτελιστική ήττα, έπρεπε να παρουσιάσουν τους αντιπάλους τουλάχιστον τέρατα. Πάντως ας αναφερθεί πως όταν ο Λεύκιος Πομπόνιος το 50 Ν.χ. έκανε νέες επιχειρήσεις στην περιοχή, βρήκε ακόμη υποδουλωμένους ρωμαίους του Βάρου. Ίσως και να κράτησαν ως σκλάβους έναν αριθμό ρωμαίων λεγεωνάριων, όμως, ως γνωστόν, η ιστορία γράφεται απ’ τους νικητές γι’ αυτό ας κρατούμε «μικρό καλάθι» για παρόμοιας σκοπιμότητας ιστορικά στοιχεία.
Οι κωδικοί αριθμοί των τριών λεγεώνων που πήραν μέρος στη μάχη (XVII, XVIII, XIX) δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν ποτέ, ως ένδειξη ντροπής, παρόλο που οι ρωμαίοι συνήθιζαν να αναδιοργανώνουν τις κατεστραμμένες λεγεώνες τους. Όταν ο τότε αυτοκράτορας Οκταβιανός έμαθε την είδηση, λένε ότι χτυπούσε το κεφάλι του στους τοίχους του παλατιού και φώναζε «Βάρε, δώσε πίσω τις λεγεώνες μου». Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια έγιναν δύο επιτυχημένες εκστρατείες απ’ την πλευρά των ρωμαίων∙ ωστόσο, η επαρχία της Μεγάλης Γερμανίας διαλύθηκε και δεν επιχειρήθηκε άλλη φορά επέκταση στα ανατολικά του Ρήνου.
Ο Αρμίνιος ήθελε να συνενώσει όλες τις γερμανικές φυλές. Γι’ αυτό έπρεπε να πείσει τους ισχυρούς Μαρκομάνους, έναν γερμανικό λαό που κατοικούσε στην αριστερή όχθη του Άνω Δούναβη (σημερινή Βοημία) και ως τότε είχε τηρήσει ουδέτερη στάση. Για να το καταφέρει, έκοψε το κεφάλι του Βάρου και το έστειλε στον αρχηγό τους, αλλά αυτός αρνήθηκε να συμμαχήσει. Έστειλε μάλιστα το ίδιο κεφάλι στη Ρώμη, για να κηδευτεί. Παρόλο που η συνένωση των γερμανικών φυλών δεν επιτεύχθηκε, οι ρωμαίοι δεν επιδίωξαν την ενσωμάτωσή τους, ούτε αργότερα, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, με τις νίκες του ρωμαίου στρατηγού Γερμανικού. Όταν ο Αρμίνιος έχασε απ’ τον Γερμανικό (14 με 16 Ν.χ.), η δημοτικότητά του έπεσε και δολοφονήθηκε από τους αρχηγούς των αντίπαλων γερμανικών φυλών.
Κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης, αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια του γερμανικού εθνικισμού του 19ου αιώνα, ο Arminius χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο των γερμανόφωνων και του αγώνα τους εναντίον της Ρώμης. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που το όνομα Hermann (το οποίο σημαίνει στρατιώτης, άνθρωπος του στρατού ή πολεμιστής) τέθηκε σε χρήση, όπως το γερμανικό ισοδύναμό του Arminius. Ο Μάρτινος Λούθηρος πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος που εξίσωσε τα δύο ονόματα. Με το πέρασμα των αιώνων η μορφή του Αρμίνιου έγινε θρύλος και ταυτίστηκε με τη μορφή του Siegfried.
Τα γερμανικά φύλα θεωρούνταν για αιώνες όχι μόνο ένας σημαντικός αντίπαλος, αλλά και ένα αντίβαρο ελεύθερης κουλτούρας απέναντι στον ρωμαϊκό πολιτισμό. Η μάχη του Τευτοβούργειου Δρυμού σηματοδότησε και την σύγκρουση δύο κόσμων: των πολιτισμένων ρωμαίων με τα ελεύθερα γερμανικά φύλα, που δεν ήταν οργανωμένα σε κράτος, σε μια ενιαία εξουσία. Τα σύνορά μεταξύ τους δεν ήταν μόνο τα φυσικά όρια του Δούναβη και του Ρήνου ή οι κρατικές συμφωνίες, αλλά κυρίως ένας τελείως διαφορετικός τρόπος ζωής.
Από γερμανικά φύλα κατάγονται τόσο οι βρετανοί (αγγλοσάξονες), όσο και οι γάλλοι (Φράγκοι). Τα πολλά κρατίδια της Γερμανίας οφείλονταν στα πάμπολλα φύλα που την συγκρότησαν. Το αρχαιότερο φύλο θεωρούνται οι Τεύτονες (γερμανιστί Deutsche, εκ του λατινικού Deus). Η σημερινή, δηλαδή, Γερμανία, Deutschland, είναι η χώρα των Τευτόνων, αν και οι υπόλοιποι χρησιμοποιούν το Germani, για να τους κατονομάσουν, όπως έλεγαν οι ρωμαίοι όσους κατοικούσαν βόρεια του Δούναβη και στα ανατολικά του Ρήνου, μέχρι τον Βιστούλα. Οι γάλλοι και οι ισπανοί τους ονομάζουν με βάση ένα άλλο αρχαίο γερμανικό φύλο, τους Αλαμανούς, που κατοικούσαν στην σημερινή Αλσατία και τη Λωρραίνη. Αν εξαιρέσουμε την Ιταλία (όχι τη βόρεια), την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη εμπεριέχουν εν μέρει και πληθυσμούς γερμανικής καταγωγής. Άλλωστε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι σε μεγάλο βαθμό ή γερμανικός ή έχει γερμανικές ρίζες.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως και οι ελεύθερες γερμανικές φυλές είχαν στην οργάνωση και τον καθημερινό τους βίο στοιχεία εξουσίας. Αδιαμφισβήτητα. Ωστόσο, το να συγκρίνουμε τον Οκταβιανό Αύγουστο, την σύγκλητο και τον ρωμαϊκό κρατισμό με την εξουσία των γερμανών φυλάρχων, θα προκαλούσε μόνον μειδιάματα. Ό,τι όμως δεν γίνεται με το δόρυ, επιτυγχάνεται με την πολιτική. Έτσι τα γερμανικά φύλα όχι απλώς συνενώθηκαν σε κρατίδια, αλλά συναποτέλεσαν και την γερμανική αυτοκρατορία αργότερα. Σήμερα πάλι συνθέτουν ένα ισχυρό κράτος, που αποτελεί την καρδιά και το «μυαλό» της σύγχρονης ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Σχετικά βιβλία και ιστοσελίδες:
Tomas Mann, Στοχασμοί ενός απολιτικού
Βασίλης Ραφαηλίδης, (Μυθ)ιστορία των βάρβαρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων
http://de.wikipedia.org/wiki/Arminius
http://www.hist-rom.de/rez/albrarmi.html
Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/