Με την ευχή αυτό το έτος και κάθε έτος να είναι ο καιρός που ο καθένας μας θα αντικρίσει τον ευδαίμονα εαυτό του και θα αντιληφθεί την Ενότητα που μας εμπεριέχει και εμπεριέχουμε,

παραθέτουμε το Τρίτο Σονέτο του Giordano Bruno:

 

Ποιος μου ‘δωσε φτερά, ποιος μου ζεσταίνει την καρδιά;

Ποιος δεν μ’ αφήνει να φοβάμαι την τύχη ή τον θάνατο;

Ποιος έσπασε τις αλυσίδες κι αυτές εδώ τις πόρτες

απ όπου λίγοι μονάχα κατάφεραν να βγουν;

 

Οι αιώνες, οι χρονιές, οι μήνες, οι μέρες και οι ώρες

όπλα και θυγατέρες του καιρού, και εκείνη η αυλή

που μέσα της ο σίδηρος και το διαμάντι τη δύναμή τους χάνουν

απ’ τη δική τους τη μανία με προστάτεψαν

 

Έτσι με σίγουρα φτερά στον άνεμο πετάω

χωρίς φόβο πάνω σε κρύσταλλα και σε γυαλιά να πέσω πάνω

τα ουράνια σκίζω και στο άπειρο ορμάω

 

Κι ενώ σε άλλες σφαίρες από τη δική μου πέφτω

και απ’ το αιθέριο πεδίο πιο βαθιά τρυπάω

αυτό που οι άλλοι βλέπουνε από μακριά, εγώ πίσω μου αφήνω.

 

 

(Πηγή: Giordano Bruno, Περί του Απείρου, του Σύμπαντος και των Κόσμων, εκδόσεις Γνώμη, σελ. 43,  Μετάφραση: Ισιδώρα Στανιμεράκη)