Λέγεται πως η μόνη ουσιαστική διαφορά του όχλου με το κοπάδι, είναι ότι στον όχλο ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του μπροστάρη. Με άλλα λόγια, ο όχλος λειτουργεί ως «αγέλη προβάτων», όσο οξύμωρο κι αν αυτό φαίνεται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η λογική, η κρίση, τα αγαθά συναισθήματα, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη πηγαίνουν περίπατο.… Περισσότερα...
Αλήθεια, πόσο άνθρωπος νιώθεις σήμερα; Ποια θεωρείς ως εκείνα τα χαρακτηριστικά σου που σε διαφοροποιούν από τις μηχανές; Υπάρχουν ακόμη; Είναι ευδιάκριτα; Μπορούν να κατανοηθούν στην ουσία τους, μέσα από το καθημερινό βίωμα; Ή μήπως η μηχανή, στην εποχή του Φωταδισμού[1], μιμείται «επαρκώς» την ανθρώπινη υπόσταση; Κι αν αυτό παρουσιάζεται ως «πραγματικότητα», συμβαίνει κυρίως λόγω της αναβάθμισης των μηχανών ή μήπως εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου; Ποιος ο ρόλος της πολιτικής σε όλο αυτό;
Λέγεται συχνά πως η πολιτική δεν είναι αφ’ αυτής της κάτι αρνητικό, αλλά μια ανθρώπινη πτυχή δραστηριότητας, ουδέτερα φορτισμένη.… Περισσότερα...
Έχει ο χρόνος λεπτά, δευτερόλεπτα και ώρες;
Έχει ο χρόνος μήνες και βδομάδες;
Τον βλέπουμε στα ημερολόγια και στους δείκτες;
Τον συναντάμε στα πρόσωπα των παιδιών και των γονιών μας.
Τον συναντάμε στον καθρέφτη.
Τον συναντάμε σε εκείνες τις εσωτερικές στιγμές που καταργείται το αύριο και το χθες.… Περισσότερα...
Ό,τι πεθαίνει δεν χάνεται από τον Κόσμο
Μάρκος Αυρήλιος
Οι αυθεντικοί σύντροφοι είναι πάντοτε παρόντες˙ δεν εγκαταλείπουν, δεν λησμονούν, δεν εξαφανίζονται – παραμένουν ακέραιοι και λαλίστατοι δίπλα μας, ακόμη κι όταν απαντούν τον θάνατο.
Γιατί κι ο θάνατος είναι ελάχιστος, να τους σιωπήσει.… Περισσότερα...
Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική.
Αλμπέρ Καμύ
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ!
ΨΗΦΙΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ,
ΕΝΙΣΧΥΩ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ,
ΣΤΗΡΙΖΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.… Περισσότερα...
Πρόσφατα[1], παρακολουθήσαμε την απάντηση του Bill Gates στο ερώτημα γιατί ο ίδιος καταναλώνει τόση ενέργεια, προκειμένου να ταξιδέψει σε όλον τον πλανήτη, να… μιλήσει για την αγαπημένη του «κλιματική αλλαγή». Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το ζήτημα της χρήσης του όρου «κλιματική αλλαγή» και επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε.… Περισσότερα...
Με την ευχή αυτό το έτος και κάθε έτος να είναι ο καιρός που ο καθένας μας θα στραφεί στο έτερο και θα αντικρίσει τον ευδαίμονα εαυτό, παραθέτουμε το παρακάτω ποίημα:
Εκεί κάτω προβάλλει η αυγή
το σύμπαν πρασινίζει
ο δρόμος για τον κάτω κόσμο
είναι ανοιχτός!… Περισσότερα...
