Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο αφορά τις υποχρεωτικές στειρώσεις των «αδέσποτων» και μη ζώων. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, το κείμενο τα λέει όλα από μόνο του, παρά να επισημάνουμε τούτο: Η υποδούλωση των ζώων στις απαρχές του πολιτισμού ήταν το προοίμιο της υποδούλωσης του ίδιου του ανθρώπου.… Περισσότερα...
Το εν λόγω βιβλίο μυθολογικού ενδιαφέροντος περιέχει μια σειρά από ινδιάνικους μύθους προερχόμενους από πολλές και διαφορετικές φυλές ινδιάνων. Δεν πρόκειται απλώς για ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, με φανταστικές ιστορίες για την προέλευση του κόσμου από ζώα ή φυτά γενάρχες. Πρόκειται για μια κωδικοποιημένη γνώση και κοσμοαντίληψη, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά και εμπλουτίζει την σχέση με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς μας κόσμους.… Περισσότερα...
Οι ιστορίες και η εισαγωγή που ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του Luther Standing Bear, Ιστορίες των Σιου. Ο Luther Standing Bear (Δεκέμβριος 1868-20 Φεβρουαρίου 1939), που ονομαζόταν και ÓtaKê ή Plenty Kill, γνωστός και ως Matȟό Nαžiŋ, ήταν αρχηγός των Ογκλάλα Λακότα, με την έννοια του ηγέτη, του ανθρώπου της ευθύνης, όπως άλλωστε συνέβαινε και στις περισσότερες φυλές των αυτοχθόνων Ινδιάνων.
Συχνά κάνουμε λόγο για την σύνδεση των πάντων σε ένα δίκτυο. Το δίκτυο αυτό ο «σύγχρονος» άνθρωπος το αποδίδει στα τεχνολογικά μέσα και στις ηλεκτρονικού τύπου συνδέσεις. Ωστόσο, η αρχική σύνδεση των πάντων είχε άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε ανθρώπινη κοινωνία έχει τις συνδέσεις που της ταιριάζουν κι ίσως της αξίζουν κιόλας, με την έννοια ότι συνδέεται σύμφωνα με το πού προσανατολίζει τις προσπάθειές της.
Στις ιστορίες και τις βιογραφίες Ινδιάνων οι γυναίκες σπάνια εμφανίζονται κι όταν εμφανίζονται, συχνά συνδέονται με τα συστήματα συγγένειας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι γυναίκες των Ινδιάνικων ομάδων της βορείου Αμερικής, των πεδιάδων και των pueblos, γίνονταν επίσης σαμάνοι και συμμετείχαν σε ειδικές τελετουργίες ή εργάζονταν ως βιοτέχνες.
Από τις 15 Ιουλίου ξεκίνησε ο αγώνας των ιθαγενών στην Χαβάη, δηλαδή των Kanaka Maoli, όπως ονομάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, φτάνοντας τις ένδεκα εβδομάδες. Αντιστέκονται στην εγκατάσταση ενός τηλεσκοπίου μέσα στην ιερή τους γη, το ιερό τους βουνό Mauna Kea.… Περισσότερα...
Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για το φαινόμενο της πεταλούδας και η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία μας έχει μάθει να την κατανοούμε στην πράξη· αν μια πεταλούδα πετάξει εδώ, το τίναγμα των φτερών της μπορεί να προκαλέσει ένα τσουνάμι εκατομμύρια χιλιόμετρα μακρυά. Η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία, όμως, μας έμαθε τους νόμους της με σκληρά μέσα.… Περισσότερα...
Αυτές οι πρώτες κοινωνίες, που καλύπτονται από την ομίχλη του χρόνου και συχνά για μας πατούν μεταξύ φαντασίας και απόμακρης άρρητης μνήμης, αντιμετωπίζονται άλλοτε με αμηχανία και άλλοτε με την εμπορική διάθεση του τηλεπλασιέ βιβλίων, που τις αποδίδει σε εξωγήινους πληθυσμούς.… Περισσότερα...
«Το χα
μόγελο [των Νεμάντι, μιας νομαδικής φυλής στη Σαχάρα] ήταν ένα μήνυμα από την Χρυσή Εποχή. Μου είχε μάθει να απορρίπτω χωρίς δισταγμό όλα τα επιχειρήματα για την ασκήμια της ανθρώπινης φύσης. Η ιδέα της επιστροφής σε μία «αρχική απλότητα» δεν ήταν αφελής ή αντιεπιστημονική ή εκτός πραγματικότητας.… Περισσότερα...
