Είναι αληθές πως πολύ πριν την ιστορία του Ιησού, είχε προηγηθεί αυτή του Μίθρα. Και πριν από αυτόν η ιστορία του Διονύσου, του Αιγύπτιου Όσιρι, του Σουμέριου Dammuzi και του Ινδουιστή Murugan. Κι αν πάμε χιλιάδες χρόνια πριν, μπορούμε να φτάσουμε στο μύθο του Πράσινου Ανθρώπου, τον γιο μιας θεάς παρθένου, που γεννήθηκε, πέθανε και τελικά ανασταινόταν κάθε χρόνο.

Κατά τη Νεολιθική εποχή κεντρική θεότητα υπήρξε η μια γυναικεία θεότητα, ενδεχομένως η «μητέρα θεά» (πολλοί ανεπιτυχώς, κατά την άποψή μας, επιχειρούν να καταρρίψουν την ύπαρξή της), η οποία έφερε στον κόσμο τον Πράσινο Άνθρωπο. Ο θεός αυτός τιμούνταν σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να φέρει αφθονία στη Γη. Σταδιακά προέκυψε ο μύθος της γονιμοποίησης της θεάς από τον Πατέρα Ουρανό, που έφερε τη Γέννηση του Πράσινου Ανθρώπου και τοποθετήθηκε χρονικά την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, όταν το πνεύμα του Πράσινου Ανθρώπου, που κοιμούνταν κάτω από τη γη, στον Κάτω Κόσμο, επανερχόταν στη ζωή. Παρόλο που το κοιμώμενο πνεύμα του είχε ξυπνήσει, δεν ήταν ακόμη σε πλήρη επαγρύπνηση. Αυτό δεν συνέβαινε, παρά λίγες μέρες αργότερα, στις 25 Δεκεμβρίου, όταν ο Ήλιος ή το Ηλιακό Πνεύμα αντέστρεφε πλήρως την πορεία του προς το καθοδικό μονοπάτι και έκανε μεγάλα βήματα προς τη βόρεια πορεία.

Αυτό το αστρονομικό φαινόμενο αντιμετωπιζόταν ως ανανέωση και αναβίωση του Ηλιακού Πνεύματος στον Ουρανό, που αναγεννούσε τον επαναγρυπνημένο θεό. Ο μελλοντικός Πράσινος θεός μπορούσε να ξεκινήσει την περίοδο κυοφορίας του μέσα στη μήτρα της μητέρας του, της παρθένας Γης, προσδοκώντας να λάβει ένα νέο, αναγεννημένο σώμα την άνοιξη.

Ο μύθος της Θεάς και του Πράσινου Ανθρώπου τότε μεταπηδά στην Εαρινή Ισημερία, όταν ο Πράσινος Άνθρωπος είναι τελικά έτοιμος να εμφανιστεί από τη μήτρα της μητέρας του. Αυτή είναι η στιγμή, όταν το «αρσενικό» φως εξισώνεται με το «θηλυκό» σκοτάδι και η αρσενική-θηλυκή πολικότητα ενώνεται πλήρως, για να παράγει μια φρέσκια έγχυση ζωοποιού δύναμης, που θα καλύψει και θα γονιμοποιήσει τη γη. Το εμβρυακό σώμα του Πράσινου Ανθρώπου τότε είναι έτοιμο να βγει απ’ τη μήτρα της Μητέρας Γης με τη μορφή του τρυφερού βλασταριού της άνοιξης. Σύντομα η ετήσια αναγέννηση θα ολοκληρωθεί. Αυτή η αναγέννηση συμπίπτει με το χριστιανικό Πάσχα.

Ακολουθεί η πορεία του Πράσινου Ανθρώπου στη Γη, αντιστοιχώντας στην Καλοκαιρινή περίοδο, όταν ο Ήλιος και οι καρποί ωριμάζουν γρήγορα. Έτσι, ο Πράσινος Άνθρωπος ενώνεται με τον Πατέρα του Ουρανό και ζευγαρώνει με την Μητέρα του Γη. Έτσι, προκύπτει μια δεύτερη γονιμοποίηση, οδηγώντας σε έναν ακόμη πολλαπλασιασμό και βλάστηση, που συνοδεύεται από τη συγκομιδή. Το Φθινόπωρο θα ακολουθούσε ο θάνατός του.

Σταδιακά, ο μύθος τυποποιήθηκε και απέκτησε τη μορφή θρησκευτικών τελετουργιών. Ο Πράσινος Άνθρωπος απέκτησε πολλές εκδοχές. Μια από αυτές ήταν ο Ταμούζ ή Ταμούζι, που γεννήθηκε από την Ιστάρ, στους μύθους της Μεσοποταμίας. Μάλιστα, οι βασιλείς της Μεσοποταμίας θεωρούνταν ενσαρκώσεις του Ταμούζ και της Ιστάρ[1]. Αντίστοιχη ήταν η θέση των Αιγυπτίων Φαραώ, που θεωρούνταν ενσαρκώσεις, του ανάλογου ζεύγους Όρος και Ίσιδα. Στην περίπτωση των Αιγυπτίων, ο Όρος είχε έναν δίδυμο αδελφό, τον Σεθ, που κυβερνούσε την αποκρυσταλλωμένη ενέργεια μέσα στο φυσικό σώμα. Οι δίδυμοι ενώνονταν μέσα στο σώμα του Φαραώ, μετατρέποντας έτσι τους Αιγύπτιους βασιλείς σε απογόνους του πρώτου βασιλιά Πράσινου Ανθρώπου, του Όσιρι, που πέθαινε και ξαναγεννιόταν, σύμφωνα με τους κύκλους της φύσης.

Αντιστοιχίες του Πράσινου Ανθρώπου στην ελληνική μυθολογία βρίσκουμε στον Διόνυσο, ο οποίος κάθε χρόνος κομματιαζόταν από τους συγγενείς του τους Τιτάνες, αλλά αργότερα αναγεννιόταν. Το όνομα της Μητέρας Γης ήταν Σεμέλη, δηλαδή Γη, και ο πατέρας του ήταν ο Δίας, ο Ουράνιος Πατέρας. Προκειμένου να ξυπνήσουν τον Διόνυσο, οι γυναικείες εκπρόσωποι της Θεάς χτυπούσαν χυτρίδια και άλλα σκεύη, επιδιδόμενες σε έναν τελετουργικό χορό, στις χιονισμένες κορυφές του Παρνασσού. Έπειτα, κατά την Εαρινή Ισημερία, του πήγαιναν τα νέα του ρούχα ο νεαρός Θεός χοροπηδούσε στους αγρούς με το alter-ego του, τον Θεό Πάνα. Έγινε κι ο Διόνυσος βασιλιάς του κόσμου και δίδαξε στους ανθρώπους την τέχνη του κρασιού. Το κρασί θεωρούνταν το αίμα του Θεού και οι πιστοί στις ιερές τελετές του, κατανάλωναν το αίμα και τη σάρκα του Θεού. Αντίστοιχος του Διονύσου ήταν ο Murugan των Ινδών, που ήταν ένας πολεμιστής θεός.

Ο περσικός Μίθρας συνέχισε αυτή την μακραίωνη παράδοση. Το όνομά του σημαίνει «ο μεσολαβητής, ο φίλος, αυτός που φέρνει ισορροπία». Αναφέρεται στην ισορροπία που επιτυγχάνεται με την ένωση του συμπαντικού πόλου του αρσενικού και του θηλυκού. Μητέρα του ήταν η Γη και πατέρας του ο Ηλιακός Ουράνιος Θεός Ahura Mazda. Κατόπιν, ο Μίθρα μετονομάστηκε σε Μίθρας και έγινε ο αγαπημένος μονάρχης πολεμιστής, αρχηγός των Ρωμαϊκών Λεγεώνων, αποκτώντας υλική υπόσταση στους Ρωμαίους αυτοκράτορες, που εκπροσωπούσαν τον Αήττητο Ήλιο. Στον απόηχο αυτού του Θεού Ήλιου ο Καρλομάγνος επέλεξε την Κυριακή (Sun-Day) ως την ιερή μέρα της εβδομάδας.

Μέσα από αυτό το σύντομο και επιγραμματικό ταξίδι, φτάνουμε στον μύθο της γέννησης του Ιησού, από την παρθένο μητέρα Μαρία. Ωστόσο, σε αυτό το κείμενο δεν θέλουμε να επικεντρωθούμε στις επιδράσεις του χριστιανισμού από όλες σχεδόν τις αρχαίες θρησκείες, αυτό είναι λίγο-πολύ γνωστό και το έχουμε, σε κάποιον βαθμό, αναπτύξει στο παρελθόν.

Σε αυτή την περίπτωση, θέλουμε να αναδείξουμε την ίδια την ουσία αυτού του αρχέγονου και παγκόσμιου μύθου, που σαν την φλόγα των Χριστουγέννων, δεν σβήνει ποτέ, αλλά μεταλαμπαδεύεται ανά τους αιώνες με αναρίθμητα ονόματα και εκδηλώσεις. Η πηγή αυτού του μύθου είναι η ίδια η πηγή της ύπαρξής μας. Ο τρόπος που καθένας από εμάς, αλλά και όλης της φύσης, γεννιέται, αφυπνίζεται, αναπτύσσεται, μεσουρανεί, φθείρεται, πεθαίνει και αναγεννιέται. Τίποτε δεν ξεφεύγει από τον κύκλο της ζωής, όσο κι αν αυτό ίσως μας διαφεύγει τελευταία.

Φαίνεται ότι έχουμε γυρίσει την πλάτη στον κύκλο της ζωής που αιωνίως συνεχίζεται, απασχολημένοι με θεωρίες για την «προστασία του περιβάλλοντος», με διαρκείς απουσίες από την ίδια τη ζωή μας, με αδυναμία από την πλευρά μας να αποδεχτούμε τη φθορά μας, αναιρώντας έτσι και τα άλλα περάσματα από τον κύκλο. Αρνούμαστε την φθορά, προσπαθώντας να φρενάρουμε τον κύκλο, που κυλάει, με αποτέλεσμα να μην βιώνουμε καμιά αναγέννηση. Απλώσαμε τον κύκλο και τον κάναμε μια άνοστη, μονότονη γραμμή, όπου όλα ανακατεύονται, δίχως να ενώνονται, συνθέτοντας το καινούριο. Ζούμε έναν αιώνιο χειμώνα, χωρίς να αφυπνιζόμαστε, ζώντας στο παρόν. Δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι η φύση συνεχίζει να πεθαίνει και να αναγεννιέται, κάθε πλάσμα ακολουθεί τη ροή, εκτός από εμάς, που παραμένουμε χωμένοι σε τεράστιες λεωφόρους, σε τσιμεντένιες Βαβυλώνες, σε απαστράπτοντα περιφερόμενα κενά Εγώ.

Οπότε, έστω και υπό αυτές οι συνθήκες, όπου ο χριστιανισμός έχει κατορθώσει να προσαρμόζεται και να κυβερνά ακόμη τον νου των ανθρώπων, ας προσπαθήσουμε να δούμε τα σπέρματα του Θεού μέσα μας, σε αυτό το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Κι ας ευχηθούμε Καλή Αναγέννηση!

 

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

Σχετικές Πηγές:

Περιοδικό «Ancient Origins», τεύχος Δεκεμβρίου 2018

[1] Ασφαλώς, γίνεται φανερό, για άλλη μια φορά, ότι ο βαθμός στον οποίον η οργανωμένη εξουσία χρησιμοποιούσε το πρωτόλειο, άδολο, αυθεντικό θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων για να τους υποδουλώσει, υπήρξε ανέκαθεν μεγάλος.