-Σήμερα το πρωί σκότωσα έναν άνθρωπο.
-Τι έκανες;!
-Σκότωσα έναν άνθρωπο.
-Λέγε μωρή πουτάνα τί έκανες;!
-Τον έσπρωξα στις γραμμές του τρένου και πέρασε το τρένο και τον έλιωσε.
-Ποιος ήτανε;
-Ούτε που με νοιάζει, μια πλάτη ήτανε και την έσπρωξα.… Περισσότερα...
Υποτίθεται πως ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, πως τα γεγονότα, όσο μακρινά κι αν συμβαίνουν από εμάς, φανερώνονται μπροστά μας με αστραπιαία ταχύτητα. Υποτίθεται πως οι πηγές πληροφόρησης είναι τόσες πολλές, που ο ενδιαφερόμενος διαθέτει πλέον μύριες επιλογές για να «κοινωνήσει» τις πληροφορίες που τον ενδιαφέρουν.… Περισσότερα...
Δεν έχει σημασία ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο μονοπάτια κι όλα είναι ίδια γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Αρκεί το μονοπάτι να το ακολουθήσεις χωρίς φόβο και χωρίς φιλοδοξία. Και αρκεί το μονοπάτι να έχει καρδιά.
Carlos Castaneda
Αντικρίζουμε το πρώτο φως σε μια προκαθορισμένη για εμάς πραγματικότητα.… Περισσότερα...
Όταν μιλάς ειλικρινά κι όταν δεν πετάς στον δρόμο ό,τι σε πλήγωσε -αν θέλεις- ή ό,τι σε πρόδωσε, αλλά το κρατάς και το πηγαίνεις και το παλεύεις και το ψάχνεις και στήνεις την ζωή σου πάνω σε αυτό, έστω κι αν ξέρεις ότι στο τέλος θα είσαι ένας loser, αυτό είναι κάτι που το εκτιμάει ο άλλος και το αναζητά.… Περισσότερα...
Τα παραμύθια δεν ειν’ αλήθεια
Αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα
Ξύλινα Σπαθιά, Ένα Παράξενο Τραγούδι
Ίσως έχετε παρατηρήσει τα χνάρια που, κάποιες φορές, αφήνουν (άθελά τους) τα μη ανθρώπινα πλάσματα –σκύλοι, γάτες, ακόμη και πουλιά– στο νωπό τσιμέντο· τυχαία σημάδια στον χρόνο, σαν το φως των αστεριών που συνεχίζει, ενώ αυτά πια δεν υπάρχουν.… Περισσότερα...
Η ξωθιά (ξωτικιά > ξωτκιά > ξωθκιά > ξωθιά) αφήνει τον κόσμο του αιθέρα, του μαγικού δάσους, να κοινωνήσει απ’ τον πόνο των θνητών· την βαρβαρότητα του πολέμου, την οδύνη της προσφυγιάς, την αφόρητη ασχήμια των μητροπολιτικών κέντρων. Με «όπλο» την κιθάρα, με γητείες και ξόρκια, αναμετριέται με τον χρόνο, το θάνατο και την σιωπή.… Περισσότερα...
Νιώθουμε, άραγε, ποτέ πιο πλήρως ικανοποιημένοι με την φευγαλέα στιγμή απ’ όσο όταν πηγαίνουμε να μαζέψουμε βατόμουρα ή μανιτάρια, όπως οι πρώτοι άνθρωποι, ή όταν, αργοί, μαζεύουμε βότσαλα, κοχύλια και ξύλα στην ακροθαλασσιά; Η χαρά τής καθαρής ύπαρξης: ζωή που συμπυκνώνεται κι αναλώνεται στην στιγμή.… Περισσότερα...
Φώναξε η ζωή μας χάνεται πάει/ Διάλυσε τη σκόνη που σκεπάζει το φως/ Ο θάνατος διακοπές στο Sarajevo πάει/ Ξύπνησε, στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως.
Magic de Spell, Sarajevo (Φώναξε)
Η νοσταλγία (νόστος+άλγος) είναι μια επιστροφή με πόνο.… Περισσότερα...
Λεοπαρδάλεις εισβάλουν στον ναό και πίνουν από τα θυσιαστήρια σκεύη, αδειάζοντάς τα· από ένα σημείο και μετά, καθώς αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς, μπορεί να υπολογιστεί εκ των προτέρων και γίνεται μέρος της τελετουργίας.
Ο Κάφκα μάς μιλά για το παράλογο. Για το πώς αυτό, μέσω της επανάληψης, γίνεται «λογικό», «αυτονόητο», «ηθικό», καθημερινότητα.… Περισσότερα...
Ο λαβύρινθος λειτουργεί μέσα μας, καθημερινά, πέρα από το φυσικό, στο αμιγώς συμβολικό. Είτε γίνεται αντιληπτό είτε όχι, τον συναντούμε στο κατώφλι της απόφασης, στην αμφιβολία της επιλογής, στην σιωπή του εσωτερικού τρίστρατου. Ασφαλώς, έχουν ήδη γίνει αρκετές προσεγγίσεις για το ζήτημα, είτε φιλοσοφικές, είτε ψυχολογικές, είτε εν γένει θεολογικές.… Περισσότερα...
Για άκουσε λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας, που ζούσε κάθε μέρα τι θα πει άντρας…
Η Αλεξάνδρα έζησε σε λάθος τόπο και λάθος εποχή; Οι γυναίκες με αυτό το τέλος ζουν πάντα σε λάθος χρόνο και τόπο. Ή μάλλον, ο τόπος και ο χρόνος είναι πάντα λάθος.… Περισσότερα...
Κάποιες σκέψεις με αφορμή τους στίχους των Βαβούρα, από το τραγούδι τους Χαμένη Ατλαντίδα
Στον Αργύρη και τον Μάνο.
Πολλές φορές και σε πολλούς καιρούς, οι συντροφιές θεραπεύουν την μνημοσύνη. Στοχάζονται μ’ απλότητα, στις σιωπές και την βοή, καθώς οι λέξεις και το συναίσθημα ζωντανεύουν γύρω και μέσα τους κόσμους, που ο χρόνος διστάζει ν’ αγγίξει.… Περισσότερα...
Η φιλία είναι γι’ αυτούς θεμέλιος λίθος – «πρώτα οι φίλοι μετά τίποτα». Χορεύουν ροκ εντ ρολλ, ερωτεύονται, εκστασιάζονται με την Λάουρα στο σινεμά, ζουν αυθεντικά και μ’ ένταση τις στιγμές, αποστηθίζουν για πάρτη τους «τα τρία Κ» – Καρυωτάκης, Καβάφης, Καββαδίας.… Περισσότερα...
Ο φόβος ξορκίζεται με την αφήγηση. Την αφήγηση που διασκεδάζει το σκοτάδι και καλεί τις σκιές ν’ ανταμώσουν τα σώματα˙ αυτήν που εκριζώνει τον θάνατο, τον ένθρονο φόβο, από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι εκεί η αφήγηση, από στόμα σε αυτί, γλιστρά στον νου, διασκεδάζοντας το πεπερασμένο του βίου, με το χρώμα, την γενναιότητα, το φως, το αστείο.… Περισσότερα...
Πώς ονομάζεται κάποιος που «βάζει πλάτη», για να εφαρμόσει το κράτος τους πλέον απάνθρωπους σχεδιασμούς του; Πώς χαρακτηρίζεται εκείνος που με προθυμία αναλαμβάνει να συκοφαντήσει, να λοιδορήσει, ακόμη και να ασκήσει σωματική βία εναντίον αγωνιζόμενων; Πώς λέγεται ο «χρήσιμος», που θα κάνει κάθε βρώμικη «δουλειά» για λογαριασμό του κράτους, ώστε να μην χρειάζεται να εκτεθούν οι (επίσημοι) έμμισθοι μπράβοι του; Η απάντηση είναι μία και αυτονόητη.… Περισσότερα...