[…]Κάποιος έθιξε το θέμα της μέλλουσας ζωής, πως να τη δημιουργήσουμε, πως να αποφύγουμε τον τελικό θάνατο, πως να μην πεθάνουμε.

Για να γίνει αυτό πρέπει να «είμαστε». Αν ένας άνθρωπος αλλάζει κάθε στιγμή, αν δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στις εξωτερικές επιδράσεις, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτε μέσα του που να μπορεί να αντισταθεί στο θάνατο. Αλλά αν γίνει ανεξάρτητος από τις εξωτερικές επιδράσεις, αν εμφανιστεί μέσα του κάτι που να μπορεί να ζήσει μόνο του, αυτό το κάτι μπορεί να μην πεθάνει. Κάτω από τις συνηθισμένες συνθήκες πεθαίνουμε κάθε στιγμή. Οι εξωτερικές επιδράσεις αλλάζουν και αλλάζουμε κι εμείς μ’ αυτές, δηλαδή πολλά από τα εγώ μας πεθαίνουν. Αν ο άνθρωπος αναπτύξει μέσα του ένα μόνιμο Εγώ που να μπορεί να εξακολουθεί να ζει μετά από μια αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες, αυτό μπορεί να ζει και μετά από το θάνατο του υλικού σώματος. Όλο το μυστικό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εργαστεί για μια μέλλουσα ζωή χωρίς να εργαστεί γι’ αυτή τη ζωή. Όταν ο άνθρωπος εργάζεται για τη ζωή, εργάζεται για το θάνατο ή καλύτερα για την αθανασία[…]

[…]Η ελευθερία, η λύτρωση, αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Να ελευθερωθεί, να λυτρωθεί από τη σκλαβιά – αυτό πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος όταν συνειδητοποιήσει έστω και για λίγο τη θέση του. Δεν του μένει άλλη διέξοδος και τίποτε άλλο δεν είναι δυνατόν όσο παραμένει σκλάβος εσωτερικά και εξωτερικά. Γι΄ αυτό, για να ελευθερωθεί, θα πρέπει να κατακτήσει την εσωτερική ελευθερία.

Η πρώτη αιτία της εσωτερικής σκλαβιάς του ανθρώπου είναι η άγνοιά του και, πάνω απ’ όλα, η άγνοια του εαυτού του. Αν δεν γνωρίσει τον εαυτό του, αν δεν καταλάβει το πως δουλεύει η μηχανή του και τις διάφορες λειτουργίες της, ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να κατευθύνει τον εαυτό του και θα παραμείνει πάντοτε σκλάβος και παιχνίδι των δυνάμεων που ενεργούν επάνω του.

Να γιατί σε όλες τις αρχαίες διδασκαλίες η πρώτη απαίτηση στο ξεκίνημα του δρόμου για τη λύτρωση ήταν το «γνώθι σ’ αυτόν»[…]

[…]Αυτή η ρήση που αποδίδεται γενικά στο Σωκράτη στην πραγματικότητα αποτελεί τη βάση πολλών συστημάτων και σχολών πολύ αρχαιότερων από τη Σωκρατική[…]

[…]Η γνώση του εαυτού είναι ένας στόχος πολύ υψηλός αλλά πολύ ακαθόριστος και μακρινός. Ο άνθρωπος στην τωρινή του κατάσταση είναι πολύ μακρυά από το γνώθι σ’ αυτόν. Ο μεγάλος σκοπός του θα πρέπει να είναι η μελέτη του εαυτού. Είναι ήδη πολύ αν ο άνθρωπος καταλάβει ότι πρέπει να μελετήσει τον εαυτό του[…]

Γεώργιος Γεωργιάδης (Γκουρτζίεφ)

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού» του Πήτερ Ουσπένσκυ.