Οι λέξεις πολλές φορές σώζουν μέσα τους ένα νόημα κοινό, που μένει σταθερό στους αιώνες. Όσοι τις πρόφεραν κι όσοι τις έγραψαν έφεραν την ίδια έννοια στο μυαλό τους. Έτσι και η λέξη πόλεμος, (πτόλεμος απ’ τα μυκηναϊκά ήδη χρόνια) και η λέξη πόλη (πτόλη-πτολίεθρον στον Όμηρο) κράτησαν ατόφιο το περιεχόμενό τους.… Περισσότερα...
Το κράτος είναι το πιο θλιβερό, το πιο κουραστικό και κυρίως το πιο βαρετό από όλα τα τέρατα. Ξεδοντιάρικο και παραπονιάρικο, σιχαμένο κι αξιοθρήνητο. Λογικό είναι να κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πλάσματα του είδους του: φοράει στολές και μασκαρεύεται, αλλά κυρίως τραβάει την προσοχή μακριά απ’ αυτό το άθλιο σαρκίο του.… Περισσότερα...
Η λογοτεχνική αλληγορία που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή την δολοφονία 301 ανθρώπων, σε ανθρακωρυχείο της Τουρκίας, τον Μάη του 2014. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, τουλάχιστον 41 ανθρακωρύχοι είναι νεκροί, έπειτα από «ατύχημα», στις στοές της Αμάσρα, στις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας.… Περισσότερα...
Το φεγγάρι και ο χρόνος
ταξιδεύουν και φεύγουν:
το ίδιο και η μέρα, το ίδιο και ο άνεμος.
Έτσι και η σάρκα φεύγει
στον τόπο της γαλήνης της.
στίχοι των Maya
Λέγεται πως ο θάνατος είναι το πέρασμα από το αισθητό μη πραγματικό, στο πραγματικό μη αισθητό.… Περισσότερα...
Ο πολιτισμός μάς κηρύττει από έναν ρυπαρό άμβωνα που ονομάζεται κράτος.
ανώνυμος
Κάτι εισβάλει μέσα απ’ τα τοιχώματα των κυττάρων μας και επιχειρεί αργά, αλλά συστηματικά, να μας διαβρώσει. Η πόλη μας διαλύει. Παλεύει ν’ αναστήσει κάποια απροσδιόριστα μειδιάματα, που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας εξαίσια και φανταχτερή.… Περισσότερα...
Το βιβλίο της Έλι Ράντινγκερ μάς ταξιδεύει στον κόσμο των λύκων ως πλασμάτων της φύσης, αλλά και ως οδηγών για μας τους ανθρώπους. Ο τρόπος που συμβιώνουν στις κοινότητές τους, που αποδέχονται τον θάνατο και την απώλεια, που αγαπούν τη ζωή, που μεγαλώνουν τα μικρά τους, που βιώνουν το εδώ και το τώρα προσφέρουν μαθήματα ζωής.… Περισσότερα...
Έτσι, στο δεύτερο μέρος, επιλέγει να βαδίσει ψηλά, στο βουνό. Από εκεί μπορεί να κρατήσει τις αποστάσεις του. Δεν επιλέγει να χτίσει ένα σπίτι ή να φτιάξει έστω μια καλύβα. Απαρνείται τον πολιτισμό. Κατοικία του πλέον γίνεται μία σπηλιά. Οι μόνοι που μπορούν να τον καταλάβουν δεν είναι πια οι άνθρωποι· είναι τα ζώα, που το καθένα φέρει το βάρος του συμβολισμού του.… Περισσότερα...
«Κανένας άλλος γερμανός συγγραφέας αντίστοιχου βεληνεκούς δεν έχει υπάρξει τόσο ακραία επικριτικός απέναντι στον γερμανικό εθνικισμό όσο ο Nietzsche». Walter Kaufmann, «On the Genealogy of Morals/Ecce Homo»
Θεωρούμε πως είναι δυνατόν κάθε ζήτημα να μπορεί να παρουσιαστεί, να αναλυθεί, αλλά και να του ασκηθεί κριτική από αναρχική σκοπιά, στο βαθμό βέβαια που γίνεται αυτό εφικτό.… Περισσότερα...