Την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, δεκάδες πύρινα μέτωπα κατακαίνε στην ελλαδική επικράτεια. Οι καταστροφές είναι τεράστιες. Χιλιάδες άνθρωποι είτε σώθηκαν την τελευταία στιγμή είτε η ζωή τους τέθηκε ορατά σε κίνδυνο. Για τα μη ανθρώπινα πλάσματα η κατάσταση είναι τραγικότερη – ουδείς μπορεί να γνωρίζει πόσα ζώα (άγρια και μη) έχουν απανθρακωθεί ή πόσες χιλιάδες στρέμματα φύσης έχουν μετατραπεί σε στάχτη. Είναι επίσης δεδομένο πως χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι ήδη άστεγοι, καθώς τα σπίτια τους καταστράφηκαν από τη φωτιά. Για τους περισσότερους από αυτούς, το σπίτι που έχασαν ήταν και η μόνη τους κατοικία. Ήδη υπάρχει νεκρός εθελοντής πυροσβέστης και αρκετοί τραυματίες με εγκαύματα κι αναπνευστικά προβλήματα.

Όταν συμβαίνει μια τέτοια καταστροφή, σε ενεστώτα χρόνο, αν δεν μπορείς άμεσα να βοηθήσεις, με τον δικό σου τρόπο και τις δικές σου δυνάμεις, αυτό που πραγματικά απαιτούν οι συνθήκες είναι ψυχραιμία.

Ασφαλώς, την ώρα που (για άλλη μια φορά) ο ελλαδικός χώρος αποτεφρώνεται, οι «αντιεξουσιαστικοί» πομφόλυγες σίγουρα δεν αποτελούν συστατικό ψυχραιμίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ο απελευθερωτικός λόγος, σε κάθε του μορφή κι έκφραση, δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Αντιθέτως, η ταχύτητα, τις περισσότερες φορές, γίνεται ο χείριστος σύμβουλος. Συχνά, τα αποτελέσματα της εν λόγω νοοτροπίας  παλινδρομούν ανάμεσα στην ανοησία και την φαιδρότητα. Όταν, δε, το φαινόμενο αυτό αποκτά διαστάσεις εμμονής, τα λόγια περιττεύουν.

Επί του θέματος τώρα.

Οι συνάνθρωποί μας που ζητούν περισσότερους πυροσβέστες και καλύτερη πυρόσβεση δεν είναι εχθροί μας. Δεν σημαίνει πως, παράλληλα, είναι οι ίδιοι(!!!) που ζητούν και την πρόσληψη περισσότερων μπάτσων ή γενικότερα αιτούνται διαρκώς για περισσότερη καταστολή. Δεν σημαίνει πως θέλουν περισσότερο κράτος και εξουσία. Ακόμη κι αν την συγκεκριμένη διαπίστωση  την κάνουν από τον καναπέ τους.

Ενδεχομένως αυτοί που βγάζουν το μίσος τους απέναντι τους να μην έχουν καναπέ, ούτε τηλεόραση, μπορεί να μην χρειάζονται καν κρεβάτι, να κοιμούνται με τον έναν οφθαλμό ανοιχτό σχεδιάζοντας την επανάσταση. Μπορεί…

Στις κοινότητες των δικών μας οραμάτων, δίχως κράτος κι εξουσία, δίχως μισθωτή σκλαβιά κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι πυροσβέστες θα είναι απαραίτητοι. Όπως κι αυτοί που θα υπερασπίζονται τα όρια των κοινοτήτων από όσους θα θέλουν να τις καταστρέψουν.

Αλλά εκεί πυροσβέστες, μαχητές και πολλά άλλα θα είμαστε όλοι όσοι μπορούμε. Γιατί όλοι θα θέλουμε. Κι αυτός θα είναι ένας άλλος κόσμος.

 Ένας κόσμος «ακραία» ρεαλιστικός κι ας αναπνέει ακόμη μόνο στο όνειρο.

 

Ιθαγενής στην ψηφιακή ζούγκλα