Μη φοβού τους Φιλισταίους ξενομερίτη,

Της Δαλιδά την κόψη μη μνησικακείς,

Στα σκαλοπάτια του θανάτου σιωπηλός να φλυαρείς,

Στους  άδειους των όλμων κάλυκες

Μάθε να φτιάχνεις ανθοστήλες.

Κι όταν στης εσχατιάς το τρίστρατο

Για τ’ ανερμήνευτα μυστήρια ερωτηθείς,

Αποκρίσου δίχως υπεκφυγές πως

Οι άγγελοι έχουν φτερά

Κι οι άνθρωποι προβλήματα.

Δίχως αυτά θα ένιωθαν τόσο ανασφαλείς,

Που ενδεχομένως να φύτρωναν φτερούγες και στην δική τους ράχη.

Μα προτίμησαν του λόγου τις κλαγγές

Τ’ ανερμήνευτο της πολυλογίας υποζύγιο. 

Κι από τότε,

Μήτε ιχώρ μήτε χαλκός∙

Στα ποικιλόχρωμα καλώδιά μας

Ρεύμα σκέτο γδέρνει το πλαστικό τ’ αθάνατο

Κι ολίγον ρετσίνι∙ τα φυσικά ιδεώδη να μην τα λησμονούμε.

Άρτιες οι μέρες, κρεμάλα οι στιγμές.

Η γητεία της εικόνας, μια οδυνηρή ευτέλεια.

Όσα χάθηκαν για πάντα,

Θέαμα λαίμαργο τα εντόσθια τους,

Σε μικρές και μεγάλες οθόνες.

Οι βουβές ζωές μας που σβήνουνε,

Χαζεύοντας ανόρεχτα στημένους αγώνες.

Με το δέρμα του σπυριάρη ουρανού να κλωθογυρίζει αδιάκοπα στο αίμα μας,

Μιας κι αδυνατούμε ν’ αναπαραστήσουμε την ζωή με λέξεις.

Όση μαστοριά κι αν σκαρφιστείς,

Ο κόσμος δεν χωρά σε παραγράφους.

Ίσως πάλι ν’ απομένει μια λάθρα πλεύση μέσα από προσωπικές ιστορίες.

Ποιος όμως έχει το κουράγιο

Της μοίρας το φουστάνι να γυρέψει για πανί;

Κι ο έρωτας ακόμη ανίκανος απεδείχθη να συλλέξει τα κομμάτια μας.

Μόνο βοηθά γλυκά να τ’ αντικρίζουμε πίσω απ’ το ασύλητο τείχος.

Ίσως ν’ αξίζουμε μιαν υγρή πιθανότητα στο φλεγόμενο άπειρο,

Αρκεί να κολυμπήσουμε αδρανείς στην θλίψη, στις νότες και τα χρώματα.

Αρκεί ν’ αγγίξουμε αδάκτυλοι τα νέφη δίχως παρακάλια.

Κι οφείλουμε να μιλάμε ειλικρινά,

Ενσωματώνοντας ταυτόχρονα εκείνη την μοιραία γνώση

Που θα μας κάνει να κατανοήσουμε

Την αξία της ίδιας μας της ειλικρίνειας.

Ακόμη κι ο θάνατος μοιάζει μειράκιον άτολμο,

Όταν καθένας μας βαδίζει αβίαστα στιγμές ελευθερίας.

Κορδώνεται σαν άμωμο σκιάχτρο σε παρθένα χωράφια,

Όταν κουβεντιάζουμε δίχως αναίμακτες λέξεις.

Τότε ο χρόνος λυγίζει με σοφία,

Γεννώντας μια μικροσκοπική κοιλότητα

Που αυθαίρετα ονομάζουμε ζωή.

 

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

 

 

 

 Δημοσιεύτηκε στο: https://anarchypress.wordpress.com/