Τελικώς, οι κρατούντες διέβησαν τον Ρουβίκωνα όπως ήταν αναμενόμενο πως θα πράξουν

Ήταν αναμενόμενο -ήδη έναν χρόνο πριν- πως εδώ θα καταλήγαμε, αλλά τότε όλα αυτά εξορίζονταν από το δημόσιο λόγο στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας. Φαίνεται πως η ανθρωπότητα, όταν παίρνει έναν δρόμο, δεν ξεφεύγει από αυτόν, εάν δεν τον περπατήσει μέχρι το τέλος. Ας είναι κι έτσι· το τέλος δεν είναι τόσο μακρυά.

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του τί να κάνουμε και πώς να αντισταθούμε – το μόνο σοβαρό ερώτημα αυτή τη στιγμή. Θεωρητικά η απάντηση είναι απλή: Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν – και είναι πολλοί – να μην το κάνουν, αψηφώντας τους κρατικούς εκβιασμούς.

Στην πράξη, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δεν είναι απλό το να βρίσκεται κάποιος υπό καθεστώς διωγμού και απαγορεύσεων, ειδικά όταν εκβιάζεται με την ίδια του την προοπτική επιβίωσης.

Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική πέρα από την ολοκληρωτική άρνηση ή την ολοκληρωτική αποδοχή· όχι γιατί το λέμε εμείς, αλλά γιατί οι κρατούντες φροντίζουν με κάθε αποφασιστικότητα να κλείσουν κάθε δίοδο διαφυγής. Ο καθένας πλέον – τουλάχιστον απ’ όσους καταλαβαίνουν τί συμβαίνει – θα τριφτεί ανάμεσα στο μεγάλο «ναι» και στο μεγάλο «όχι». Και το «ναι» και το «όχι» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, προσωπικές και κοινωνικές. Είναι θέμα επιλογής και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξεκαθαρίσουμε το τί σημαίνει η κάθε επιλογή.

Γιατί το ζήτημα δεν βρίσκεται στην διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Αυτή είναι η διάκριση που πριμοδοτούν οι κρατούντες, επειδή έτσι τους βολεύει. Ο οποιοσδήποτε επενδύει στη διάκριση ή τη σύγκρουση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων αυτή τη στιγμή, μέσω ιταμών προκλήσεων και χαρακτηρισμών, παίζει το παιχνίδι του κράτους.

Το κεντρικό ερώτημα είναι σε τί είδους κόσμο επιθυμεί να ζει ο καθένας: έναν κόσμο ολοκληρωτισμού σαν αυτόν που προδιέγραψαν με σαφήνεια ο Όργουελ και ο Χάξλεϋ, ή έναν κόσμο που τουλάχιστον θα δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους ανθρώπους να παλεύουν για κάτι καλύτερο; Φυσικά, αυτό υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων: όλοι στον ίδιο κόσμο θα ζήσουν. Η μόνη πραγματική διάκριση – που είναι κάθετη και απόλυτη – βρίσκεται ανάμεσα στους εγκάθετους και σφογκοκωλάριους του νέου καθεστώτος και σε όσους θέλουν να διατηρήσουν τα θεμελιώδη και φυσικά στοιχεία της ανθρώπινης αυτονομίας και αξιοπρέπειας που ο «νέος» κόσμος θέλει να εξαφανίσει. Δεν πρόκειται για έναν «νέο» κόσμο. Είναι απλώς η πιο ακραία εκδοχή του παλιού. Το αυθεντικά «νέο» δεν το έχουμε δει ακόμα.

Ίσως είναι από τις λίγες ιστορικές στιγμές που το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κριθεί περισσότερο από την ατομική στάση και επιλογή του καθενός, παρά από τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Δεν εννοούμε πως αυτές δεν είναι απαραίτητες. Εννοούμε ότι δεν είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν ίσως να το κρίνουν εάν ήταν μαζικές, εκτός του πολιτικού ελέγχου και επίμονες, αλλά φαίνεται πως δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Το αποτέλεσμα θα κριθεί από ατομικές επιλογές που εκτείνονται σε μεγάλη κλίμακα και αν το σκεφτούμε καλύτερα είναι λογικό: εφόσον η εξουσία σήμερα, μέσω της τεχνολογίας, έχει τη δυνατότητα και την επιδίωξη να ελέγχει ξεχωριστά και εξατομικευμένα τον καθένα, πέρα από το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό πλαίσιο βρίσκεται αυτός, οι προσωπικές επιλογές στο επίπεδο της κοινής καθημερινότητας αποκτούν τεράστια σημασία.

Αυτό που λέμε είναι ότι εάν το 85% και πλέον του πληθυσμού υιοθετήσει και αρχίσει να χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τα λεγόμενα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τότε δεν θα έχει καμία σημασία εάν διαδηλώνει καθημερινά με οποιεσδήποτε διαθέσεις. Ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Εάν κάποιος εμβολιαστεί ενώ δεν το θέλει, ο σκοπός έχει επιτευχθεί. Ίσα ίσα, είναι προτιμότερο για τους εξουσιαστές να επιβάλλουν τον παραλογισμό τους σε όσους δεν τον αποδέχονται και θεωρούν μεγαλύτερη επιτυχία να εξαναγκάσουν σε εμβολιασμό όσους δεν το θέλουν. Αυτό είναι απόδειξη της πραγματικής ισχύος, της επιβολής και της εξουσίας και στον «νέο» κόσμο.

Η κυριαρχία πρέπει να κατοικοεδρεύει πέρα από κάθε ιδέα (πόσο μάλλον πράξη) αμφισβήτησης – ακόμη και αμφιβολίας. Γι’ αυτό θεωρείται έγκλημα το να αμφιβάλλει κανείς για τους «ειδικούς», είναι αντίστοιχη «ασέβεια», σαν να αμφιβάλλει για τους ιερείς κάποιου ζηλόφθονου θεού.

Αντίθετα, εάν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όπως συμβαίνει τώρα, δεν παρασυρθεί στους εμβολιασμούς – πάντα εφόσον δεν το θέλει – χάνεται η δυνατότητα να μετασχηματιστεί όλη η κοινωνία κατά τον τρόπο που έχει σχεδιαστεί. Για να το αιτιολογήσουμε αυτό θα πρέπει να πούμε (εκ νέου και εν συντομία) το τί ακριβώς θέλει να κάνει η διεθνής ελίτ.

«Πιστοποιητικά εμβολιασμού»

Αυτό που κάνει η κοινωνικοποίηση των «υγειονομικών πάσων» είναι η δημιουργία ενός απέραντου στρατοπέδου συγκέντρωσης με τρόφιμους τους πάντες. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που μπορεί να διοικηθεί όπως μια στρατιωτική βάση υψίστης ασφαλείας. Σε μια τέτοια βάση, τα επίπεδα πρόσβασης στους χώρους της ελέγχονται ηλεκτρονικά σε διάφορα σημεία ελέγχου (access points), είτε με κωδικούς είτε με βιομετρικά στοιχεία. Ελέγχεται και καταγράφεται ποιός έχει πρόσβαση σε ποιόν χώρο, πότε και για πόσο χρονικό διάστημα. Οι ανώτεροι στην ιεραρχία έχουν διευρυμένες δυνατότητες πρόσβασης οπουδήποτε. Στην περίπτωσή μας, τα σημεία ελέγχου είναι όλοι οι δημόσιοι χώροι της καθημερινότητας: εμπορικά καταστήματα, χώροι εργασίας, κέντρα διασκέδασης, πρακτικά οτιδήποτε. Όπως σε μια στρατιωτική βάση δεν μπορεί να μπαίνει ο οποιοσδήποτε, ούτε να κινείται «μη προβλεπόμενα» (αποτελεί ένα είδος προνομίου) έτσι και στο κοινωνικοποιημένο στρατόπεδο συγκέντρωσης κανείς δεν μπορεί να κινηθεί και να κάνει οτιδήποτε χωρίς πιστοποίηση και καταγραφή. Η πιστοποίηση (το ψηφιακό «υγειονομικό πάσο») ορίζει κατ’ αρχάς τη δυνατότητα χρήσης των κοινωνικών υποδομών όχι ως φυσικό δικαίωμα, αλλά ως προνόμιο που αποδίδεται ή αφαιρείται από το σύστημα εξουσίας. Προνόμιο το οποίο υφίσταται μόνο για τους απόλυτα πειθήνιους.

