Εύδαιμον το 2023
Με την ευχή αυτό το έτος και κάθε έτος να είναι ο καιρός που ο καθένας μας θα στραφεί στο έτερο και θα αντικρίσει τον ευδαίμονα εαυτό, παραθέτουμε το παρακάτω ποίημα:
Εκεί κάτω προβάλλει η αυγή
το σύμπαν πρασινίζει
ο δρόμος για τον κάτω κόσμο
είναι ανοιχτός!… Περισσότερα...
Η αντι-ρωσσική υστερία δηλώνει (και πάλι) παρούσα.
Η καταστροφή της βόρειας Εύβοιας από τις πυρκαγιές του 2021 δεν είναι μια ιστορία που έληξε και ολοκληρώθηκε πέρσι. Ούτε τίθεται καν ζήτημα για το αν χρειάζεται περαιτέρω συζήτηση και διερεύνηση το ζήτημα. Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ «Το Σχέδιο» της Νέλλης Ψαρρού και του Ιωάννη Λαζάρου δεν συμπληρώνει απλώς το πρώτο μέρος, αλλά αποτελεί από μόνο του υπόδειγμα έρευνας και ανάδειξης μιας πραγματικότητας που, όσο κι αν πονάει, πρέπει να ειπωθεί.…
Οι λέξεις πολλές φορές σώζουν μέσα τους ένα νόημα κοινό, που μένει σταθερό στους αιώνες. Όσοι τις πρόφεραν κι όσοι τις έγραψαν έφεραν την ίδια έννοια στο μυαλό τους. Έτσι και η λέξη πόλεμος, (πτόλεμος απ’ τα μυκηναϊκά ήδη χρόνια) και η λέξη πόλη (πτόλη-πτολίεθρον στον Όμηρο) κράτησαν ατόφιο το περιεχόμενό τους.…
Το κράτος είναι το πιο θλιβερό, το πιο κουραστικό και κυρίως το πιο βαρετό από όλα τα τέρατα. Ξεδοντιάρικο και παραπονιάρικο, σιχαμένο κι αξιοθρήνητο. Λογικό είναι να κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πλάσματα του είδους του: φοράει στολές και μασκαρεύεται, αλλά κυρίως τραβάει την προσοχή μακριά απ’ αυτό το άθλιο σαρκίο του.…
Η λογοτεχνική αλληγορία που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή την δολοφονία 301 ανθρώπων, σε ανθρακωρυχείο της Τουρκίας, τον Μάη του 2014. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, τουλάχιστον 41 ανθρακωρύχοι είναι νεκροί, έπειτα από «ατύχημα», στις στοές της Αμάσρα, στις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας.…
Το φεγγάρι και ο χρόνος
Η Οικονομία είναι το όπλο. Η Πολιτική είναι να ξέρεις πότε να τραβήξεις τη σκανδάλη.
Κάτι εισβάλει μέσα απ’ τα τοιχώματα των κυττάρων μας και επιχειρεί αργά, αλλά συστηματικά, να μας διαβρώσει. Η πόλη μας διαλύει. Παλεύει ν’ αναστήσει κάποια απροσδιόριστα μειδιάματα, που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας εξαίσια και φανταχτερή.…
Το βιβλίο της Έλι Ράντινγκερ μάς ταξιδεύει στον κόσμο των λύκων ως πλασμάτων της φύσης, αλλά και ως οδηγών για μας τους ανθρώπους. Ο τρόπος που συμβιώνουν στις κοινότητές τους, που αποδέχονται τον θάνατο και την απώλεια, που αγαπούν τη ζωή, που μεγαλώνουν τα μικρά τους, που βιώνουν το εδώ και το τώρα προσφέρουν μαθήματα ζωής.…
Έτσι, στο δεύτερο μέρος, επιλέγει να βαδίσει ψηλά, στο βουνό. Από εκεί μπορεί να κρατήσει τις αποστάσεις του. Δεν επιλέγει να χτίσει ένα σπίτι ή να φτιάξει έστω μια καλύβα. Απαρνείται τον πολιτισμό. Κατοικία του πλέον γίνεται μία σπηλιά. Οι μόνοι που μπορούν να τον καταλάβουν δεν είναι πια οι άνθρωποι· είναι τα ζώα, που το καθένα φέρει το βάρος του συμβολισμού του.… 

Ο Τεκούμσε υπήρξε αρχηγός-σύμβουλος της φυλής των Σάονι, αλλά και μιας ευρείας ομοσπονδίας
Εν έτει 1793, άμα τον τερματισμό του Επταετούς Πολέμου