Το κράτος είναι το πιο θλιβερό, το πιο κουραστικό και κυρίως το πιο βαρετό από όλα τα τέρατα. Ξεδοντιάρικο και παραπονιάρικο, σιχαμένο κι αξιοθρήνητο. Λογικό είναι να κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πλάσματα του είδους του: φοράει στολές και μασκαρεύεται, αλλά κυρίως τραβάει την προσοχή μακριά απ’ αυτό το άθλιο σαρκίο του.… Περισσότερα...
Αναδημοσιεύουμε εδώ το κείμενο της «συνέλευσης ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης», επειδή βρίσκουμε ότι εκφράζει ξεκάθαρη στάση ενάντια στην κοινοβουλευτική δικτατορία που μας έχει επιβληθεί. Σε αυτό το καθεστώς, όπου η βιοπολιτική επιβάλλει τους δικούς της όρους «ελευθερίας», δεν χωρούν αμφιβολίες, οι οποίες θα είναι υπεύθυνες για μη αναστρέψιμες καταστροφές στο άμεσο μέλλον.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νικολάι Λίλιν «Σιβηρική αγωγή», σελ. 32-35
Κάποτε, με φώναξε ο πατέρας μου στον κήπο:
«Έλα εδώ, αλητάκο! Και φέρε μαζί σου ένα μαχαίρι!».
Πήρα ένα μαχαίρι από την κουζίνα, αυτό που χρησιμοποιούσα συνήθως για να σκοτώνω τις χήνες και τις κότες κι έτρεξα στον κήπο.… Περισσότερα...
Τώρα μας έμεινε το πιο δύσκολο· πώς να πάρουμε τις λέξεις που έμειναν και να φτιάξουμε ζωή.
Τώρα που οι λέξεις ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη, μαζί έχουν χάσει τη σημασία τους, χρειάζεται να βρούμε άλλες καινούριες που να σημαίνουν ελευθερία, ευθύνη, αλληλεγγύη και μαζί.… Περισσότερα...
[…]Κάποιος έθιξε το θέμα της μέλλουσας ζωής, πως να τη δημιουργήσουμε, πως να αποφύγουμε τον τελικό θάνατο, πως να μην πεθάνουμε.
Για να γίνει αυτό πρέπει να «είμαστε». Αν ένας άνθρωπος αλλάζει κάθε στιγμή, αν δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στις εξωτερικές επιδράσεις, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στο θάνατο.… Περισσότερα...
Σε ορισμένες ιθαγενείς φυλές της Κεντρικής Καλιφόρνια, ο πόνος αντιμετωπιζόταν ως φορέας δύναμης των σαμάνων- θεραπευτών. Η οδύνη διέθετε δική της προσωπικότητα κι εκδηλωνόταν με διάφορες μορφές, χωρίς ωστόσο να προσωποποιείται ως άνθρωπος. Οι πόνοι φέρουν ψυχή και είναι σεβαστοί γι’ αυτό.… Περισσότερα...
Για ό,τι έφυγε και δε θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.
Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.… Περισσότερα...