Γιατί ο εμβολιασμένος θεωρείται από τους κρατούντες απόλυτα πειθήνιος, ώστε να έχει αυτό το προνόμιο; Εάν το έκανε αυτοβούλως, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της προπαγάνδας επάνω του, άρα είναι πειθήνιος. Εάν εξαναγκάστηκε να το κάνει ενώ δεν ήθελε, τότε επιβεβαιώνεται η ισχύς της βίας και η αδυναμία του να της αντιταχθεί, άρα πάλι καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Και στις δύο περιπτώσεις ο «προνομιούχος» επιβεβαιώνει κάτι πολύ θεμελιώδες: ότι το ίδιο το σώμα του δεν του ανήκει, ότι δεν το ορίζει ο ίδιος. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν αιχμάλωτο, έναν φυλακισμένο, έναν τρόφιμο πραγματικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπου οι δεσμοφύλακες κρατούν στα χέρια τους όλα τα κλειδιά και τα μοιράζουν σε όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, για όσο θέλουν.

Εφόσον «χωνέψουν» οι «προνομιούχοι» ένα τέτοιο σύστημα, το επόμενο λογικό βήμα θα είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης (social point system), όπως αυτό που έχει δοκιμαστεί και εφαρμόζεται ήδη σε αρκετές πόλεις της Κίνας. Ένα σύστημα παρακολούθησης και επιβράβευσης ή τιμωρίας της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθενός ξεχωριστά. Ο καθένας θα ξεκινά με ένα σύνολο ψηφιακών «πόντων», συνδεδεμένων με το «υγειονομικό πάσο» ή κάποια μετεξέλιξή του. Από εκεί και πέρα, κάθε κίνησή σου θα καταγράφεται και θα αξιολογείται αναλόγως: εκφράζεσαι κατά της κυβέρνησης στα κοινωνικά δίκτυα; Χάνεις πόντους. Εκφράζεσαι υπέρ της; Κερδίζεις πόντους. Διαδηλώνεις «παράνομα»; Χάνεις πόντους. Οδηγείς επικίνδυνα; Χάνεις πόντους. Κάνεις φιλανθρωπίες; Κερδίζεις πόντους. Διασπείρεις «φήμες» στο διαδίκτυο; Χάνεις πόντους. Έχεις «φίλο» στο facebook με χαμηλή βαθμολογία; Χάνεις κι εσύ πόντους. Και ούτω καθεξής, το τί επιβραβεύεται και το τί τιμωρείται προφανώς θα ορίζεται και θα προσαρμόζεται κατά το δοκούν. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα προωθημένο και πλήρως ενισχυμένο ιδιώνυμο.

Απώλεια βαθμολογίας μπορεί να μεταφράζεται σε απώλεια διπλώματος οδήγησης, μη πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, αποκλεισμό από μέσα μαζικής μεταφοράς, μη πρόσβαση σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αποκλεισμό από χώρους εργασίας, αδυναμία δανειοληψίας, μέχρι και δημόσια διαπόμπευση με εμφάνιση της φωτογραφίας του «κακού μαθητή» στην τηλεόραση και το internet με τις σχετικές πληροφορίες.

Ιδρυματοποίηση δηλαδή της κοινωνίας μέσω της αξιοποίησης της ψηφιοποίησής της. Όποιος θέλει να ζήσει σε έναν τέτοιον κόσμο, του τον χαρίζουμε. Το δυστύχημα όμως είναι πως δεν θα ζήσει μόνον αυτός, αλλά όλοι μας.

 

«Συνομωσιολογίες»

Τα παραπάνω δεν είναι δικές μας επινοήσεις. Συμβαίνουν ήδη στην Κίνα. Παγκοσμιοποίηση, εκτός των άλλων σημαίνει και σταδιακή σύγκλιση των διαφόρων συστημάτων διακυβέρνησης ανά τον πλανήτη σε μια σύνθεση, η οποία θα επιβάλλεται οριζόντια ανεξαρτήτως από το ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε περιοχής. Είναι προφανές πως η Δύση σε σχέση με την Κίνα βρίσκεται αρκετά «πίσω» (βέβαια και η Δύση έχει ένα ιστορικό παρελθόν που βρίθει από ολοκληρωτισμούς), αλλά φιλοδοξεί να καλύψει σε πολύ σύντομο χρόνο αυτήν την απόσταση.

Η κίνηση του Γάλλου προέδρου Μακρόν, να ανακοινώσει την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ένα εικοσιτετράωρο πριν την «ημέρα της Βαστίλλης», που εορτάζεται στη Γαλλία την 14η Ιουλίου, εμπεριείχε έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό. Ουσιαστικά εγκαινίασε μια «αντεπανάσταση» απέναντι στα αποτελέσματα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, η οποία κατέχει μία ιδιαίτερα εμβληματική θέση στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο (μαζί με την Αμερικάνικη Επανάσταση). Ο Μακρόν υποδήλωσε, έτσι, πως πηγαίνουμε προς ένα καθεστώς που θα μοιάζει περισσότερο με αυτό που υπήρχε πριν τη Γαλλική Επανάσταση: το καθεστώς των μοναρχιών, των φεουδαρχών και των δουλοπάροικων που τους ανήκαν. Χαρακτηριστικό εκείνου του κόσμου ήταν η ιδιοκτησία της γης και των ανθρώπων που ζούσαν σ’ αυτήν, η συντριπτική φτώχεια των πολλών και ο ξεχωριστός πλούτος των ελάχιστων.

Aυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πως για την διεθνή ελίτ (πλέον) όλος ο πλανήτης αποτελεί ένα φέουδο, πάνω στο οποίο, μέσω των «υγειονομικών» πολιτικών και των πολιτικών περί της «κλιματικής αλλαγής», εγκαθιδρύουν κληρονομικού τύπου ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Και όσο για το άτομο, αυτό δεν έχει ούτε καν την ιδιοκτησία του σώματός του, εφόσον μέσω των εμβολιασμών και αυτή μεταφέρεται στην διεθνή ελίτ. Και μάλιστα «του αξίζει» να μην την έχει, εφόσον ως άνθρωπος υποτίθεται ότι «φταίει» τόσο για την «κλιματική αλλαγή», όσο και για το ότι δεν τελειώνει η «υγειονομική» κρίση, εφόσον δεν ακούει τους «ειδικούς». Είμαστε εκ των προτέρων ένοχοι, άρα μας αξίζει η φυλακή.

Το ότι οι παραπάνω θέσεις κρίνονται από αρκετούς ως «συνωμοσιολογικές» δεν εδράζεται σε κάποια ανάλυση της πραγματικότητας. Περισσότερο εδράζεται στην ψευδαίσθηση του – ας πούμε – «καθημερινού» ανθρώπου ότι κάποιος που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο έχει εφάμιλλη νοοτροπία με κάποιον που θέλει να ανοίξει ένα κομμωτήριο για να βγάλει τα προς το ζην. Ότι κάποιοι επίδοξοι κτίστες αυτοκρατοριών βρίσκονται σ’ εκείνη τη θέση, επειδή σκέφτονται όπως ο μπακάλης της γειτονιάς. Αυτό κι αν είναι συνωμοσιολογία. Στην πραγματικότητα η περιφρόνησή τους για τον «καθημερινό» άνθρωπο είναι πλήρης, καθώς δεν του αναγνωρίζουν καμιά Αρετή (και για πολλούς έχουν δίκιο, αλλιώς πού θα έβρισκαν τόσα «χρήσιμα» εργαλεία;). Γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα στο σχετικοποιημένο επίπεδό της είναι εύπλαστη, οπότε «τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται» – και εν μέρει (μόνο) έχουν δίκιο.

Παρ’ όλα αυτά θα αποτύχουν. Τρέμουν να μην διατρηθεί η προπαγάνδα τους (η οποία δοκιμάζεται από ισχυρά χτυπήματα τελευταία), γι’ αυτό γίνονται πλέον τόσο χυδαίοι, αλλά και τόσο βιαστικοί καταφεύγοντας όλο και περισσότερο στον καταναγκασμό. Δεν υπάρχει όμως ιστορικό παράδειγμα εξουσίας που να μακροημέρευσε στηριζόμενη αποκλειστικά στο ψεύδος και τη βία. Χρειάζονταν και τα «καρότα», αλλά αυτά πλέον τους έχουν τελειώσει. Βασίζονται όλο και περισσότερο σε μια εικονική πραγματικότητα και τη χαύνωση που μπορεί να παρέχει η τεχνολογία, αλλά αυτά δεν επαρκούν για να υπάρξει ένα πραγματικά στέρεο οικοδόμημα στο διηνεκές. Αυτά επαρκούσαν την εποχή που υπήρχαν τα «καρότα». Οπότε, η καταφυγή τους στο «μαστίγιο» είναι μονόδρομος.

