«Δεν μας ενδιέφερε σ’ αυτόν τον τόπο να είμαστε ευτυχισμένοι.

Αυτά έχουν έρθει από την Εσπερία. Η ευτυχία έχει έρθει από εκεί.

Εδώ, μας ένοιαζε να ήμαστε ελεύθεροι.»

Μιχάλης Μυτακίδης

Για όσους η ελευθερία είναι ύψιστη αξία, η ειλικρίνεια γίνεται μονόδρομος. Ένας ανηφορικός, δύσβατος μονόδρομος, που για τους ελευθερόφρονες είναι αδιαπραγμάτευτος, είτε συντροφεύονται είτε όχι στη στράτα τους. Η άποψη τους, η γνώμη τους για το γίγνεσθαι αναπνέει έξω από πολιτικές ή άλλες μασκαράτες. Οι προσκυνημένοι τούς απεχθάνονται· μισούν κάθε τί που ενανθρωπίζει ουσιαστικά, «προσφέρουν» άκοπα σταυρούς και καρφιά σε όσους τολμούν να στέκουν όρθιοι. Αντιθέτως, κάθε αγωνιζόμενος τούς θεωρεί οικείους και συνοδοιπόρους του στον μονόδρομο της αλήθειας· φίλιους ώμους για πνευματική αντιστήριξη όταν η εξουσία σού στερεί και έναν απλό τοίχο για αποκούμπι.

Η οχλαγωγία των προσκυνημένων δεν θα μας σιωπήσει. Θα θορυβούμε αρμονικά τους ψιθύρους μιας άνοιξης δίχως κράτος, δίχως εξουσία και πολιτική διαχείριση. Θα παρατηρούμε, θα ακούμε, θα νιώθουμε τους συνοδοιπόρους στο μονοπάτι, με όλη μας τη δύναμη, ακόμη κι αν βαδίζουν με άλλον ρυθμό. Θα αισθανόμαστε με τρυφερότητα την παρουσία τους και στο βαθύτερο σκοτάδι. Κι όσοι προσκυνημένοι και παραχωρητές μάς ραίνουν με λάσπες, ας καταλάβουν επιτέλους πως οι αξιοπρεπείς, οι κοινωνοί της ανθρωπινότητας, ζουν αλέρωτοι· στις στιγμές τους δεν χωρά η πολιτική.

Ακολουθεί μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη/συζήτηση με τον Μιχάλη Μυτακίδη, για την ελευθερία, το κράτος, την πολιτική, την «πανδημία», τους λεύτερους και τους παραχωρητές, τις κοινότητες, την μουσική, τους Ζαπατίστας και για πολλά άλλα ζητήματα και προσωπικά του βιώματα.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται