Στη μνήμη του συντρόφου μας Γιώργου Βλασσόπουλου.

Μη θεωρείτε νεκρούς όσους έζησαν για την ελευθερία.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο διαφορετικοί κόσμοι.

Το ποτάμι ένωσε γη και ουρανό.

Κύλησε κι αγκάλιασε τα πάντα.

Τα πάντα έγιναν Ένα κι ο Χρόνος αθώο παιδί.

Όσοι μπορούν να ανήκουν στον εαυτό τους, ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα.

Κι εσύ, που μας έμαθες τόσα, δίχως να μας διδάξεις τίποτα,

έβρισκες χίλιους δυο τρόπους να πεις όσα κανείς δεν τολμούσε.

Αμφισβήτησες όλες τις βεβαιότητες,

για να κερδίσει ο κόσμος πάλι την ιερότητά του.

Έκανες την πιο γενναία πράξη από όλες· έμεινες ανθρώπινος ως το τέλος,

Δίχως τον φόβο πως όλα τελειώνουνε με αυτό,

ήξερες πως τώρα θα βλέπεις μέσα από τα μάτια χιλιάδων ανθρώπων,

θα ακούς και θα μιλάς μέσα από το καθετί.

Όπως τότε που μας έδειχνες  το αγριολούλουδο που με τόλμη βγαίνει μέσα από τα τσιμέντα.

Όπως τότε που μας μιλούσες για τα σημαντικότερα, φορώντας μια φθαρμένη μπλούζα με τον Τουίτι .

Όπως τότε, που ξαφνικά μετά από την καταιγίδα, μας μιλούσες πάλι ήρεμα για τη σοφία του κόσμου που ποτέ δεν τελειώνει,

Γκρεμίζοντας κάθε μας αυταπάτη, κάθε μας δισταγμό.

Δεν γίνεται να σε ξεχάσουμε, γιατί είσαι διαρκώς μαζί μας.

Είσαι το Άναρχον Φως

και φτάνεις σε κάθε φυλακή,

σε κάθε σκοτεινή σκέψη,

φτάνεις παντού.