Η Εδέμ και ο Παράδεισος είναι ο περιφραγμένος κήπος των απολαύσεων. Των απολαύσεων φυσικά όπως τους όριζε η κρατική μηχανή. Έναν τέτοιο κήπο επιφυλάσσει και το Ισλάμ (= η υποταγή στο θεό) για τους πιστούς του Αλλάχ. Ο επουράνιος αιώνιος κήπος διαποτίζει τη 
συνείδηση του πιστού και την καθημερινότητά του και οι επίγειοι κήποι σε διάφορα ανατολικά κράτη έχουν το σκοπό της υπενθύμισης: του κήπου που κάθε απόλαυση τον κατακλύζει δίχως τους πόνους της επίγειας ζωής, είναι το βραβείο των θυσιών και των μαρτυρίων.… Περισσότερα...
«Ο παράδεισος, έτσι όπως συμβατικά περιγράφεται, είναι ένα μέρος τόσο μάταιο, τόσο αδιάφορο, τόσο άχρηστο, τόσο άθλιο, που κανείς δεν επιχείρησε ποτέ να περιγράψει μια ολόκληρη μέρα στον παράδεισο, παρότι αρκετοί έχουν περιγράψει μια μέρα στην ακροθαλασσιά».
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω
Οργανώνοντας τον πολιτισμένο παράδεισο
Με την καθιέρωση των οργανωμένων θρησκειών, οι οποίες επέβαλαν ιεραρχικές και εξουσιαστικές τελετουργίες και κατόπιν δόγματα –το έχουμε εν μέρει αναπτύξει και σε προηγούμενο κείμενο, ας μην κουράσουμε εδώ– η «χρυσή εποχή», μετατράπηκε σε παράδεισο, που παγίωσε κάποια χαρακτηριστικά.… Περισσότερα...
Στη Λατινική Αμερική αντίστοιχες ιστορίες του χαμένου παραδείσου που ακολουθούνται από έναν κατακλυσμό, είναι διάσπαρτες. Στον μύθο των Πουρέπετσα, στο Μεξικό, υπήρχε μία εποχή που ζούσαν μόνο ζώα στη γη, που μεγάλωναν ανενόχλητα. Ο βασιλιάς του κόσμου, ο Τουκούπ Ατσά έφτιαξε μια γυναίκα και έναν άνδρα από χώμα, αλλά το νερό τους διέλυσε, όταν πήγε στο ποτάμι να τους πλύνει.… Περισσότερα...
Ονειρέψου και κλάψε άμοιρο γένος,
τον δρόμο δεν βρίσκεις,
τον έχασες αλίμονο!
Είναι το χαίρε σου το βράδυ, αλίμονο!
Φραντς Κάφκα, «Η πληγή και η λέξη»
Σαν το κόκκινο νήμα του παραμυθιού, ένας κοινός μύθος ενώνει τις λαϊκές αφηγήσεις πολλών λαών· η ανάμνηση μίας παλιάς εποχής, όπου οι άνθρωποι ζούσαν ελεύθεροι, σε αρμονία με τη φύση.… Περισσότερα...
Για ό,τι έφυγε και δε θα ξανάρθει. Για όσα κρυφτήκαν στη σκιά του χρόνου, περήφανα, δίχως αναφιλητά, με μνήμη, συνείδηση και παρρησία. Για όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν να αρπάξουν οι κονκισταδόρες της Ιστορίας στο διάβα τους.
Ο ήλιος, λένε, θέλει την καρδιά μου,
Μα κρύβομαι στα δάση·
Τα δέντρα φυλάνε την ανάσα μου στη σκιά τους.… Περισσότερα...
Τέλη Ιούνη του «σωτήριου»[1] έτους 1700. Ο καπετάνιος Thomas Chamberlain διατάζει το πλήρωμα του Henrietta Marie να «ετοιμάσει» τους φυλακισμένους αφρικανούς –άντρες γυναίκες και παιδιά- για αποβίβαση. Τους οδηγούν με την βία στο κατάστρωμα και αφού τους «προσφέρουν» τα αποφάγια τους για γεύμα, τους «καλλωπίζουν» προς τέρψιν των επίδοξων αγοραστών τους. … Περισσότερα...