Μπορεί κάποιος να νομίζει πως, αν τα πράγματα χειροτερέψουν, θα μπορέσει τότε να αντισταθεί, ενώ τώρα δεν μπορεί. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, καθώς τώρα κρίνονται όλα. Με τον εκβιαστικό και εξαναγκαστικό εμβολιασμό, αυτό που γίνεται είναι η διάτρηση του σκληρού πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης. Άπαξ και πετύχει αυτή η διάτρηση, τα υπόλοιπα που μέλλονται να έρθουν θα γίνουν ευκολότερα. Οι ίδιοι εκβιασμοί θα υπάρξουν και για οτιδήποτε άλλο στο μέλλον, οπότε όποιος υποκύψει τώρα δεν θα μπορεί παρά να υποκύπτει διαρκώς. Η εμπειρία δείχνει πως σπάνια συμβαίνει το αντίθετο και μακάρι να διαψευστούμε.

 

Ιώβεια υπομονή και επιμονή

Νομίζουμε ότι γίνεται σαφές για ποιό λόγο δίνεται τέτοια έμφαση και προσήλωση στους εμβολιασμούς. Δεν είναι υγειονομικό το ζήτημα και οφείλουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη συζήτηση. Έχουν ήδη ειπωθεί πολλά πάνω σ’ αυτό και όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμα, είναι ίσως αργά γι’ αυτόν. Το πραγματικό υγειονομικό ζήτημα είναι ήσσονος κλίμακας και θα μπορούσε να είχε επιλυθεί με πολλούς και απλούστερους άλλους τρόπους, χωρίς υστερίες και δίχως να υπάρχει η «ανάγκη» των ολοκληρωτικών μέτρων που ζούμε. Εάν, όμως «πρέπει» όλη η κοινωνία να συρθεί σε έναν νέο τρόπο λειτουργίας, τον οποίον είναι φυσικό και λογικό να μην επιθυμεί, τότε θα πρέπει να εξαπατηθεί και να εκβιαστεί χωρίς έλεος. Και αυτό θα συμβεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα, πριν προλάβει να το κατανοήσει· πριν προλάβει να καταλάβει τί γίνεται και γιατί, να βρεθεί αλυσοδεμένη σε μια φυλακή – και μάλιστα αυτοβούλως.

Αυτή είναι και η βασική αδυναμία του σχεδιασμού τους. Βιάζονται πολύ γιατί δεν έχουν χρόνο. Αυτό που πιθανόν να χρειαζόταν δεκαετίες για να επιτευχθεί εάν συνεχιζόταν το δέλεαρ της τεχνητής ευμάρειας, θέλουν να το επιτύχουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια μόνο με το μαστίγιο και χωρίς κάποιο «εύγευστο καρότο». Το είπε και ο θεωρητικός της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» Klaus Schwab: Η πανδημία αντιπροσωπεύει ένα σπάνιο, αλλά στενό παράθυρο ευκαιρίας, για να προβληματιστούμε, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανεκκινήσουμε τον κόσμο μας. Το «παράθυρο ευκαιρίας» σιγά σιγά κλείνει. Μέχρι περίπου τα μέσα του 2022 (σύμφωνα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάιντεν) θέλουν να έχουν τελειώσει με τους εμβολιασμούς, για να μπορέσουν να πάνε και «παρακάτω».

