Νυν υπέρ πάντων η Νέα Τάξη

Στον οικονομικό πόλεμο που εξαπολύθηκε από το 2008, οι ΗΠΑ ήταν οι «στρατηγοί» οι γερμανοί οι «ταγματάρχες», οι ελεγχόμενες ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών οι «λοχαγοί» και «στρατιώτες» που μάτωναν στην πρώτη γραμμή οι έλληνες. Πόλεμος που αφορά τί; Την εκ νέου κατάκτηση και λεηλασία του συνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου από τις οργανωμένες συμμορίες των μεγαλο-ιδιωτών και της εγκαθίδρυσης ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος ελέγχου στα ιδεολογικά πρότυπα της Νέας Τάξης.

Το ελλαδικό κράτος έχει πολεμήσει στην πρώτη γραμμή για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης σε πανευρωπαϊκή αν όχι σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Καραμανλής –για να μην πάμε πιο πίσω- προετοίμασε το έδαφος προ του 2008 με την πρώτη «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών και «αποσύρθηκε». Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τον πόλεμο με την τεχνητή κρίση της Leeman Brothers και την έναρξη των «προγραμμάτων διάσωσης» και της «ποσοτικής χαλάρωσης». Ο «yes man» Γιωργάκης μετέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους «τιτανικούς» και τα σχετικά, μετατρέποντας ένα «αεράτο» τραπεζικό χρέος ιδιωτών σε κρατικό και «αποσύρθηκε». Οι γερμανοί ανέλαβαν με την ισχύ τους και με τη σύμφωνη γνώμη των αμερικανών να «εισβάλλουν» στην Ελλάδα, για να την «συνετίσουν» και να μην «κινδυνεύσουν» οι ευρωπαίοι από τους «άχρηστους», εγκαθιστώντας τις λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα όμως υποχρέωσαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να τα ακουμπάνε στο ελλαδικό κράτος, για να πληρώνει τις τράπεζες, μετατρέποντας ένα κρατικό χρέος σε πανευρωπαϊκό. Οι γερμανοί ανέλαβαν το ρόλο του «κακού» στην Ευρώπη για λογαριασμό των ΗΠΑ, οι οποίες δεν φαίνονταν πλέον, αλλά με το αζημίωτο φυσικά.

Άλλωστε οι ΗΠΑ διεξήγαγαν πραγματικό πόλεμο αλλού: Αραβική «άνοιξη»…, Λιβύη…, Μέση Ανατολή και λοιπές ανηλεείς πρόσφατες ανθρωποσφαγές. Η Ελλάδα, για να καθησυχαστούν καταρχήν οι Ευρωπαίοι (που υποχρεώθηκαν από τους Γερμανούς στην πληρωμή), προσφέρθηκε ως πολεμική λεία για λεηλασία στην Ευρώπη ως ηττημένη του πολέμου, λεηλασία που εξασφάλισαν οι μνημονιακές «φιλογερμανικές» κυβερνήσεις. Στο διάστημα των μνημονίων πραγματοποιείται ουσιαστική μεταφορά εξουσιών στους λεγόμενους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και θεσμοθετούνται τα ευρωπαϊκά ταμεία (ESM κλπ), που θα συγκεντρώσουν τον προς λεηλασία πλούτο. Ενώ η πρώτη φάση έχει ολοκληρωθεί, οι μνημονιακοί «αποσύρονται». Δεν μπορούν να παίξουν ρόλο στο τελευταίο στάδιο που διανύουμε: τη γενίκευση της λεηλασίας στο σύνολο του Ευρωπαϊκού χώρου, λεηλασία που αυτή τη φορά θα συμβεί με το κούρεμα του χρέους, όπως περιγράψαμε. Η πολεμική ιαχή ακούγεται για δεύτερη φορά και πάλι από το πιόνι, που έχει λόγο να διεκδικεί κουρέματα για το δίκαιο του ζαλισμένου από τις σφαλιάρες λαού του: το ελλαδικό κράτος.

