Κι ἄν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις,

τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον

ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις

μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου,

μὲς στὲς πολλές κινήσεις κι ὁμιλίες.

 

Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνὰ κ’ ἐκθέτοντάς την

στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν

τὴν καθημερινὴν ἀνοησία,

ὥς ποὺ νὰ γίνει σὰ μιὰ ξένη φορτική.

 

Κ. Π. Καβάφης, Όσο Μπορείς

 

Κοιτάζοντας τα χέρια, άδεια, κινούμενα και παλλόμενα. Προσπαθούν αυτά να μιλήσουν, αυτά να πουν ό,τι έχουν να πουν. Μα δε μιλούν τα χέρια. Όχι έτσι, όχι χτυπώντας πάνω σε πληκτρολόγια. Δεν εκφέρονται έτσι οι λέξεις. Περνούν μέσα από το στόμα στ’ αλήθεια, για να βρουν το θάρρος να υπάρχουν. Δεν χαραμίζονται έτσι οι λέξεις, να σκορπιούνται φλύαρες και να κάνουν πως μιλούν. Αν είναι γραφτό τους να μείνουν κείμενο, τότε εντάξει. Ας είναι. Αλλά όχι τις λέξεις που πετούν μέσα απ’ τα χείλη. Εκείνες είναι πολύτιμες κι ανθρώπινες. Είναι πρόσωπο με πρόσωπο, γι’ αυτό και προσωπικές.

Οι άνθρωποι, λένε, πλέον δεν εμπιστεύονται τους αγνώστους που ενδέχεται να τους πλησιάσουν από κοντά και δια ζώσης, προκειμένου να επικοινωνήσουν μαζί τους. Εμπιστεύονται, όμως, τις μηχανές τους, που τους φέρνουν γράμματα πολλά μπροστά στο φωτισμένο απ’ την οθόνη πρόσωπό τους. Και προτιμούν την οθόνη με πρόσωπο επικοινωνία. Οι ατέλειες εξομαλύνονται, οι αδυναμίες μεταμορφώνονται σε ισχυρό θάρρος κι ο χρόνος μετατρέπεται σε καπνό. Σχέσεις γεννιούνται και πεθαίνουν στο διαδίκτυο καθημερινώς. «Χωρισμοί» και μεγάλα «πάθη» του πληκτρολογίου. Ώρες χαμένες και κερδισμένες αυταπάτες ότι ο κόσμος συνεχίζει να κυλάει.

Κι όμως, ο κόσμος είναι κάτι άλλο πια. Προς το παρόν ο συρμός κρατάει το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη, που δίνει όλες τις απαντήσεις. Τι ώρα θα έρθει το λεωφορείο; Ποιο είναι το καλό φαγητό; Πώς λένε αυτόν απέναντι; Κάνουμε κύκλους, μικρούς και μεγάλους. Απ’ τις πινακίδες της Γραμμικής Α και Β, που μοίραζαν τις τροφές και τα σιτηρέσια, περάσαμε στις φωτεινές πινακίδες των ταμπλετών και των τηλεφώνων. Απ’ τις μαγικές φωτεινές σφαίρες που προφήτευαν το μέλλον κι έδιναν όλες τις απαντήσεις, περάσαμε στις ορθογώνιες «σοφίες» της μικρής και μεγάλης φωτεινής οθόνης.

Μα ο κόσμος προχωράει κι όσο κι αν κάποιοι θέλουν να γυρίσουμε πίσω, η ανθρωπότητα εξελίσσεται, θα πουν πολλοί. Στο όνομα του περιβόητου αυτού μέλλοντος, που υπόσχεται η πρόοδος, θυσιάζεται κάθε παρόν. Κι όταν το παρόν πεθαίνει, το μέλλον αλλάζει υφή, γίνεται μια μαύρη τρύπα, χωρίς μνήμη, δίχως ζωή, έρημο και μόνο. Στο όνομα της προόδου δίνουμε ραντεβού στο τέλος του κόσμου, στη μοναξιά του θανάτου της φύσης και των ανθρώπων. Δεν κρύβεται η ζωή στις «προφητείες». Οι αλήθειες κρίνονται σε μια μικρή σφαίρα, που χωράει το σύμπαν ολόκληρο. Κι αυτή η σφαίρα δε βρίσκεται σε υψιπετείς αναλύσεις, αλλά εκεί όπου οι ανθοί χωνεύουν την άσφαλτο για ν’ αντικρίσουν φως.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/