Εννοούμε να έχουν τελειώσει με την ευρεία κοινωνικοποίηση των πιστοποιητικών εμβολιασμού. Γιατί, οι ίδιοι οι εμβολιασμοί δεν θέλουν να τελειώσουν ποτέ, αλλά να θεσμοθετηθούν στο διηνεκές: Μία ή δύο φορές το χρόνο θα πρέπει να πηγαίνουμε για «αναβάθμιση λογισμικού» – και ποιός θα μας ρωτήσει, εφόσον αποδεχτούμε ότι το σώμα μας δεν μας ανήκει πια; Ο θόρυβος που γίνεται με τις αέναες μεταλλάξεις εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Οι δηλώσεις του Fauchi για την ανάπτυξη mRNA και DNA εμβολίων για μια σειρά 20 διαφορετικών οικογενειών ιών ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη πανδημία, σαν να είναι «προδιαγεγραμμένο» πως θα υπάρξει, εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όποιος διακατέχεται από τη νοοτροπία «ας γίνει να τελειώνουμε» απατάται.

Τίποτε δεν θα τελειώσει έτσι· τουναντίον, τότε μόλις αρχίζει – και θα το καταλάβει στον τρίτο, τέταρτο, ή ένατο εμβολιασμό.

Αυτός ο χρονισμός συμφωνεί με τον χρονικό ορίζοντα των νέων μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, δηλαδή μέχρι τις 31 Μαρτίου 2022. Μέχρι τότε το κράτος με το «ειδικό» του βάρος θα πρέπει να έχει συμπαρασύρει το 85% και πλέον του πληθυσμού στους εμβολιασμούς. Είναι λογικό, εάν τους απομείνει ένα 5 – 10%, που δεν θα υποκύψει, δεν θα έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν ακάθεκτοι στον σχεδιασμό τους κατατάσσοντάς τους στους «παρίες» που θα πεταχτούν δακτυλοδεικτούμενοι στο περιθώριο για να τρομοκρατούνται και οι υπόλοιποι. Με τη μισή σχεδόν κοινωνία όμως είτε επιφυλακτική είτε απέναντί τους δεν μπορούν να πάνε παρακάτω. Δεν μπορούν να προχωρήσουν σε ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης. Ακόμη παραπέρα, δεν μπορούν να ανασχεδιάσουν το τραπεζικό σύστημα όπως θέλουν, γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει τον ασφυκτικότερο έλεγχο του πληθυσμού.

Πολλοί πόλεμοι κρίθηκαν εξαιτίας της ακύρωσης του χρονισμού, δηλαδή εξαιτίας καθυστερήσεων. Αφήστε τους, λοιπόν, να ξεδιπλώσουν όλον τον ολοκληρωτισμό τους. Αρκεί να παραμείνουμε αταλάντευτοι στη θέση μας για όσο διάστημα χρειαστεί. Το άλογο θα θέλει να τραβήξει την άμαξα, αλλά αυτή δεν θα κινείται από τη θέση της. Όχι γιατί εκεί που βρίσκεται ήδη είναι καλά, αλλά γιατί εάν είναι να κινηθεί, καλύτερα να μην πάει στον γκρεμό.

Αφήστε τους να εμπλακούν στο κοινωνικό χάος που θα δημιουργήσουν και που νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν.

Οι ανοιχτές εκδηλώσεις (συγκεντρώσεις, συζητήσεις, συναυλίες) είναι απαραίτητες, αλλά μπορεί να μην είναι πάντα τόσο απλό να ευοδωθούν: εάν δουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τα πράγματα διαφορετικά, θα ανακοινώσουν νέα στρατιωτικά μέτρα («κλειδώματα») τα οποία φυσικά θα χρεώσουν στους ανεμβολίαστους.

Η προσωπική επιλογή όμως – που είναι και το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή – μπορεί να είναι πέρα από το οποιοδήποτε lockdown και το γνωρίζουν.

Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο. Αυτός είναι ο Παγκόσμιος Πόλεμος της δικής μας γενιάς και είναι πρωτίστως πόλεμος του μυαλού παρά των όπλων. Είναι δική μας υπόθεση να τον τελειώσουμε, ώστε να μην περάσει στους επόμενους. Εάν πιστεύετε ότι είναι ανέφικτο, θα βοηθούσε το να μην χάνετε ποτέ από την οπτική σας το απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που πάει να δημιουργηθεί.

Τότε δεν θα φοβάστε τίποτε, γιατί τίποτε δεν είναι περισσότερο τρομακτικό από αυτό.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται