Τη ζωή μας δεν την κανόνιζαν οι νόμοι, αλλά τα κέφια των δυνατών. Τα κέφια όμως των ανθρώπων εκείνων ήταν πιο προβλέψιμα από τους νόμους. Γιατί και τους νόμους σήμερα κάποιων τα κέφια τους κανονίζουν. Διότι οι νόμοι δεν ισχύουν όπως είναι γραμμένοι. Τους νόμους κάποιοι τους ερμηνεύουν.

Joseph Roth, Η ομολογία ενός δολοφόνου μέσα σε είκοσι λεπτά.

 

Το έργο που δε θέλουμε να ξαναδούμε

Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας ελληνικής ταινίας, που θα διέθετε όλα τα στοιχεία ενός σουρεαλιστικού δράματος. Όμως, όπως έχει ειπωθεί σε ταινία του Καλογερόπουλου, «η ζωή είναι πιο πουτάνα από το θέατρο».

Η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος είναι η τελευταία(;) ελεεινή πράξη του ελεεινού θεάτρου της «διαπραγμάτευσης» που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες. Δυστυχώς, η κορύφωση θα αργήσει ακόμη –όχι, δεν είμαστε ακόμη εκεί– δίχως, μέχρι στιγμής, να έχουμε βάσιμες ελπίδες για Νέμεση.

Σε κείμενο της Διαδρομής Ελευθερίας (V for Venceremos) είχαμε τοποθετηθεί στο τέλος ως εξής:

… Ο νέος πρωθυπουργός επέλεξε ως πρώτη ενέργεια του τη σημειολογία του να επισκεφθεί τον τόπο εκτέλεσης της Καισαριανής. Εμείς θα του υπενθυμίσουμε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Δεν είναι άδικο να του το υπενθυμίσουμε, στο ίδιο Σταλινικό φυτώριο του ΚΚΕ έχουν ανδρωθεί όλοι τους. Σε καιρό πολέμου ζούμε και τώρα, ενός πολέμου που διεξάγεται όπως και τότε από τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές, με τις ίδιες ακριβώς προδιαγραφές αλλά με διαφορετικά μέσα. Τη συμφωνία που προέκυψε μετά τα Δεκεμβριανά όταν το ΚΚΕ έχοντας κάνει τα πάντα για να «ηττηθεί» στη μάχη της Αθήνας, στη συνέχεια αποδέχτηκε με τη συμφωνία την μεταπολεμική διευθέτηση στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα «έκλεινε το μάτι» στους απλούς αγωνιστές να έχουν το «όπλο παρά πόδα», επειδή «ο αγώνας συνεχίζεται». Θα του υπενθυμίσουμε πως αυτό που πραγματικά «ξέπλυνε» τους δωσίλογους της Κατοχής από τα εγκλήματά τους ήταν ο εμφύλιος πόλεμος που επακολούθησε. Τους «ξέπλυνε» τόσο καλά ώστε εάν δεν υπήρχαν οι δήθεν «εχθροί» τους του ΚΚΕ θα έπρεπε να τους εφεύρουν.

Η τοποθέτηση αυτή είναι περισσότερο επίκαιρη από τότε και θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το γιατί. Αναγκαστικά θα επαναλάβουμε κάποιες διαπιστώσεις παλαιότερων κειμένων, για να μην ξεχνάμε το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται ο πόλεμος – όσο και τους αληθινούς πρωταγωνιστές του. Πλαίσιο που έχει ξεχαστεί μέσα στη λήθη, τη σύγχυση και την έξαρση αδρεναλίνης που επιβάλλουν οι πιρουέτες των θεατρίνων, σε μια παράσταση που δεν γίνεται μόνο για το «εσωτερικό μέτωπο» του ελλαδικού χώρου. Κατά κύριο λόγο γίνεται για το σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου, που ΚΑΙ με την αποφασιστική συμβολή ΚΑΙ των τελευταίων κυβερνώντων προορίζεται να ακολουθήσει τη μνημονιακή τύχη των εξουσιαζόμενων του ελλαδικού χώρου, όσο κι αν αυτό δεν φαίνεται ακόμα καθαρά. Οφείλουμε να περιγράψουμε το πώς ακριβώς θα συμβεί αυτό, για να διαφανεί (για άλλη μια φορά ιστορικά) πώς πίσω από τις εθνικοαριστερές αγωνιστικές πομφόλυγες κάτι διαφορετικό συμβαίνει.

Κατ’ αρχάς, για ποιο λόγο τερματίστηκε η «διαπραγμάτευση»; Πού ακριβώς βρισκόταν η κολοσσιαία διαφορά των μεν από τους δε; Οκτώ δις μέτρα πρότεινε ο Τσίπρας από μόνος του, 11 – 12 δις τα έφτασαν οι «απέναντι» και, λίγο πριν προκηρυχθεί το δημοψήφισμα, οι διαφορές είχαν σχεδόν εξανεμιστεί με τους ευρωπαίους να ενσωματώνουν προτάσεις της κυβέρνησης. Ποιο email Χαρδούβελη με το 1 δισεκατομμυριάκι; Αυτό πλέον φαντάζει άκρως συντηρητικό και «ψυχόπονο». Εάν βάλει κάποιος σε πίνακες δίπλα δίπλα τις προτάσεις των μεν και των δε, δεν θα βρει ουσιώδεις διαφορές παρ’ εκτός ελαχίστων σημείων, έντεχνα τοποθετημένων, ώστε να πυροδοτούν την αντίθεση (πχ ΦΠΑ στα νησιά). Φορολογία 29% στις επιχειρήσεις ο Τσίπρας, 28% οι Ευρωπαίοι. ΦΠΑ 23% στην εστίαση οι ευρωπαίοι, όχι, να φορολογήσουμε τον «πλούτο», τους «έχοντες και κατέχοντες», λέει ο Τσίπρας, εννοώντας αυτούς με ετήσιο εισόδημα 30.000 ευρώ μεικτά –τρομάρα του-, δηλαδή, αυτούς που τόλμησαν να αντέξουν να μην εξαθλιωθούν από την προγενέστερη κατάσταση και που τίθενται έτσι σε τεχνητή αντίθεση με τους ήδη εξαθλιωμένους. Διότι από τους πραγματικά «έχοντες» δεν μπορεί να πάρει τίποτα και το ξέρει. Σε ότι αφορά ασφαλιστικό – συντάξεις, όρια ηλικίας κλπ, καμία διαφορά.

Αυτά δεν αφορούν την ουσία της όλης ιστορίας. Μπορεί να πιστέψει κάποιος πως οι «διαπραγματεύσεις» τινάχτηκαν στον αέρα για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διαφορά; Για ψίχουλα δηλαδή, την ώρα που στην Ευρώπη παίζεται παιχνίδι τρισεκατομμυρίων; Η ουσία ήταν μία και ακούει στο όνομα «διαγραφή χρέους». Οι κυβερνώντες δηλαδή δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχτούν ακόμη σκληρότερα μέτρα από τους προκατόχους τους – μη συμβατά με τις αριστερές πεποιθήσεις βεβαίως – με την προϋπόθεση να μπορούν να σερβίρουν στο εσωτερικό μια «γενναία» διαγραφή χρέους.

Η διαγραφή χρέους, όμως, δεν αφορά τόσο το «εσωτερικό», παρά μόνο για να χρυσωθεί το χάπι. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα σημαίνει και πολλά για τους εδώ υπηκόους· τα μέτρα θα παρθούν ούτως ή άλλως. Αφορά κυρίως τον πραγματικό πόλεμο για το ποιος θα κάνει κουμάντο στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή αυτοί που θέλουν να κουρευτούν τα χρέη είναι το ΔΝΤ, τα κέντρα που κουμαντάρουν τις ΗΠΑ, η ΕΚΤ (κι ας μην το λέει) και μέρος των ευρωπαϊκών ηγεσιών, συμπεριλαμβανομένων της τωρινής γερμανικής (κι ας μην το λένε). Γιατί το χρέος, όπως έχουμε ξαναπεί, στην πλειοψηφία του (άνω του 60%) έχει «ξεφορτωθεί» πάνω στα Ευρωπαϊκά κράτη. Πάνω δηλαδή στους υπόλοιπους ευρωπαίους φορολογούμενους. Τα χρέη έχουν «κοινωνικοποιηθεί» πανευρωπαϊκά και αυτό ήταν εξαρχής το κόλπο και το έγκλημα. Αυτό που στην αρχή ήταν εικονικό ως κόλπο των τραπεζιτών, τώρα πλέον έχει γίνει πραγματικό με την επιβολή της αποδοχής του ως χρέους δια μέσω των κρατών.

Το «κούρεμά» τους δεν χτυπά τους τραπεζίτες, οι οποίοι έχουν πλέον εξασφαλιστεί, αλλά μεταφέρεται στην καθημερινότητα του κάθε κατοίκου της ηπείρου. Διαγραφή χρέους σημαίνει πως ο εικονικός πλούτος, πάνω στον οποίο κάθονται οι ευρωπαίοι ως «δια μαγείας», θα πάψει να υπάρχει. Θα υπάρξει δηλαδή επέκταση της φτωχοποίησης στην Ευρώπη και άρα «ανάγκη» για περισσότερο «σφιχτή» διαχείριση. Όπως και «ανάγκη» για νέα δάνεια εφόσον το κούρεμα θα αποστραγγίξει το χρήμα από την Ευρώπη. Ποιοί θα τα δώσουν; Οι φίλοι μας οι αμερικανοί μέσω του ΔΝΤ, αναβαθμίζοντας τον θεσμικό πλέον ρόλο της ΕΚΤ και σφίγγοντας περαιτέρω την οικονομική δικτατορία στην Ευρώπη, ώστε να διαχειριστεί με «χρηστό» τρόπο τα νέα δάνεια. Το νέο σχέδιο Μάρσαλ, κατά Τσίπρα. Θα υπάρξει, δηλαδή, ένα μνημόνιο τύπου Ελλάδας που θα αφορά όλη την Ευρώπη με επιτηρητές τις ΗΠΑ. Μα έχουν οι ΗΠΑ τόσα φράγκα; Αυτοί μόνοι τους έφτασαν να χρωστούν 18 τρις δολάρια… Αυτό είναι το θέμα. Το άχρηστο χαρτί που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια από τις διαδοχικές «νομισματικές χαλαρώσεις» στις ΗΠΑ θα αποκτήσει και πάλι αξία πάνω στους φτωχοποιημένους ευρωπαίους, που θα το αποζητούν… Και, για να το πάρουν, θα πρέπει να δώσουν τα πάντα. Εάν οι τοκογλύφοι προηγουμένως με το κόλπο της Ελλάδας «έφαγαν» κάτι εκατοντάδες δις από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα πλέον θα μιλάμε για ουκ ολίγα τρις. Ενώ η Ευρώπη βουίζει με το δημοψήφισμα, οι ΗΠΑ δεν έκαναν κάνουν δυο μέρες να εκδώσουν έστω μια ανακοίνωση, την ώρα που γίνεται γνωστό πως ο υπουργός οικονομικών τους Jack Lew ήταν ο μόνος που γνώριζε εξ αρχής την πρόθεση αναγγελίας δημοψηφίσματος.

Το κούρεμα του χρέους είναι φυσικό απότοκο της τεχνητής δημιουργίας του χρέους. Η διαγραφή του χρέους ολοκληρώνει και γενικεύει την καταστροφή που έχει ήδη δημιουργήσει η κατασκευή του και δεν αποτελεί «ελάφρυνση». Δεν μπορεί να είναι βλάκες οι τραπεζίτες που, ενώ δημιουργούν το χρέος, απαιτούν στη συνέχεια τη διαγραφή του. Γιατί να μην το απαιτούν; Στους ώμους άλλων βρίσκεται. Πάλι στα πόδια τους θα πέσουν και με χειρότερους όρους.

Αυτό εννοούσαμε, όταν λέγαμε πως οι τωρινοί κυβερνώντες θα ολοκληρώσουν και θα παγιώσουν τα πεπραγμένα των προηγούμενων. Το εξαιρετικά επικίνδυνο είναι πως το κάνουν, βάζοντας μπροστά το δίκαιο, λόγω δυστυχίας και καταπίεσης, ενός ολόκληρου λαού, επιχειρώντας να ταυτιστούν μαζί του και άρα νομιμοποιώντας τις επιλογές ενός μέρους της κυριαρχίας εναντίον κάποιου άλλου. Οι εξουσιαστικοί πόλεμοι απαιτούν ρόλους και στερεότυπα. Χρειάζονται «καλούς» και «κακούς», ενώ τέτοιοι δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν «καλοί αμερικανοί», «κακοί γερμανοί», «κακοί ευρωπαίοι», «φίλοι ρώσσοι», «καλοί έλληνες» ή όποιους συνδυασμούς μπορούμε να φανταστούμε απ’ αυτούς. Υπάρχει η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία, η οποία έχει τους τοποτηρητές της σε κάθε κράτος -είτε ιδεολογικά συμπορευόμενους είτε εκβιαζόμενους, αδιάφορο– η οποία δρα με συνωμοτικούς όρους οργανωμένης συμμορίας, εις βάρος όλου του κόσμου. Και η ευφυΐα της βρίσκεται στο ότι γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται και να συνδυάζει τις αντιθετικές όψεις κάθε νομίσματος.

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

 

(συνεχίζεται στο β’ μέρος)

 

το άρθρο δημοσιεύτηκε στο https://anarchypress.wordpress.com/