Τώρα όμως το πιόνι έχει το πρόσωπο του επαναστάτη που δεν κάνει εύκολα πίσω. Θα διεκδικήσει το κούρεμα και θα το πάρει, καλύπτοντας τα συμφέροντα ενός ισχυρού μέρους της κυριαρχίας πίσω από το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Και όταν δεν το παίρνει (ενώ έχει συμφωνήσει σε μια σειρά σκληρών αντικοινωνικών μέτρων), θα βάλει το «λαό» να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά: Δημοψήφισμα. (αμεσο)Δημοκρατικά πράγματα… Οι Γερμανοί πλέον είναι οι «καλοί» στην Ευρώπη… Είναι αυτοί που «προστατεύουν» το βιός των Ευρωπαίων και όχι αυτοί που εξαρχής έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να διαρπαγεί… Το προστατεύουν από τους «άφρονες», που στην απελπισία τους θέλουν να φέρουν και τους υπόλοιπους στην ίδια θέση με τους εαυτούς τους… Ποια τιμωρία άραγε αξίζει σ’ αυτούς τους «αχάριστους»;

Η σχέση «αγάπης και μίσους» του ελλαδικού και του γερμανικού κράτους, εποπτευόμενα βεβαίως και τα δύο από τις ΗΠΑ, και το μεταξύ τους θέατρο της διαπραγμάτευσης παγιδεύει 500 εκατομμύρια ευρωπαίων υπηκόων στο σχέδιο λεηλασίας και καθυπόταξης των παγκοσμιοποιημένων υπέρ-κρατικών συμμοριών. Έχει σημασία η διαπραγμάτευση, αλλά όχι γι’ αυτό που φαίνεται. Εδώ πρέπει να καλυφθούν εγκλήματα τρομερά. Πρέπει να γίνει «ξέπλυμα» κάποιων και «μαύρισμα» κάποιων άλλων. Πρέπει στην Ιστορία να καταγραφεί ο «φταίχτης» του πολέμου. Για την Β’ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή έφταιγε μόνον ο Χίτλερ… Ουδείς άλλος. Ουδόλως εγκλημάτησαν όλοι αυτοί που γνώριζαν και γνωρίζουν πώς να κρύβονται. Πρέπει να πεισθούν οι ευρωπαϊκοί λαοί για το ποιος τους καταβαράθρωσε μ’ αυτήν την παράσταση τρόμου, γιατί, όταν θα έρθουν στην αντίστοιχη επιθυμητή θέση φτωχοποίησης, οι ηγεσίες τους θα πρέπει κάποιον να «δείχνουν», ώστε να διατηρούν τον έλεγχο. Βάσει του τι θα γράψουν οι νικητές στην Ιστορία και το στερεότυπο που θα δημιουργηθεί θα δρομολογηθεί ο έλεγχος της Ευρώπης για τα επόμενα 50 χρόνια τουλάχιστον. Ο φταίχτης δεν θα είναι η παγκοσμιοποιημένη συμμορία και οι υψηλόβαθμοι ή χαμηλόβαθμοι υπάλληλοί τους (…FED, ECB,  Γιούνγκερ,  Μέρκελ, Ομπάμα, Παπανδρέου…, ο κατάλογος είναι ατελείωτος). Ο φταίχτης θα είναι οι «κακοί έλληνες», που την τελευταία στιγμή  «το έκαναν Κούγκι».

Κάπως έτσι θα πραγματοποιηθεί το «ξέπλυμα» των προηγούμενων «δωσίλογων». Ένα έγκλημα «καθαγιάζεται» από ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο. Οι δωσίλογοι της Κατοχής κυριολεκτικά σώθηκαν με τον εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε. Ήταν τέτοια τα εγκλήματα ένθεν κι ένθεν επί Εμφυλίου, ώστε τα αντίστοιχα της Κατοχής «ξεχάστηκαν» και κάποιοι μπορούσαν πλέον να  παριστάνουν τους «πατριώτες» σε μια κοινωνική συνθήκη καταστροφής, υποταγής, μετανάστευσης κι ερήμωσης της υπαίθρου… Τότε χτίστηκε η Ελλάδα του σήμερα. Κάποιοι σαν τον γέρο Καραμανλή ας πούμε…. Σαν τον γέρο Παπανδρέου… Σαν τον γέρο Έβερτ… Σαν τον γέρο Αγγελόπουλο… Σαν τον Μητσοτάκη… Όλοι αυτοί χρωστάνε χάρη στον Ζαχαριάδη. Όλοι τους κατάλευκοι και καθαροί πλέον πάνω σε πτώματα είτε πραγματικά είτε ψυχικά και ηθικά. Πτώματα που 40 χρόνια μετά συζητούσαν για το πόσο κορόιδα πιάστηκαν… Με τον χαμό που θα δημιουργηθεί στην Ευρώπη κι εσωτερικά ο Τσίπρας δεν θα επιβιώσει για πολύ. Η παλιννόστηση των προηγούμενων μισητών μνημονιακών θα γίνει μετά βαϊων και κλάδων, μόνο που δεν θα φαντάζουν πλέον και τόσο… δωσίλογοι. Μάλλον κάτι σαν «πατριώτες»… Το όπλο «παρά πόδα» σύντροφοι. ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς…

Η συμφωνία στην «διαπραγμάτευση» δεν έγινε, γιατί δεν την ήθελε κανείς. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε οι γερμανοί, ούτε βεβαίως το ΔΝΤ και οι αμερικανοί. Απλώς όλοι έπρεπε να παριστάνουν πως την επιζητούν, αλλά κάθε τόσο να την τορπιλίζουν με «διαφορές» της πλάκας ή με επιπλέον απαιτήσεις, που οι «απέναντι» (είτε οι μεν είτε οι δε) δεν θα δέχονταν. Το θέμα ήταν ποιος θα χρεωνόταν πρώτος το «απονενοημένο». Ποιος θα είναι ο «μαύρος» και ποιος ο «άσπρος» στις επόμενες εξελίξεις που θα δρομολογηθούν. Η καταγραφή της ιστορίας που λέγαμε… Οι αριστεροδέξιοι πανηγυρίζουν αλλά οι άλλοι τούς έχουν εκεί ακριβώς που θέλουν. Δυστυχώς, μαζί με αυτούς, και τους κατοίκους αυτής της ηπείρου.

Τώρα, όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, αν συμβούν όλα τα παραπάνω, ουδείς μπορεί με ακρίβεια να γνωρίζει. Πάντως δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να θεωρήσουμε την άνοδο της ακροδεξιάς δεδομένη. Μπορεί να φανταστεί κανείς τους υπηκόους του εύρωστου βορρά να χάνουν μέρα με την μέρα τα «κεκτημένα» τους στην υλική ευμάρεια, δίχως αυτό να το συνοδεύσει θυμός, μνησικακία για το διαφορετικό που (πάντα) «φταίει για όλα»; Δεν θα αποζητηθεί κάποιο εξιλαστήριο θύμα, κατά κανόνα από τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα των εξουσιαζομένων (μετανάστες, πρόσφυγες), να γίνει ο πυγμαχικός σάκος προς εκτόνωση των νεόφτωχων μαζών; Το ελλαδικό παράδειγμα με την ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής τη δε υστεραία των μνημονίων και της οικονομικής και ψυχικής αφαίμαξης των εδώ εξουσιαζομένων είναι χαρακτηριστικό. Αν αναλογιστούμε τώρα, το πέραν αμφισβητήσεως δεδομένο, πως οι κοινωνίες του βορρά έχουν ιστορικά να επιδείξουν σαφώς εντονότερη «ανοχή», ακόμη κι έλξη σε τέτοιου είδους πολιτικές από ό,τι η ελλαδική κοινωνία, εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως οι ακροδεξιές κορώνες θα βρουν ουκ ολίγα ευήκοα ώτα.

Εξάλλου, ως γνωστόν η Λε Παιν καλπάζει ήδη στην Γαλλία και τα ποσοστά των φασίζοντων/φασιστικών κομμάτων σε Αυστρία, Ελβετία και σκανδιναβικά κράτη ανεβαίνουν σταθερά. Φυσικά ακόμη κι αυτό, ως το πλέον λογικό επακόλουθο μιας ευρωπαϊκής οικονομικής καταστροφής, έχει ήδη προβλεφτεί από τους «κόνδορες» της Νέας Τάξης Πραγμάτων κι αποτελεί τμήμα του όλου σχεδιασμού. Στην πολιτική, όταν την σκυτάλη παίρνουν οι λεγόμενοι «ακραίοι», τότε λαμβάνει σχεδόν πάντοτε σάρκα κι οστά η γνωστή ρήση του Ηράκλειτου «πόλεμος πατήρ πάντων» και μια (ξανά)ισοπεδωμένη από τις οβίδες (πλέον) Ευρώπη, θα χει απείρως περισσότερη ανάγκη τα πέτσινα δολάρια της FED, για να ανοικοδομηθεί. Ψέμματα; Μιλάμε δηλαδή ξεκάθαρα για μια άρτια οργανωμένη και σκηνοθετημένη πολιτική παράσταση, όπου τα ντόμινο της κυριαρχίας θα σπρώχνουν το ένα το άλλο, ενώ φαινομενικά η κατάσταση θα παρουσιάζεται ως μια σειρά «τυχαίων» κι «αχαρτογράφητων» γεγονότων. Μια πολιτική παράσταση, ωστόσο, που έχει εκ των προτέρων κατατμηθεί σε αμέτρητες εγχώριες οπερέτες έτσι, ώστε, ακόμη κι αν κάποιος δείχνει στους εξουσιαζόμενους το προφανές «φεγγάρι», εννέα στις δέκα αυτοί να καλοκοιτάζουν το «δάχτυλο».

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν επιζητούμε καμιά συμφωνία. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην κατανόηση των τεκταινόμενων, γιατί –έχουμε ξαναπεί- προϋπόθεση οποιασδήποτε συνολικά απελευθερωτικής κίνησης είναι η διάλυση των ψευδών που έχουν συσσωρευθεί στον κοινωνικό χώρο, με κύριο όχημα το δίπολο της μνημονιακής κι αντιμνημονιακής ψευδοσύγκρουσης.

Για τους δύσπιστους, είχαμε επίσης θέσει το κριτήριο εκείνο το οποίο θα έκανε ευδιάκριτες τις πραγματικές προθέσεις των κυβερνώντων. Το αν, δηλαδή, θα αποφάσιζαν να εκθέσουν με ουσιαστικό τρόπο τους υπαλλήλους των μεγάλων αφεντικών που δρομολόγησαν τις εξελίξεις γύρω από το χρέος. Το αν θα κρεμούσαν από τα μανταλάκια κάτι τύπους σαν τον Προβόπουλο… Σαν τον Στουρνάρα… Σαν τον Χριστοδούλου του ΟΔΔΗΧ… Σαν τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ… Σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου… Σαν τον Παπακωνσταντίνου… Αυτούς δηλαδή που, όντας «κρεμασμένοι», θα μπορούσαν να εκθέσουν τα αφεντικά τους και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, στοιχειοθετώντας νομικά ένα έγκλημα. Εάν θα δημιουργούσαν δηλαδή μια στέρεη νομική βάση για να εξηγήσουν –όχι στην ΕΕ αλλά στους κατοίκους του Ευρωπαϊκού χώρου- το ποιοι πραγματικά τους λεηλάτησαν και από ποιους πρέπει να ζητήσουν το λογαριασμό. Τότε δεν θα είχαν καμία ανάγκη «διαπραγματεύσεων».  Είχαμε πει πως «Όσο άνοιξε ο χιλιοσυζητημένος τα τελευταία 40 χρόνια «φάκελλος της Κύπρου», άλλο τόσο θα ανοίξει -επί της ουσίας και όχι στη βάση αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων- και ο «φάκελλος του χρέους».

Μήπως μας διέψευσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την επιτροπή για το χρέος; Καθόλου, εφόσον, έτσι όπως κινήθηκε η ιστορία, ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κείμενο που, αν και περιείχε κάποιες νύξεις, δεν ευσταθούσε με τίποτα νομικά. Κι αντί να βρει το δρόμο του προς τα ντόπια και διεθνή δικαστήρια… βρήκε το δρόμο του προς τον «Πάκη» ο οποίος φανταζόμαστε τι το έκανε.

Εν ολίγοις, το ερώτημα που προκύπτει προς τον κάθε ενδιαφερόμενο είναι το εξής: Είναι δυνατόν ο Τσίπρας να έχει το σθένος να τα βάζει με όλους τους Ευρωπαίους και να «ανέχεται» στο «σπίτι του» κάτι υπαλλήλους σαν τον Γεωργίου; Είναι δυνατόν να στέκεται απέναντι σε «θεούς και δαίμονες» και ο μη έχων τυπικά ασυλία πλέον Γιωργάκης  να κυκλοφορεί ελεύθερος; Είναι δυνατόν να «απειλεί» ο Τσίπρας το Γερμανικό θηρίο και να δουλεύει ο Στουρνάρας τη Ζωή, «κωλυόμενος» να παρουσιαστεί στη βουλή να καταθέσει; Όταν δεν μπορείς ούτε τους υπαλλήλους να αγγίξεις, πώς γίνεται και «ακουμπάς» τα θηρία;

Αυτό προς επίρρωση των ισχυρισμών μας. Οι αμερικάνικες πλάτες και η δήθεν «γερμανική αδιαλλαξία» είναι μέχρι του να γίνεται το επιθυμητό «μπάχαλο» στην Ευρώπη. Ο στόχος είναι με τη «διαπραγμάτευση» να υποδουλωθούν οι κάτοικοι της ηπείρου με τον τρόπο που περιγράψαμε και όχι να καταστραφούν τα σχέδια της ευρωπαϊκής ελίτ, κομμάτι της οποίας αποτελεί και η ελλαδική ελίτ. Όσο, δε, για τον Στουρνάρα, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, θεωρείται ανώτερος ιεραρχικά από τον Τσίπρα. Οπότε δικαιούται να «κωλύεται»…

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

 

(συνεχίζεται στο γ’ μέρος)

 

 

το άρθρο δημοσιεύτηκε στο https://anarchypress.wordpress.com/