«Μια μεγάλη απελπισία ξανακυρίεψε την ψυχή του, καθώς είχε την αίσθηση ότι δεν θα κατόρθωνε να ξεπεράσει εκείνο το τείχος της ζωντανής βρωμιάς. Πιο τρομακτική, όμως του φαινόταν εκείνη η προοπτική να μείνει σ’ εκείνο το μέρος, όπου αργά ή γρήγορα θα καταβαλλόταν από τον ύπνο και θα σωριαζόταν στον βόρβορο, στο έλεος των ποντικιών που ενέδρευαν. Αυτή η προοπτική τού έδωσε δυνάμεις για να επιτεθεί, με σκοπό την τελική έξοδο, με την βεβαιότητα ότι εκείνο το φράγμα από βρωμιές και ποντίκια ήταν το τελευταίο που τον χώριζε από το φως. Σαν τρελός έσφιξε το σαγόνια του και όρμησε προς την έξοδο σκαρφαλώνοντας ιλιγγιωδώς τους σωρούς της βρομιάς, ποδοπατώντας τα ποντίκια, που τσίριζαν κουνώντας ακατάπαυστα τα χέρια του σαν ανεμόμυλος, για να αποφύγει να ορμήσουν επάνω του όπως την προηγούμενη φορά». Ερνέστο Σάμπατο, Αββαδών ο Εξολοθρευτής

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι κάθε μορφή εξουσίας, κάθε σύστημα κυριαρχίας σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο σε κάθε συγκυρία είτε με φανερό είτε με συγκαλυμμένο τρόπο δεν μπορεί να διατηρηθεί εάν δεν ανανεώνει τους τρόπους επιβολής, εάν δεν συνδυάζει τις δοκιμασμένες μεθοδολογίες, εάν δεν εμπλουτίζει το υπάρχον ιδεολογικό οπλοστάσιο. Κάθε βήμα προς την περιβόητη ενοποίηση της κυριαρχίας προϋποθέτει αυτή ακριβώς την ικανότητα των κυρίαρχων: να εμπνέονται απ’ αυτές τις ιστορικές «στιγμές», στις οποίες οι σχεδιασμοί τους στέφθηκαν με την μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα να επιβεβαιώνεται η προσαρμοστικότητά τους στις «καινούργιες» απαιτήσεις.

Σ’ αυτήν την αιματοβαμμένη πορεία, η οποία δυστυχώς συνεχίζεται, οι κυρίαρχοι δεν έχουν ενδοιασμούς ούτε ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν ούτε στον αριθμό των ανθρώπων, οι οποίοι κυριολεκτικά αφανίζονται, αλλά ούτε και όσον αφορά το μέγεθος της καταστροφής, που συντελείται στον πλανήτη.

Έχει καταγραφεί και αποτελεί αναμφίβολο γεγονός ότι ο Στάλιν συνήθιζε (και μάλιστα απολάμβανε ιδιαίτερα) να πείθει τους ανθρώπους για την ασφάλειά τους, παρ’ ότι είχε ήδη αποφασίσει την σύλληψη και την εξόντωσή τους.

Το 1938 ο Ι. Α. Ακούλοφ, παλαιότερα ανώτατο στέλεχος της ΕΣΣΔ και αργότερα γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος, έπεσε και υπέστη σοβαρή εγκεφαλική διάσειση. Με απαίτηση του Στάλιν κλήθηκαν γνωστοί χειρουργοί από το εξωτερικό για να σώσουν τη ζωή του. Και πράγματι ύστερα από μακρά και δύσκολη ανάρρωση ο Ακούλοφ κατόρθωσε να επιστρέψει στα «καθήκοντά» του, για να συλληφθεί σύντομα και να εκτελεστεί.

Η επίδειξη «άγνοιας», λοιπόν, σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι δείγμα της ανάγκης λόγου χάρη να απολαύσει ο Στάλιν και κάθε όμοιός του τη σαδιστική ικανοποίηση να πείθει για την συμπάθεια του αυτόν, ο οποίος επρόκειτο σε λίγο να εξοντωθεί; Προφανώς παρ’ ότι δεν αγνοούμε και αυτή την διάσταση δεν μπορούμε να παραμείνουμε σ’ αυτήν. Ούτε, βέβαια, να αρκεστούμε σε εξηγήσεις, που αφορούν τις επικοινωνιακές ανάγκες διαχείρισης, που εξυπηρετεί με διάφορους τρόπους ένας δικτάτορας, ένας τύραννος ή ένας δημοκράτης.

Στόχος είναι η ολοκληρωτική επιβολή, η πλήρης υποδούλωση, να εξασφαλισθεί η πλήρης ανικανότητα κοινωνικής αντίδρασης. Στόχος είναι η επίδειξη ισχύος, να εμφανισθεί η εξουσία άτρωτη, ένα αδηφάγο πολυπλόκαμο τέρας που γιγαντώνεται και τρέφεται από τις αυταπάτες και τις ελπίδες των υπηκόων της, μια εξουσία που κατασπαράσσει με τον ίδιο ύπουλο, παραδειγματικό και ωμό τρόπο και τους πιο πιστούς της υπηρέτες.

Αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα το γελοίο και ελεεινό καθεστωτικό φερέφωνο, που ονομάζεται Δ. Τζανακόπουλος για το ποιος άραγε να ήταν ο λόγος, που θα ήθελε η κομμουνιστική μαφία, που συναπαρτίζει ένα από τα απεχθέστερα καθεστώτα που έχουν καταγραφεί στον ελλαδικό χώρο μαζί με την ακροδεξιά κομπανία του Καμμένου, να κρύψει τους νεκρούς. Οι νεκροί, μάς διαβεβαίωσε, δεν μπορούν να κρυφθούν… Ναι, είμαστε σίγουροι γι’ αυτό… Όπως δεν μπορούσε να κρυφθεί και το «ατύχημα» στο Τσερνομπίλ το 1986, που ήταν ανύπαρκτο για την ντόπια κομμουνιστική προπαγάνδα του Κρατερού και των ομοίων του, που υπηρετούν εδώ και δεκαετίες την «αλήθεια» και βέβαια κάθε είδους ανδράποδα της κυριαρχίας, εσχάτως τύπου Τσίπρα.

Μόνο που την ίδια στιγμή, που τα κρατικά βοθροκανάλα σε στιγμές απίστευτης σταλινικής εμπνεύσεως προπαγάνδας μιλούσαν «για ορισμένες φωτιές στις αυλές των σπιτιών», και «ορισμένους βαριά τραυματισμένους», υπήρχαν δεκάδες επίσημες αναφορές σε ΜΜΕ για εκατοντάδες καμένα σπίτια και επιβεβαιωμένους νεκρούς.

Θα έκαναν, μάλλον, λάθος τα κρατικά φερέφωνα… Ποιο λόγο θα είχαν άλλωστε να πουν ψέματα; Μπορούν να κρυφθούν χιλιάδες καμένα σπίτια; Είναι δυνατόν να υπάρχει τόση απανθρωπιά, τόση αποκτήνωση, να συμφώνησαν οι Τσίπρας, Σκουρλέτης, Πολάκης, Τόσκας, Δούρου (έτρεμε ολόκληρη), Δραγασάκηδες, Παππάδες και λοιποί συγγενείς, ότι «αγνοούν» τα πάντα;

Είναι δυνατόν να γνωρίζουν ώρες πριν από την περιβόητη βραδυνή σύσκεψη για την ύπαρξη δεκάδων νεκρών και να δίνουν αυτή την θλιβερή παράσταση; Πόσες αλήθεια πρόβες έκανε ο Τσίπρας –ο κατά δήλωση του πολιτικά υπεύθυνος αυτού του μακελειού– για να φτύσει κατάμουτρα σ’ όλους μας το χυδαιότερο ψεύδος του; Πόσο διεστραμμένος μπορεί να είναι ο συρφετός που τον πλαισίωνε εκείνη την ώρα για να παραμένει ανέκφραστος, ενώ γνώριζαν για τον φρικτό θάνατο δεκάδων ανθρώπων, για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή εκατοντάδων παιδιών που βρίσκονταν σε κατασκηνώνεις στην περιοχή; Μπορεί να βυθίστηκαν τόσο γρήγορα στον πιο βαθύ βούρκο της εξουσίας; Και τότε για πράγματα και ποιες καταστάσεις είναι ακόμη ικανοί; Χειρότεροι από ερπετά, βδέλλες που ζουν από τον ανθρώπινο πόνο, δολοφόνοι που λίγο πριν σου χαϊδεύουν φιλικά και στοργικά την πλάτη, ανήξεροι για το κακό, αθλιότεροι των αθλιοτέρων που προηγήθηκαν, αρουραίοι που θεριεύουν από τα πτώματα που κατασπαράσσουν…

Δεν μπορεί η «άγνοια» και μόνο θα είναι η αιτία…

Δεν μπορεί να είναι τόσο σιχαμερά ελεεινοί, δεν μπορεί να στέγνωσε το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς. Δεν μπορεί να νοιάζονται μόνο για το πολιτικό τους τομάρι, την ίδια ώρα που δεκάδες παιδιά καίγονταν ζωντανά με δική τους, ολοκληρωτικά δική τους, ευθύνη. Δεν μπορεί, θα είναι οφθαλμαπάτη, θα είναι κάτι σαν μαζική παράκρουση να βλέπεις και να ακούς τον Καμμένο να παραληρεί γεμάτος κακία και ικανοποίηση γι’ αυτούς που κατάλαβαν επιτέλους τις συνέπειες της αυθαίρετης δόμησης (!!!), την ίδια ώρα που ο «άγιος» Αμβρόσιος, (πραγματικό βάρος για την γη) η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, μιλούσε για «θεία δίκη και τιμωρία τον άθεο Τσίπρα».

Δεν μπορεί θα είναι και αυτό ψέμα. Να ακούς τα κυβερνητικά στελέχη να χαρακτηρίζουν ξανά και ξανά «γενναιοδωρία» τις 5.000 ευρώ, που θα δοθούν στους «πληγέντες» την ίδια στιγμή, που δεκάδες άνθρωποι και χιλιάδες ζώα εξαερώθηκαν κυριολεκτικά από την φωτιά, που έλιωσε τα πάντα στο πέρασμά της, την ίδια ώρα που οι φρικτές οιμωγές των κυνηγημένων από τις εφιαλτικές φλόγες στοίχειωναν τον αέρα. Να ακούς από τα αισχρά και χυδαία παπαγαλάκια των κρατικών καναλιών ότι αποτελεί «βαρύ πακέτο» αυτή η «γενναιόδωρη» κίνηση του θεόσταλτου χωρίς αμφιβολία κομμουνιστή ηγέτη Τσίπρα, που οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε, γιατί είναι μόλις 44 ετών, και για τον λόγο αυτό οφείλουμε δίχως άλλο να τον προσκυνούμε πρωί και βράδυ με ευλάβεια και κοιτώντας με σεμνότητα το πάτωμα.

