Σε πεδίο άγριων κοινωνικών συγκρούσεων μετατράπηκε και πάλι η Βαρκελώνη το περασμένο Σάββατο. Η αφορμή παραμένει η ίδια – η σύλληψη και φυλάκιση του μουσικού Pablo Hasel, ο οποίος κατηγορείται για προσβολή του στέμματος (!), καθώς και για «παρακίνηση σε τρομοκρατικές πράξεις» μέσω των στίχων του. Ο ψηφιακός Μεσαίωνας είναι ήδη εδώ και τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Οι νεκροθάφτες των κοινωνικών αγώνων, με τα γρηγορότερα «φτυάρια» να είναι φυσικά αυτά των αριστερών, έχουν μεγάλες δυσκολίες στο να ελέγξουν την παρούσα κοινωνική έκρηξη, που έχει διάρκεια, ένταση, πολυμορφία και κυρίως έντονη αλλεργία στους κάθε είδους πολιτικούς, τα κόμματα και τα κινήματα.

Έτσι, δεν είναι εύκολο για τις δεξιές κι αριστερές θεραπαινίδες της εξουσίας να εμφανιστούν ως εκπρόσωποι των αγωνιζομένων, ασφαλώς με σκοπό πάντα να εκτονώσουν την κοινωνική οργή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι αγωνιζόμενοι δεν θέτουν κάποιο αίτημα στο κράτος, δεν ζητιανεύουν, δεν παρακαλάνε. Αντιθέτως, απαιτούν την άμεση αποφυλάκιση του μουσικού. Δεν έχουν επιτροπές, εκπροσώπους, συμβούλια ή οτιδήποτε άλλο που θα πολιτικοποιούσε τον αγώνα τους. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Σε αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις το κράτος χρησιμοποιεί βία και μόνο βία. Ό,τι δεν αφομοιώνεται, καταστέλλεται αγρίως. Η ιστορία των κοινωνικών αγώνων βρίθει παραδειγμάτων για του λόγου το αληθές. Έτσι και στη Βαρκελώνη. Το πρωί της Κυριακής οι συλληφθέντες είχανε ήδη φτάσει τους δεκατρείς. Κι ασφαλώς δεν  ξεχνούμε και τη διαδηλώτρια που τυφλώθηκε στο ένα της μάτι, από απευθείας βολή πλαστικής σφαίρας, τα πρώτα βράδια των οδομαχιών. Βεβαίως, η ντροπή δεν είναι δουλειά, αλλά οι μπράβοι της εξουσίας έχουν πολλά «μεροκάματα» να δικαιολογήσουν.

Σίγουρα, ένας από τους λόγους που οι επαγγελματίες «επαναστάτες» δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν την δίκαιη άμυνα των αγωνιζομένων είναι και το γεγονός ότι πάρα πολλοί εξ αυτών είναι έφηβοι. Ως εκ τούτου, υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να έχουν από τώρα εγκλωβιστεί σε κάποιο κόμμα ή κίνημα.

 Στο εν λόγω «σπορ» (στο παιδομάζωμα δηλαδή) αδιαμφισβήτητοι πρωταθλητές είναι σίγουρα οι αριστεροί με τα κόμματα, τα αποκόμματα και τα πάσης φύσεως κινήματα – από οικολογικά έως και «αναρχο»φεμινιστικά. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια και η δεξιά έχει αναθαρρήσει σχετικώς, προβάλλοντας κι αυτή το «επαναστατικό» της προφίλ, με καναπεδοφιλικούς εθνικισμούς και πατριδολαγνικές πομφόλυγες, που εμπεριέχουν από κορινθιακά κράνη και τσαρούχι με φούντα έως τον ακάθιστο ύμνο. Δεν χωρά αμφιβολία πως όλα αυτά προκαλούν αναταραχές στα «αμύητα» στομάχια.

Η φυλάκιση του Pablo Hasel είναι απλώς μια δυναμική αφορμή. Η ακραία ανελευθερία που έχει δημιουργήσει η κατάσταση μόνιμης «έκτακτης ανάγκης», με αφορμή την πανδημία, δεν αφήνει περιθώρια επιλογής σε όσους δεν νιώθουν δούλοι. Επίσης, η συνειδητοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων πως η «νέα πραγματικότητα» είναι μια καλοστημένη απάτη προς όφελος μιας Διεθνούς Ελίτ, ότι οι δημοκρατίες είναι το καλύτερο πολίτευμα μόνο για τους εξουσιαστές κι όχι για τους εξουσιαζόμενους. Γιατί μπορούν σε μια στιγμή να μετατραπούν στις σκληρότερες δικτατορίες, παραμυθιάζοντας τους αδαείς ότι ζουν ακόμη «ελεύθεροι».

Είναι πλέον σαφές πως ο κοινωνικός αγώνας για την ανατροπή της Παγκόσμιας Χούντας συμβαίνει ήδη. Όχι μόνο στην Ισπανία ή στην Ολλανδία, αλλά και αλλού. Μακρυά από την πολιτική λοιπόν, από όπου κι αν προέρχεται. Είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να ζήσουμε ελεύθεροι.

 

 

ιθαγενής στην ψηφιακή ζούγκλα