Λεοπαρδάλεις εισβάλουν στον ναό και πίνουν από τα θυσιαστήρια σκεύη, αδειάζοντάς τα· από ένα σημείο και μετά, καθώς αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς, μπορεί να υπολογιστεί εκ των προτέρων και γίνεται μέρος της τελετουργίας.

Ο Κάφκα μάς μιλά για το παράλογο. Για το πώς αυτό, μέσω της επανάληψης, γίνεται «λογικό», «αυτονόητο», «ηθικό», καθημερινότητα. Το παράλογο εισβάλει στον «ναό», σε εκείνον δηλαδή τον χώρο όπου το βίωμα και η μνήμη έχουν αποκτήσει μια καθαρότητα, στην διάσταση του ιερού. Ο «ναός», λοιπόν,  μπορεί να είναι ένας χώρος, όπου συμβαίνει η «τελετουργία», αλλά ακόμη κι ένα σώμα ή και περισσότερα. Η «τελετουργία» είναι η από κοινού σύνθεση όσων ανεμπόδιστα οι «μυημένοι» επιθυμούν.

Η εισβολή πραγματοποιείται σε χρόνο ενεστώτα, με τις αντιδράσεις, στον ίδιον πάντα χρόνο, είτε να είναι ανεμικές είτε, παρά την δυναμική τους, ανεπαρκείς. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι η επανάληψη του γεγονότος· ξανά και ξανά. Έτσι, προϊόντος του χρόνου, οι «λεοπαρδάλεις» διακόπτουν διαρκώς την «τελετουργία», την διαλύουν στην ουσία της και την επανασυνθέτουν κατά το δοκούν· ασφαλώς, με εξουσιαστικούς όρους.

Η «τελετουργία» συμβαίνει πλέον μόνο κατ’ όνομα, καθώς το ιερό της στοιχείο έχει βεβηλωθεί. Η επανάληψη της βεβήλωσης, όμως, είναι αυτή που επιβάλει το παράλογο ως θέσφατο, ως την μοναδική «αλήθεια». Το γεγονός αυτό είναι σίγουρα μια ήττα. Αναμφίβολα. Η ήττα όμως δεν πρέπει να τρομάζει του «μυημένους», αλλά και κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται.

Αυτό που δεν πρέπει με τίποτα να συμβεί είναι η παράδοση, η συνθηκολόγηση. Δηλαδή, η αποδοχή της ήττας με τους όρους που το Κράτος επιθυμεί. Η άρνηση της συνθηκολόγησης δεν έχει καθόλου να κάνει με όρους δυναμικής, πολεμικής ή γενικότερα αντιπαράθεσης. Αντιθέτως, η μη αποδοχή της ήττας βρίσκεται στις καρδιές και την μνήμη των «μυημένων». Είναι ένα συναίσθημα, μια ιδέα. Δεν χωρά στην ύλη, είναι αλεξίσφαιρη, είναι αθάνατη.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για κανέναν λόγο να αποδεχτούμε την ήττα. Οι ένστολοι κρατικοί δολοφόνοι, οι «λεοπαρδάλεις» στο Α.Π.Θ αφορούν μια «κανονικότητα» προσχεδιασμένη εδώ και δεκαετίες. Το γνωρίζαμε και το βλέπαμε, βήμα το βήμα, να έρχεται. Δεν είναι ξεκομμένη από τα υπόλοιπα κομμάτια της «κανονικότητας», που φανερώνεται βίαια γύρω μας. Μιας κανονικότητας που εδράζεται σε μια ευρύτερη ήττα των κοινωνικών αγώνων. Ασφαλώς, δεν είναι την παρούσης να αναπτυχθούν οι λόγοι που έχουν συντελέσει σε αυτό.

Ας αναφερθεί μόνο ότι αυτό που κάποτε ονομάζαμε ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί αγώνες, το έχει «καταπιεί» η Αριστερά και η πολιτική ευρύτερα.

Πλέον, αφορά πραγματικά ελάχιστους.

Δεν είμαστε ανόητοι. Αναγνωρίζουμε την ήττα όταν συμβαίνει. Μα, όσο αναπνέουμε, δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε.

Ιθαγενής στην ψηφιακή ζούγκλα