Γιατί ο κομμουνιστής ηγέτης μπορεί για μιαν ακόμη φορά να «αγνοεί», αλλά μας νοιάζεται, είναι γενναιόδωρος, αλλά και ισχυρός γι’ αυτό και τον υπονομεύει η «μαύρη αντίδραση». Όποιος διαφωνεί μαζί του είναι ύποπτος, φασίστας, όργανο της ανωμαλίας, εκτελεστικό όργανο των «σκοτεινών κύκλων», που απεργάζονται την αποσταθεροποίηση της προσδοκώμενης αιώνιας εξουσίας του…

Κλείνοντας θα μπούμε στον πειρασμό σαν νομιμόφρονες και πιστοί στο κομμουνιστικό καθεστώς, που με κάθε ευλογία (ΕΕ, ΔΝΤ, ΗΠΑ κλ) μάς κυβερνά να προτείνουμε την καλοκαιρινή ανάγνωση του μοναδικού πονήματος, που κοσμεί εδώ και λιγότερο από δύο μήνες την επαναστατική βιβλιογραφία. Πρόκειται για το βιβλίο με τον τίτλο «Ονόματα του Κομμουνισμού» του Α. Μπαλτά πρώην υπουργού του καθεστώτος Τσίπρα και μέντορα του ίδιου και αρκετών άλλων του ίδιου σιναφιού.

Το βιβλίο παρουσίασε μεταξύ άλλων και ενώπιον του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη με ιδιαίτερη συγκίνηση ο Δ. Τζανακόπουλος, ο οποίος έθεσε με ύφους προπονημένου «αδαούς» το εξής ερώτημα: «Τι σχέση μπορεί να έχει ένας εκπρόσωπος του κράτους, της ανώτατης μάλιστα ιεραρχικής του βαθμίδας, με τον κομμουνισμό;» Βαθειά όπως είπαμε ταραγμένος για το κομμουνιστικό του καθήκον να θέσει το ερώτημα αυτό, έσπευσε να δώσει στον λαό, που διψάει για τέτοιες απαντήσεις την βαθυστόχαστη κομμουνιστική εξήγηση, που μόνο ένα κρατικός αξιωματούχος της εμβέλειας του και της εποχής Τσίπρα θα μπορούσε να δώσει:

«Εδώ υπάρχει μία ένταση, ένας κόμπος που μπορεί να λυθεί μόνο βιαίως», δήλωσε σχεδόν δακρύζοντας για να προσθέσει στην συνέχεια.«Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τελικό σημείο, αλλά ένας ορίζοντας που διανοίγεται κάθε φορά διά της πράξης και διά του λόγου. Κάθε κείμενο αυτού του βιβλίου επιτελεί την πολιτική λειτουργία της διάνοιξης του κομμουνιστικού ορίζοντα». Ένας ορίζοντας μαύρος για την ανθρωπότητα, ζοφερός και γεμάτος δεσμά, δάκρυα, πόνο, και εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς.

Άκρως ευχαριστημένος από την μαζική ανταπόκριση που είχε η εκδήλωση δήλωσε και ο ίδιος ο Αριστείδης Μπαλτάς τονίζοντας ότι οι ομιλητές με τις τοποθετήσεις τους έδωσαν νέες διαστάσεις στο εγχείρημα.

«Υπό μια έννοια η “μεταμφίεση”, με την ευρύτερη έννοια, το συμβάν ότι βρεθήκαμε στην κυβέρνηση και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στην κυβέρνηση, συνδέονται κατά κάποιον τρόπο, διότι συνδέονται με την έννοια της ευθύνης. Κανείς από εμάς δεν ξεκινούσε – ήταν όνειρο άπιαστο – να γίνει υπουργός ή πρωθυπουργός. Μετείχαμε στο κίνημα κατά διάφορες μορφές. Το συμβάν μάς έφερε εδώ και αν δεν κρατήσουμε τη “μεταμφίεση” ότι είμαστε εντός και εκτός των κυβερνητικών πρωτοκόλλων, μάλλον θα την έχουμε πατήσει».

Θα πληρώσουν; Δεν έχουμε καμία αμφιβολία. Με τι τρόπο; Ούτε και οι ίδιοι το φαντάζονται.

Γιατί είναι δίκαιο και θα γίνει πράξη…

Λ-Μ

Δημοσιεύτηκε στο Anarchypress:

Η «ΑΓΝΟΙΑ» ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ, ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ…