«…ήταν το αίσθημα της εξορίας αυτό το κενό που είχαμε μέσα μας, αυτή η ειδική συγκίνηση, ο παράλογος πόθος να ξαναγυρίζεις στα παλιά ή να επισπεύδεις το χρόνο, αυτά τα πύρινα βέλη της μνήμη… και τότε βλέπαμε πως ο χωρισμός ήταν προορισμένος να διαρκέσει κι έπρεπε να συμφιλιωθούμε με το χρόνο. Ξαναβρισκόμαστε έτσι στη θέση των φυλακισμένων, καταφεύγαμε στο παρελθόν, κι αν κάποιοι από μας έμπαιναν στον πειρασμό να ζήσουν στο μέλλον, δεν αργούσαν να προσγειωθούν απότομα, κουβαλώντας όλες τις πληγές που σε φορτώνει η φαντασία όταν την εμπιστεύεσαι…».

Αλμπέρ Καμύ, Η Πανούκλα

 

Πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε καραντίνα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Εικόνες μιας παγκόσμιας ερημιάς, εγκατάλειψης, άδειες πόλεις δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων, που κρύβονται πλέον στα προσωπικά τους «καταφύγια», λες και έχει πέσει ατομική βόμβα. Μια απόκοσμη ησυχία συνεχίζει να επιβάλλεται με έκτακτα διαγγέλματα, το κουκούλι του Νέου Κόσμου, μια νεκρική σιγή που διακόπτουν οι σειρήνες των ασθενοφόρων. Πτώματα εγκαταλελειμμένα στην μέση του δρόμου, στρατιωτικά καμιόνια στον πλούσιο ιταλικό βορρά μεταφέρουν τις σωρούς, ιπτάμενες κάμερες επιτηρούν την απαγόρευση κυκλοφορίας, έλεγχοι στους δρόμους, φήμες για οργανωμένες λεηλασίες στα κλειστά καταστήματα· στις οθόνες των τηλεοράσεων ξανά και ξανά «παίζονται» οι ίδιες και οι ίδιες σκηνές, εκείνες που θεωρούνται κατάλληλες για να τρομάξουν περισσότερο τους ήδη τρομαγμένους, όσο για την λογοκρισία κάθε αντίθετης γνώμης απλά δεδομένη· εξορισμένη η ανθρώπινη τρυφερότητα, απαγορευμένες οι ανθρώπινες επαφές, μόνο συμμόρφωση επιβάλλεται και σιδερένια πειθαρχία, και αυστηρός αποκλεισμός των «μολυσμένων». Στην Κίνα τοποθετούνται κάμερες στα σπίτια των εγκλείστων, η πόρτα των οποίων σφραγίζεται ενώ κάθε μερικές ώρες θερμομετρούνται. Εφιαλτικές και οι προβλέψεις για τα εκατοντάδες εκατομμύρια νέων ανέργων παγκοσμίως και για εργασιακές συνθήκες που θα συντρίψουν άλλους τόσους ανθρώπους.

Και οι εικόνες της δυστοπίας μεγεθύνονται συνεχώς με τον τρόμο της απομόνωσης και του θανάτου: ηλικιωμένοι να πετροβολούνται στην Ιταλία από δειλά ανθρωπάρια κατά την διάρκεια της μεταφοράς τους με λεωφορεία από τους οίκους ευγηρίας. Ποιός θα μετρήσει την συμφορά; Με ποιό ζύγι; Με ποιά νούμερα; Με ποιά στοιχεία; Από την Ιταλία μέχρι την Κίνα και από την Βραζιλία έως την Γερμανία οι αναφορές για ενδοοικογενειακή βία αυξάνονται.

Το άγχος, υποστηρίζουν οι ειδικοί, «μπορεί να προκαλέσει κεφαλαλγία τάσεως, πεπτικό έλκος και υπέρταση, αποτελεί, επίσης, έναν παράγοντα επιβάρυνσης ανάμεσα σε ψυχοπιεστικά γεγονότα και σε υπάρχοντα νοσήματα». Νιώθετε φοβισμένοι; Λίγο ή αρκετά; Καθόλου; Ακόμα χειρότερα. Τότε δεν είστε σίγουρα καλά. Νοσείτε ήδη χωρίς να το ξέρετε. Το φυσιολογικό είναι να έχετε κρίσεις πανικού. Αν δεν έχετε ακόμα χειρότερα. Υποτίθεται.

Και όμως, οι «ειδικοί» το γνωρίζουν καλά: η απώλεια της ελευθερίας, ο φόβος της μόλυνσης και το μεγάλο διάστημα του αποχωρισμού, δημιουργούν αποδεδειγμένα ένα περιβάλλον, που συχνά στο παρελθόν έχει προκαλέσει σε τέτοιες συνθήκες το λεγόμενο μετατραυματικό στρες, αϋπνία και θυμό τόσο μεταξύ των ασθενών και του ιατρικού προσωπικού, ακόμη και μήνες και χρόνια μετά την καραντίνα.

Άλλο τόσο γνωρίζουν οι «ειδικοί» ότι η συνεχής καταστροφολογία, επιτείνει την αβεβαιότητα, φέρνει αργά ή γρήγορα την μαζική υστερία, την ξενοφοβία και τον στιγματισμό ακόμα και όσων θεωρούνται απλά «ύποπτοι». Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα απλό, τίποτα σίγουρο. Η χειρότερη εξέλιξη πιθανολογείται την ίδια στιγμή που γίνονται προβλέψεις για τον πρόσκαιρο τερματισμό της παγκόσμιας καραντίνας.

Δεν θα διαρκέσει για πολύ δικαιολογούνται οι θιασώτες του απόλυτου εγκλεισμού. Κάνετε λίγο υπομονή. Λένε συνειδητά ψέματα. Θα διαρκέσει αρκετά. Και δυστυχώς η συνήθεια της απελπισίας είναι χειρότερη από την ίδια την απελπισία. Όπως λέει ο γιατρός Ριέ στην Πανούκλα του Καμύ, «Όλοι ζούσαν χωρίς μνήμη και ελπίδα. Ζούσαν στο παρόν. Η πανούκλα είχε στερήσει από όλους τη δύναμη της αγάπης, ακόμα και της φιλίας. Γιατί η αγάπη ζητάει λίγο μέλλον».

Στην άκρη του σκότους, όμως πάντα υπάρχει φως, να μη τους το χαρίσουμε, να μη φοβηθούμε, να μην τρομάξουμε και, πρώτα απ’ όλα, να θυμηθούμε…

Λ.

 

Δημοσιεύτηκε στο Anarchypress:

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΕΠΑΦΩΝ Ή ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥ;